Λάζαρος Ελευθεριάδης
aegeantimes.gr
Τον Οκτώβριο του έτους 1917 έγινε η Ρωσική επανάσταση των μπολσεβίκων στην Ρωσία και εξεδιώχθη ο τσάρος Νικόλαος ο Β! Η Ρωσική Επανάσταση ήταν μια σειρά από μεγάλα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στη Ρωσία κατά το χρονικό διάστημα από την 24η Οκτωβρίου 1917 μέχρι την 31η Οκτωβρίου 1920 και δεν σφράγισαν μόνο την ιστορική πορεία της χώρας αυτής, αλλά επηρέασαν καθοριστικά ολόκληρη τη νεότερη παγκόσμια ιστορία.
Έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά γεγονότα της ανθρωπότητας. Είναι γνωστή και ως Οκτωβριανή Επανάσταση, από το γεγονός που υπήρξε το σημείο αναφοράς της,την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων, έδρας της προσωρινής ρωσικής κυβέρνησης, τη νύχτα της 24ης Οκτωβρίου 1917.
Το 1905 στάθηκε η μεγάλη δοκιμή της επανάστασης του 1917. Η εργατική επανάσταση άρχισε κατά το τέλος του Φεβρουαρίου του 1917 στην Αγία Πετρούπολη με τεράστιες απεργίες και δυναμικές διαδηλώσεις, που αργότερα εξελίχτηκαν σε οργανωμένο επαναστατικό κίνημα. Ο πρόεδρος της τέταρτης Δούμας Μιχαήλ Ροντζιάνκο μαζί με την εκτελεστική επιτροπή του σοβιέτ, ζήτησαν την παραίτηση του τσάρου Νικόλαου Β΄, ο οποίος εγκατέλειψε την εξουσία στις 15 Μαρτίου 1917, χωρίς ο διάδοχός του δούκας Μιχαήλ Αλεξάνδροβιτς, να δεχτεί τις ευθύνες του θρόνου. Έτσι ανατράπηκε οριστικά η μοναρχία στη Ρωσία και μαζί της η φεουδαρχική απολυταρχία.
Όπως η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση του 1789, έτσι και η Ρωσική του 1917 αποτελούν κεφαλαιώδους σημασίας ορόσημα στη μακραίωνη και πολύμοχθη πορεία των λαών της Γης για την πραγματοποίηση του ιδεώδους της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η Κυβέρνηση Εθνικής Αμύνης, την οποίαν σχημάτισε ο Ελευθέριος Βενιζέλος μαζί με το Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη και το Στρατηγό Παναγιώτη Δαγκλή, ήταν προσωρινή, επαναστατική κυβέρνηση που ήλεγχε την Βόρεια Ελλάδα και την Κρήτη από τις 16 Σεπτεμβρίου 1916, ενώ η νόμιμη συνταγματικά και επίσημη κυβέρνηση της Ελλάδας (με έλεγχο της Νότιας Ελλάδας) ήταν η Κυβέρνηση Νικολάου Καλογερόπουλου 1916.
