Στην Νυμφόπετρα Θεσσαλονίκης, ζει ο κλαρινίστας που μαγεύει με το παίξιμο του

Τι μπορεί να γράψεις κανείς για έναν καλλιτέχνη παραδοσιακής μουσικής όταν αυτό κάθε αυτό το έργο του από μόνο του σκιαγραφεί την προσωπικότητα και το εύρο της καλλιτεχνικής τους αξιοσύνης; Απλούστατα, ακούς τον καλλιτέχνη και καταγράφεις . Καταγράφεις τα στάδια της πορείας του και αυτά που ίδιος ο καλλιτέχνης έχει αποκόμιση από την πολύχρονη εμπειρία του. Χθες το απόγευμα επισκεφτήκαμε στο σπίτι του στο χωριό Νυμφόπετρα Θεσσαλονίκης, έναν από τους σημαντικούς παραδοσιακούς καλλιτέχνες της βορείου Ελλάδος, που με το χαρισματικό παίξιμο του κλαρίνου δίκαια συγκαταλέγεται μεταξύ των κορυφαίων στο είδος του. Αναφερόμαστε τον δεξιοτέχνη του κλαρίνου κ. Γιώργο Τοπαλίδη. Ο κ. Τοπαλίδης γεννήθηκε μέσα σε περιβάλλον μουσικών και ως εκ τούτου ήταν φυσικό να επηρεαστεί έντονα από τα μουσικά παραδοσιακά ακούσματα. Ο πατέρας Παναγιώτης έπαιζε βιολί ενώ ο μεγαλύτερος αδελφός του κλαρίνο, όπως και ο θειος του Χρήστος Τοπαλίδης που ήταν ένας από τους σπουδαίους δασκάλους του κλαρίνου αφήνοντας μια σημαντική παρακαταθήκη στις νεότερες γενιές. « Αρχικά κρυφά έπαιρνα το βιολί του πατέρα μου και προσπαθούσα να μάθω να παίζω, όμως ακούγοντας τον αδελφό μου τον Λάκη να παίζει κλαρίνο εντυπωσιάστηκα και έβαλα στόχο να μάθω κλαρίνο. Έπαιρνα κρυφά το κλαρίνο και προσπαθούσα να μάθω να παίζω, και σιγά –σιγά άρχισα να παίζω τα πρώτα κομμάτια ακούγοντας από ένα παλιό πικάπ που είχαμε. Όταν ζήτησα από τους γονείς μου να μου αγοράσουν κλαρίνο αντέδρασαν όμως όταν άκουσαν να παίζω τότε άλλαξαν γνώμη και μου πήραν ένα μικρό κλαρίνο. Έτσι άρχισα την καριέρα μου μουσικά» μας είπε ο κ. Τοπαλίδης. Λίγο μετά τα 15 χρόνια ο κ. Τοπαλίδης ξεκίνα τα επαγγελματικά βήματα συμμετέχοντας με διάφορα μουσικά παραδοσιακά σχήματα σε γάμους και πανηγύρια. Οι εμπειρίες του μεγάλες και διδακτικές. Σε κάθε χωριό ήξερε τα ήθη και τα έθιμα και ιδιαίτερα αυτών των γάμων. «Παλαιότερο οι γάμοι κρατούσαν τρεις ημέρες και ήταν πολύ κουραστικές. Τότε δεν υπήρχαν μηχανήματα όπως σήμερα και έπρεπε να έχεις γερούς πνεύμονες για να αντέξεις». Τονίζει με έμφαση ο κ. Τοπαλίδης. Η Δεξιοτεχνία στο παίξιμο του κλαρίνου και ο επαγγελματισμός του τον κάνουν περιζήτητο σε μεγάλα κέντρα διασκεδάσεως της Θεσσαλονίκης και συνεργάζεται με μεγάλους λαϊκούς καλλιτέχνες όπως με το Πασχάλη Τερζή, Το Αντώνη Ρέμο, τον Βασίλη Καρά την Μαριάνθη κεφάλα και άλλος επωνύμους καλλιτέχνες. «Στα μεγάλα κέντρα διασκεδάσεως πρέπει να έχεις γερή μνήμη γνώση μουσικής και πλούσιο ρεπερτόριο για να μπορείς να συνεργαστείς με έναν τραγουδιστή». Υπογραμμίζει ο κ. Τοπαλίδης. Θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να καταγραφούν εμπειρίες 45 και πλέον ετών καλλιτεχνικής πορείας του κ. Τοπαλίδη. Ίσως αυτό το επιτευχτεί στο μέλλον. Δείτε βίντεο και απολάψτε τον δεξιοτέχνη του κλαρίνου Γιώργο Τοπαλίδη .

