Με την Κορώνεια κάτι κινείται. Λίγο με τα έργα, λίγο με τις βροχές, η λίμνη αρχίζει πάλι ν' αποκτά νερό -παρεμπιπτόντως, καλά που το «διευθυντήριο των Βρυξελλών» μας ανάγκασε να ανασυστήσουμε τη λίμνη και πλήρωσε με κοινοτικό χρήμα, γιατί αν το θέμα έμενε στο περιβαλλοντικό φιλότιμο των Ελλήνων, η Κορώνεια θα είχε σβήσει και από το χάρτη. Τώρα, πώς γίνεται καθηγητές Βιολογίας να ισχυρίζονται ότι η ενωτική τάφρος προξενεί κινδύνους για τη Βόλβη και άλλοι καθηγητές της Βιολογίας να διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος, αυτό ας πούμε ότι ανάγεται στη σφαίρα της επιστημονικής διαλεκτικής. Μόνο που αυτή είναι η μισή δουλειά. Γιατί, αν το καλοκαίρι οι τρεις χιλιάδες παράνομες γεωτρήσεις αρχίσουν να τραβούν νερό για να ποτίζουν καλαμπόκι και βαμβάκι, η Κορώνεια θα ξαναγίνει Σαχάρα. Ετσι έφτασαν τα πράγματα μέχρις εδώ, όχι επειδή επενέβη κάποια υπερφυσική δύναμη και στράγγιξε τη λίμνη. Οι παραλίμνιοι πληθυσμοί στράφηκαν σε εύκολες, υδροβόρες καλλιέργειες, ξόδεψαν τον υδροφόρο ορίζοντα και μετά στράγγιξαν τη λίμνη. Σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι βλέποντας από τη μια μεριά την Κορώνεια κατάξερη και από την άλλη, μέρα μεσημέρι, με σαράντα βαθμούς θερμοκρασία, αγρότες να ποτίζουν με «κανόνια» και το μισό νερό να χάνεται με την εξάτμιση. Εδώ, λοιπόν, αρχίζει η ευθύνη του Κράτους. Θεωρητικά και αφηρημένα, οι αγρότες στη λεκάνη της Μυγδονίας πρέπει να πειστούν να αναδιαρθρώσουν τις καλλιέργειες και να μην ξοδεύουν νερό που δεν υπάρχει. Πρακτικά και συγκεκριμένα, ισχύει αυτό που λένε οι Αμερικανοί: σε γέρο σκύλο δεν μπορείς να μάθεις καινούργια κόλπα. Οι άνθρωποι που πρέπει τώρα να πειστούν να σέβονται το νερό είναι περίπου οι ίδιοι που το σπαταλούν μέχρι σήμερα και, ρεαλιστικά μιλώντας, τίποτε δεν πείθει ότι θ' αλλάξουν απόψεις από τη μια μέρα στην άλλη. Στο κάτω κάτω, είναι ζήτημα νομιμότητας. Είναι παράνομες οι τρεις χιλιάδες γεωτρήσεις; Και μόνο επειδή είναι παράνομες, πρέπει να σφραγιστούν. Το να διαπραγματεύεται η Πολιτεία για να παύσει η παρανομία, και, μάλιστα, να προσφέρει και χρηματικά κίνητρα, δεν αποτελεί ασυνήθιστη υπόθεση σ' αυτήν τη χώρα των παραδοξοτήτων. Στην περίπτωσή μας, όμως, η διαδικασία είναι ατελέσφορη. Τώρα, θα πείτε, τρεις χιλιάδες γεωτρήσεις είναι τρεις χιλιάδες οικογένειες, άρα καμιά δεκαριά χιλιάδες ψήφοι. Σεβαστός αριθμός. Απλώς, κάποια στιγμή πρέπει να ιεραρχήσουμε τις προτεραιότητες.