Την κυβέρνηση αυτή σχημάτισε στη Θεσσαλονίκη, με την υποστήριξη των όπλων της Αντάντ, μονάδες της οποίας είχαν αποβιβαστεί εκεί προηγουμένως χωρίς την έγκριση της ελληνικής κυβέρνησης παραβιάζοντας την εθνική κυριαρχία αλλά και την ουδετερότητα της χώρας. Αναγνωριζόταν από την Αντάντ από τις 19 Δεκεμβρίου 1916. Το έτος 1917 στην Ελλάδα ήταν η Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου του 1917 (14 Ιουνίου 1917 – 4 Νοεμβρίου 1920) η οποία, αντικατέστησε την προσωρινή Κυβέρνηση Εθνικής Αμύνης που ήλεγχε τη βόρειο Ελλάδα και την Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη 1917 που ήταν η επίσημη κυβέρνηση και έλεγχε τη νότια Ελλάδα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ανέλαβε πρωθυπουργός μετά την παραίτηση του Αλέξανδρου Ζαΐμη και την εκθρόνιση του Κωνσταντίνου Α` όπως είχαν επιβάλλει οι Μεγάλες Δυνάμεις. Ο όρος Αντάντ που προήλθε εκ του γαλλικού Entente που σημαίνει συμφωνία, συνεννόηση υπήρξε διπλωματικός όρος κατά τον 19ο αιώνα με τον οποίο δηλώνονταν διάφορες διπλωματικές συμφωνίες και συμμαχίες. Αντάντ ή "Εγκάρδια Συνεννόηση" (Entente Cordiale) ονομάζεται η συμμαχία Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας, η οποία έθεσε τέλος σε 8 αιώνες αγγλογαλλικού ανταγωνισμού και έθεσε τις βάσεις για την αγγλογαλλική συνεργασία κατά τον 20ό αιώνα. Ταυτόχρονα σήμανε και το τέλος της αγγλικής πολιτικής της "Λαμπρής Απομονώσεως" και την απευθείας ανάμιξή της στα ευρωπαϊκά θέματα. Η αγγλογαλλική συνεργασία ενισχύθηκε το επόμενο έτος μετά την πρώτη Κρίση του Μαρόκου, και επεκτάθηκε δια της ξεχωριστής Αγγλορωσικής Συνεννόησης το 1907, μετασχηματιζόμενη στην λεγόμενη "Τριπλή Αντάντ", που στρεφόταν εναντίον της συμμαχίας των Κεντρικών Δυνάμεων, όπου πρωτοστατούσε η Γερμανία.
Μετά την έκρηξη του Α` Παγκοσμίου Πολέμου η συμμαχία επεκτάθηκε με την εισδοχή της Σερβίας και του Βελγίου. Αργότερα συνασπίστηκαν μαζί τους και η Ιαπωνία (1914), η Ιταλία (1915), η Ρουμανία (1916), η Ελλάδα (μετά από εισβολή και παραβιάζοντας την ουδετερότητά της), καθώς και οι Η.Π.Α. (1917). Υπό αυτή την έννοια ο όρος "Αντάντ" χρησιμοποιείται για να δηλώσει το νικηφόρο συμμαχικό μπλοκ κατά τον πόλεμο αυτό. Ο Εθνικός Διχασμός (1914-1917) υπήρξε μία σειρά γεγονότων που επικεντρώνονται στη διένεξη μεταξύ του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας, Ελευθερίου Βενιζέλου και του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ σχετικά με την είσοδο ή μη της Ελλάδας στον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο. Η διένεξη αυτή χώρισε την χώρα σε δύο διαφορετικά στρατόπεδα και προκάλεσε εξαιρετικά βαθύ χάσμα στην ελληνική κοινωνία. Οι επιπτώσεις του χάσματος παρέμειναν ως το τέλος της δεκαετίας του `30. Ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι και η Μικρασιατική καταστροφή μετέπειτα, ήταν σε μεγάλο βαθμό απόρροια του Εθνικού Διχασμού. Οι Μεγάλες Δυνάμεις (Αντάντ), πέτυχαν την εκδίωξη του Κωνσταντίνου από την Ελλάδα μετά από παρέμβαση των δυνάμεων της Αντάντ. Ως κύριο αίτιο του Εθνικού Διχασμού θεωρείται η διαμάχη μεταξύ Ε. Βενιζέλου και βασιλιά Κωνσταντίνου.
Ο Ε. Βενιζέλος επεδίωκε την έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Οι Αγγλογάλλοι όμως απέβλεπαν στη συμμαχία ή ουδετερότητα της Βουλγαρίας και της Τουρκίας και απέρριπταν, προς το παρόν, τις προτάσεις του Βενιζέλου. Η προσπάθεια της Αντάντ να συμφιλιώσει Σερβία, Βουλγαρία, Τουρκία και Ελλάδα και να δημιουργήσει ένα συνασπισμό στα Βαλκάνια απέτυχε Στη φιλοαντατική πολιτική του Βενιζέλου θα εναντιωθεί το Παλάτι. Η Συνθήκη των Σεβρών υπεγράφη στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920 στην πόλη Σέβρ (Sèvres) της Γαλλίας, φέρνοντας την ειρήνη ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τις Συμμαχικές και σχετιζόμενες Δυνάμεις, μετά τον Α` Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην Ελλάδα παραχωρούνταν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, και η Θράκη από την οποία η Βουλγαρία παραιτούνταν οριστικά από κάθε δικαίωμά της σε αυτή. Η περιοχή της Σμύρνης έμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή ως εντολοδόχο των Συμμάχων, και θα μπορούσε να προσαρτηθεί στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια με δημοψήφισμα.