Η Αγία Τρόικα και τα εξαπτέρυγα

Αν έγραφα σε «χριστιανικό» περιοδικό έντυπο, μέρες που είναι, θα θυμόμουνα την ερμηνεία των δέκα εντολών (του Μωυσή), την κατά Γρηγόριο Παλαμά. Θα τρόμαζαν οι «χριστιανοί», ειδικώς οι τύπου Καρατζαφέρη, απ' την αποκάλυψη των διαστρεβλώσεων που πωλούν επί 2.000 και 11 χρόνια σκορπίζοντας πτώματα κι εξαργυρώνοντας την χάρι, θεία και ανθρώπινη μαζί, για κοινή ζωή και κοινή ανάσταση.

Ομως, αυτές οι κουβέντες δε χωράνε, λόγω ελλείψεως γενικής παιδείας και εκπαίδευσης, παρά μόνον μεταξύ ανιδιοτελών και αλληλέγγυων ανθρώπων που μόνη περιουσία τους είναι η εργασία τους. Κι αυτοί είναι κατ' ελάχιστον χριστιανοί αλλά οπωσδήποτε συνειδητοί κομμουνιστές.

Μετά, λοιπόν, από μια εβδομάδα χάβρας τρομοκρατών και τρομοκρατημένων, στη φάτνη της κρίσης και των οιμωγών του κεφαλαίου, που ρουφάει το αίμα των εργαζομένων και το μεδούλι της σκέψης τους με το καλαμάκι της επαπειλούμενης πείνας, προσαρμόζομαι ως πατριδογνωμόνιο. Η αγία τρόικα έχει υποκαταστήσει την Αγία Τριάδα στην πράξη. Τα εξαπτέρυγα είναι έτσι κι αλλιώς ασώματες κεφαλές με φτερά, πλάσματα του τηλεοπτικού αέρα, κοντολογίς. Όποιος δεν υποταγεί, δεν τηρήσει, παραβεί έστω και μία απ' τις 10 εντολές τους, καίγεται στην καπιταλιστική κόλαση που βρίσκεται τόσο στα έγκατα, όσο και στην κορυφή του όρους των χρεών. Των δικών τους χρεών. Την οικοδόμηση του παραδείσου καλούμεθα να πληρώσουμε μουγκοί και τυφλοί, χωρίς ανάσα. Ακούστε και ύστερα αποφασίζετε αν θα ξαμοληθείτε σε μανιάτικο μοιρολόι για τη χαμένη συναίνεση.

1. Εγώ είμαι, η τρόικα, ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ., ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ, και δεν υπάρχει θεός άλλος από μένα.

2. Μη δοκιμάσεις να μοιάσεις, έστω και ως ξόανο φτιαγμένο σε όσα κατέχω ως αστική τάξη στον ουρανό, το υπέδαφος και τα νερά. Καράβια εγώ, βαρκούλες εσύ. Χρυσάφι εγώ, γυαλιστερά πετραδάκια εσείς. Αεροπλάνα και πυραύλους εγώ, τσίχλες και περιστεράκια εσύ.

3. Θα με πιάνεις στο στόμα σου μόνον όταν το κρίνω εγώ.

4. Θα δουλεύεις έξι μέρες για να κερδίζω και την έβδομη θα με μνημονεύεις που σου επέτρεψα να ζεις και να δουλεύεις για μένα.

5. Θα τιμάς τον πατέρα και τη μητέρα σου έτσι και τόσο ώστε να μένει ο καθένας στην τάξη που γεννήθηκε.

6. Τα τσιλιμπουρδίσματα κοστίζουν. Ο γάμος φτιάχτηκε για να ενώνει περιουσίες. Μυστήρια και αισθήματα είναι για τους χαζούς εργάτες που πρέπει να παράγουν μόνον χέρια δούλων.

7. Δεν κλέβεις. Αφήνεις να σε κλέβουν οι αμαρτωλοί κι έτσι εσύ βαστάς την ψυχή σου κι οι άλλοι που τη χάνουν ζουν απ' τον ιδρώτα σου.