Τα στενά των Δαρδανελίων και η θάλασσα του Μαρμαρά αποστρατικοποιήθηκαν και έγιναν διεθνής περιοχή, οι Σύμμαχοι απέκτησαν τον οικονομικό έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τέλος, καθορίζονταν η ισότητα και τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Η Σοβιετική Ένωση δεν συμμετείχε και έκανε ξεχωριστή συνθήκη με τους Οθωμανούς. Και το επώδυνο έγινε πραγματικότητα, η αλλαγή στάσης των συμμαχικών δυνάμεων, απέναντι της Ελλάδος εξεφράσθη δια της υπογραφής της συνθήκης της Λωζάνης.
Η Συνθήκη της Λωζάνης (1923) ήταν συνθήκη «ειρήνης», που όμως έθεσε τα όρια της σύγχρονης Τουρκίας . Υπογράφηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας στις 24 Ιουλίου 1923 από την Ελλάδα, την Τουρκία και τις άλλες χώρες που πολέμησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922) και συμμετείχαν στην Συνθήκη των Σεβρών συμπεριλαμβανομένης και της ΕΣΣΔ (που δεν συμμετείχε στην προηγούμενη συνθήκη). Κατάργησε την Συνθήκη των Σεβρών που δεν είχε γίνει αποδεκτή από την νέα κυβέρνηση των Νεότουρκων της Τουρκίας. Το γιατί αυτό ( η ανοχή στην μη αποδοχή εκ μέρους της Τουρκικής κυβέρνησης, της συνθήκης των Σεβρών) έγινε αποδεκτό από τους Συμμάχους, ήταν ένα μεγάλο ερωτηματικό για τους Έλληνες. Εκτοτε μεσολαβήσαν αρκετά γεγονότα, στην περίοδο της Β! Ελληνικής Δημοκρατίας, σημαντικότερα εξ όλων, η σχηματισμοί κυβερνήσεων ολιγόμηνης διάρκειας, έως το έτος 1941 κατά το οποίο επήλθε η Γερμανική Κατοχή. Η Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, Εθνικής Ενότητας το έτος 1944, σχηματίστηκε μετά την απελευθέρωση στις 18 Οκτωβρίου 1944 και αντικατέστησε τη διορισμένη από τους Γερμανούς Κυβέρνηση Ράλλη που διοικούσε τα κατεχόμενα εδάφη της Ελλάδας, καθώς επίσης και την εξόριστη Κυβέρνηση Παπανδρέου που για τη διάρκεια της κατοχής βρισκόταν στο εξωτερικό ή λεγόμενη «Κυβέρνηση του Καΐρου».
Λίγες ημέρες πιο πριν, στις 9 Οκτωβρίου 1944, διαλύθηκε και η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης η «Κυβέρνηση του βουνού». Η κυβέρνηση Παναγιώτη Κανελλόπουλου του 1967 (3 Απριλίου 1967 - 21 Απριλίου 1967) ήταν η κυβέρνηση που ανατράπηκε από το πραξικόπημα της Χούντας των συνταγματαρχών. Και έρχεται ο «γύψος» το 1967, για την Ελληνική κοινωνία, με στόχο το ξεπούλημα της Κύπρου. Αυτό είχε επιρροή και στα εσωτερικά της χώρας, με την αμεσότερη στο εκάστοτε, χρονολογικά, πολίτευμά της. Το περιβόητο «Ανήκωμεν εις την Δύσιν», του Εθνάρχη Κων/νου Καραμανλή ηχεί ακόμη στα αυτιά μου και βέβαια και στα αυτιά των Συμμάχων μας. Από την αναφορά των ιστορικών γεγονότων, προκύπτει αβίαστα, το συμπέρασμα ως σύνθεση επιμέρους συμπερασμάτων, ότι η αντιμετώπιση της Ελλάδος από τους «Συμμάχους» της, εξαρτάτο κατά κύριο λόγο από την έκβαση των μεσο-μακροπρόθεσμων σχεδίων των, τα οποία στόχο είχαν την ικανοποίηση των άμεσων ή έμμεσων οικονομικών συμφερόντων των. Προστάτευαν τα συμφέροντα των λαών των (και καλά έπρατταν), όσο καλύτερα γινόταν, εις βάρος άλλων λαών, με βάση το δόγμα της «επικράτησης του ισχυρού», και της «ισορροπίας του τρόμου». Βέβαια αυτό μεταφραζόταν στην περίπτωσή μας, στην «γεοστρατηγική-γεωπολιτική» αξία της Ελλάδος, με το αξίωμα της περιοχής «να μην υπάρχει κενό εξουσίας» στις χώρες-κράτη κατʼεντολήν ή αλλιώς «προτεκτοράτα», δηλ. πλήρης στρατιωτικο-πολιτικός έλεγχος.
Ο στρατηγικός σχεδιασμός, σχετικά απλός στην περιοχή, στηριζόταν σε δύο πυλώνες : Ο πρώτος ήταν, η πάση θυσία απαγόρευση καθόδου της Σοβιετικής Ένωσης και τώρα της Ρωσίας στην Μεσόγειο. Και ο δεύτερος ήταν ή «ίδρυση» ή «ενίσχυση» ενός κράτους, το οποίο θα ελέγχει αυτό (την απαγόρευση καθόδου), και συγχρόνως θα αποτελεί προμετωπίδα σε περίπτωση στρατιωτικής σύγκρουσης, δηλ το αναλώσιμο δέλεαρ. Ο πρώτος πυλώνας είχε να κάνει με την προστασία της εκμετάλλευσης των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής και της ευρύτερης περιοχής, από τις γνωστές πετρελαϊκές εταιρείες, και ο δεύτερος με την υποστηρικτική του ικανότητα. Εξʼού και η δυσανάλογη ενίσχυση της Τουρκίας στον στρατιωτικό τομέα με πλήρη έλεγχο του πολιτικού. Και ο δεύτερος πυλώνας είχε να κάνει, με την ενδυνάμωση του παράγοντα αποτροπής και υποστήριξης του πρώτου πυλώνα. Εξʼού και αλλαγή πλεύσης από την συνθήκη των Σεβρών στην Συνθήκη της Λωζάνης, και όχι μόνον.
Θα παρατηρήσατε ότι αναφέρομαι σε χρόνο παρελθόντος και όχι μέλλοντος, και αυτό διότι εκτιμώ και είναι πλέον πεποίθησή μου ότι από την στιγμή κατά την οποίαν μετατοπίσθηκε ή διευρύνθηκε, για την ακρίβεια, το οικονομικό ενδιαφέρον από την περιοχή της Μ.Ανατολής και στην Ν.Α. Μεσόγειο-Αιγαίο, αλλάζουν σχέδια και επαναπροσδιορίζονται στρατηγικοί στόχοι, πράγμα το οποίο επιφέρει και αλλαγές στους τακτικούς επιμέρους στόχους.
Ο χώρος πλέον, ο οποίος είναι και ο χώρος αναφοράς, είναι ο παραδοσιακά πετρελαιοφόρος, στον οποίον προστίθεται και ένας χώρος ο οποίος κάθε άλλο παρά αμελητέος είναι, αυτός ο οποίος ξεκινά από τα παράλια της Συρίας, του Ισραήλ, της Παλαιστίνης, της Αιγύπτου, της Λιβύης, της Ελλάδος, και της Τουρκίας. Η αποτύπωση αυτού του νέου χώρου δημιουργεί νέες συνθήκες, ανταγωνισμού ή συνεργασίας. Από αυτό,(ανταγωνισμός ή συνεργασία) θα κριθεί και στα επόμενα πενήντα χρόνια πώς θα διαμορφωθεί ο χάρτης της περιοχής.
Διότι ο σκληρός ανταγωνισμός σημαίνει πόλεμο ή πολέμους, συνεργασία σημαίνει ανακατανομές συνόρων με επιμέρους πολεμικές πράξεις, τέτοιες, οι οποίες θα διασφαλίζουν αυτές τις συνεργασίες(αποτέλεσμα των οποίων θα είναι οι λεγόμενες συνθήκες, όπως των Σεβρών, κτλ.). Η ειρήνη δεν βοηθά την ικανοποίηση των συμφερόντων των Μεγάλων Δυνάμεων. Τα γεγονότα της μεταπολιτευτικής περιόδου είναι τοις πάσοι γνωστά δημιουργώντας ερωτήματα των οποίων οι απαντήσεις θα είναι χρήσιμες σε όλους μας.