8. Δε σκοτώνεις. Σε σκοτώνουν και σώζεσαι.

9. Δεν καταθέτεις ψέματα για τον πλησίον σου. Διάλεξε κάποιον μακρινότερο απ' το αφεντικό σου που είναι πάντα στο σβέρκο σου.

10. Η τελευταία απ' τις εντολές της αγίας τρόικας είναι η πιο εντυπωσιακή και ανθεκτική στο χρόνο. Πανάρχαια καπιταλιστική. Την αντιγράφω ως έχει (Έξοδος, κ. 1-18): Ουκ επιθυμήσεις πάντα όσα τω πλησίον σου εστί.

Μπορείς να επιθυμείς; Αυτά που έχουν οι πλησίον σου κατέχοντες; Χρήμα, καλούς γιατρούς, καλά σχολεία, καλή ζωή, καλά γερατειά, διακοπές, του πουλιού το γάλα; Οχι. Για να σωθείς, τηρείς τις εντολές κι αυτοί σώζονται και δι' αυτών εσύ γίνεσαι σωτήρ. Έλεος! Ουαί τοις ηττημένοις. Ας μείνουμε ανίεροι του είδους.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

 ΣΤΟΝ  "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ"

Κι αν τον συγκρίναμε με τον Ζιντάν;

ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Είναι μόλις 24 ετών, κι όμως έχει ήδη καταφέρει να προκαλεί συγκρίσεις, υπερβολικές ή όχι το μέλλον θα δείξει, ακόμη και με τον μεγάλο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ο Λιονέλ Μέσι, είναι ήδη «το πρόσωπο του αιώνα» που ζούμε, και εφόσον δεν βρεθεί κάποιος… άμπαλος που θα επιλέξει να τον γκρεμοτσακίσει σε κάποιον αγώνα, καλά να είμαστε, θα τον απολαμβάνουμε για πολλά χρόνια.

Οι συγκρίσεις με τον Ντιεγκίτο είναι εν μέρει δικαιολογημένες. Και άτοπες ταυτόχρονα, μιας και δεν μπορείς να συγκρίνεις αθλητές άλλων εποχών, άλλων ιδιαιτεροτήτων, άλλου ανταγωνισμού.

Ο Λιονέλ Μέσι έχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα που δεν είχε ο Μαραντόνα. Δεν χρειάστηκε να πάρει… από το χεράκι τη Μπαρτσελόνα, όπως έκανε εκείνος που τόλμησε να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία του Πελέ, με την άσημη Νάπολι. Στο Νόου Καμπ, ως εξάρτημα της ομάδας… Nintendo του Πέπε Γκουαρντιόλα, ο Μέσι δίνει το κάτι παραπάνω, σε ένα σύνολο ποδοσφαιριστών που και χωρίς εκείνον θα διεκδικούσαν την παρουσία τους στις 4-5 κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Μπορεί ο Μέσι να κάνει τη διαφορά, χωρίς τον Τσάβι και τον Ινιέστα όμως, πιθανόν τα πράγματα δεν θα ήταν ίδια. Ο Μαραντόνα απ’ την άλλη, είχε δίπλα του στη Νάπολι… τον Καρέκα και τον Αλεμάο. Τα σχόλια περιττεύουν.

Ακόμη όμως και για τις νεώτερες γενιές, υπήρξε ένας ποδοσφαιριστής, που κάποιοι ξεχνούν στις συγκρίσεις μεγαλείου του Μέσι, ταξιδεύοντας τις αναμνήσεις από την στρογγυλή θεά, στα χρόνια του μεγάλου Ντιέγκο.

Μετά το 1996, ο ποδοσφαιριστής που δικαιούται να χαρακτηρίζεται ως εκείνος που άλλαξε τον ρου του αθλήματος, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ο Ζινεντίν Ζιντάν. Ήταν Αλγερινός που ανάγκασε τους συνήθως σοβινιστές Γάλλους… να το παρεβλέψουν. Έκανε την… εκτός χάρτη Μπορντό, πρωταγωνίστρια. Επανέφερε τη Γιουβέντους στην οδό των τίτλων. Μας έδειξε τι σημαίνει σύγχρονο ποδόσφαιρο με τη Ρεάλ Μαδρίτης των «Γκαλάκτικος», ένας χαρακτηρισμός που αντικειμενικά ταίριαζε μονάχα στον ίδιο, άντε και λίγο στον Λουίς Φίγκο.