Γιατί γίνεται προσπάθεια να συρθεί σε αυτή την ιδιότυπη ομηρία η χώρας μας;
Σε έναν αντικειμενικό παρατηρητή της εξέλιξης, αυτού που ο ΓΑΠ και οι περισσότεροι αποκαλούν «το χρέος της Ελλάδος», διαπιστώνει τα εξής:
Διαπίστωση πρώτη :
ότι επί (35) τριανταπέντε χρόνια μας δάνειζαν οι «αγορές», χωρίς κανείς να αντιληφθεί, μέχρι το σωτήριο έτος 2009 (το οποίον όλως τυχαίως, είναι η χρονιά που ανακαλύπτονται οι γαιάνθρακες στην Ν.Α Μεσόγειο- Αιγαίο), κατά το οποίο απότομα διαπιστώσαμε, ότι το χρέος μας είναι μη διαχειρίσιμο και μη βιώσιμο, και έπρεπε να εκλεγεί ο ΓΑΠ ως πρωθυπουργός για να μας το αποκαλύψει.
Διαπίστωση δεύτερη :
Οι Ευρωπαίοι μας συμπεριφέρονται ως «υποτακτικούς», αλλά του σπιτιού τους όμως, δεν θέλουν να μας «χάσουν». Μέσα στο ευρώ θα «χρεοκοπήσουμε».
Οι Ευρωπαίοι μας συμπεριφέρονται ως «υποτακτικούς», αλλά του σπιτιού τους όμως, δεν θέλουν να μας «χάσουν». Μέσα στο ευρώ θα «χρεοκοπήσουμε».
Διαπίστωση Τρίτη :
Με ανακοινώσεις τύπου «η Ελλάδα είναι μοναδική περίπτωση» και «μπήκε με πλαστά στοιχεία στην Ε.Ε» και άλλα, προσπαθούν υποτιμώντας την νοημοσύνη μας να υφαρπάξουν συμφωνία εκχώρησης της Εθνικής κυριαρχίας της χώρας.
Τελικό συμπέρασμα :
Το «παζάρι» για την περιουσία της Ελλάδος γίνεται μεταξύ των ισχυρών της Ευρώπης, για το ποιος θα πάρει τα περισσότερα, ερήμην της Ελλάδος, δυστυχώς με την ανοχή, αν όχι με την συμμετοχή, κάποιων ξένων και Ελλήνων πολιτικών, τους οποίους ψήφισε ο Ελληνικός λαός και τον εξαπάτησαν.
Λεηλατούν και πλιατσικολογούν, φτωχοποιώντας τον Έλληνα πολίτη, αφήνοντας, τους έχοντες, άθικτους και μη συμμετέχοντες.
Από το 1832 οι κοτζαμπάσηδες και οι Βαυαροί, πληγώνουν, σκυλεύουν και λεηλατούν αυτόν τον τόπο. Τό τοπίο σήμερα είναι σχετικά ανάλογο, Τά τελευταία τριανταπέντε χρόνια στην χώρα μας, στήθηκε ένα πολιτικό σύστημα "παρακμής" με τα γνωστά πλέον αποτελέσματα .
ΣΗΜΕΡΑ Η ΕΥΡΩΠΗ, ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΣΟΒΑΡΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΕΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ "ΝΤΟΜΙΝΟ", ΜΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΤΑΡΕΥΣΗΣ, Η ΟΠΟΙΑ, ΠΙΘΑΝΟΝ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΕΚΤΑΘΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.
ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ.
ΕΝΟΣ "ΝΤΟΜΙΝΟ" ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ, ΟΥΔΕΙΣ ΔΥΝΑΤΑΙ ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ ΝΑ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙ.
Ήρθε ο καιρός, ο πολιτικός κόσμος, οι οικονομικοί παράγοντες, οι ταγοί αυτού του τόπου, να αναλάβουν ΔΡΑΣΗ, σοβαρά και υπευθυνα να προστατεύσουν την χώρα, και να σταματήσει το πιθανώς επερχόμενο, όσο είναι καιρός.
Ήρθε ο καιρός για πράξεις, φτάνουν τα λόγια !!!!!!!!!!!!!!!