Και πάνω από όλα, έκανε την Εθνική Ομάδα της Γαλλίας, την καλύτερη ομάδα του πλανήτη, πάνω από την Βραζιλία, την Αργεντινή, την Ιταλία, τη Γερμανία. Έχοντας συμπαίκτες-ρόλου, και όχι ικανούς να κάνουν τον ίδιο τον Ζιντάν καλύτερο. Προ Ζιντάν, οι Γάλλοι είχαν να επιδείξουν μόνο τον Μισέλ Πλατινί. Προ Μέσι, οι Αργεντινοί δεν είχαν μόνο τον Μαραντόνα. Αφήστε που είναι πιο εύκολο για έναν ποδοσφαιριστή με το χαμηλό ύψος και κέντρο βάρους του Μέσι να… κάνει χαζό τον αντίπαλο. Όταν το κάνει με την ίδια μαεστρία ένας ψηλός, σαν τον Ζιντάν, η χορογραφία μοιάζει ονειρώδης.

Κάτι τελευταίο: Ο Ζινεντίν Ζιντάν υπήρξε η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική προσωπικότητα που έχουν παρακολουθήσει οι… κάτω των 40. Ακόμη και η κουτουλιά που έριξε στον απερίγραπτο και γραφικό Ματεράτσι, τον έκανε θρύλο. Έχασε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, και όμως οι Γάλλοι συνέχισαν να τον αποθεώνουν. Επειδή έστειλε ένα μήνυμα από το μέλλον, σε όλους τους… Ματεράτσι του κόσμου.

Η μαχη των εννοιών

Του ΘΕΜΗ ΤΖΗΜΑ

Δικηγόρου, μέλους του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ

Ο λόγος δεν αποτελεί μόνο εκ­φραστικό μέσο. Διαμορφώνει ε­πίσης τη σκέψη καθενός ατομι­κά και συλλογικά. Η διαστροφή των εννοιών συνιστά πυλώνα κάθε μορ­φής ολοκληρωτισμού και απόπειρα μαζι­κού αποπροσανατολισμού. Θα αναρωτη­θεί κανείς αν και κατά πόσον έχουμε την πολυτέλεια σήμερα να ασχολούμαστε με τέτοιου είδους θέματα. Κι όμως: Ακριβώς σε αυτή τη συγκυρία η μάχη των εννοιών αποτελεί πρώτιστο καθήκον προκειμένου να αντιμετωπίσουμε και να αποδομήσουμε την καθεστωτική προπαγάνδα που με τόση ένταση ασκείται.

Εν προκειμένω, η ντόπια ελίτ και η κυ­βέρνηση επιχειρούν να καταπνίξουν την αμφισβήτηση της πολιτικής τους, εμφανί­ζοντας την τελευταία ως αυτονόητο μονό­δρομο, σωτήριο για τη χώρα.

«Δεν υπήρχε άλλος δρόμος» υποστήρι­ζαν για το πρώτο μνημόνιο. Στο ίδιο πλαί­σιο θα κινηθεί η ρητορεία και για το δεύτε­ρο. Φυσικά αποκρύπτουν ότι κανένας δρό­μος δεν υπάρχει από μόνος του. Τους δρό­μους τους φτιάχνουμε οι άνθρωποι, είτε μέ­σω πολιτικών εκπροσώπων, είτε αμεσοδη-μοκρατικά, ως λαοί. Η έλλειψη άλλου δρό­μου, πέραν αυτού των μνημονίων, οφείλε­ται σε επιλογές που έκαναν μια σειρά πα­ραγόντων. Η κυβέρνηση, προηγούμενες κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, η ευ­ρωπαϊκή και η υπερατλαντική ελίτ. Η δική τους αδυναμία ή απροθυμία να ανοίξουν άλλο δρόμο ταυτίζεται με μια σχεδόν μεταφυσική αδυναμία να υπάρξει άλλος δρό­μος, λες και οι συνταγές της τρόικας έχουν γραφτεί στην πέτρα.

Οι ιδιωτικοποιήσεις βαφτίζονται «μεταρ­ρυθμίσεις». Μεταρρύθμιση σημαίνει διόρ­θωση ή βελτίωση. Ο εν λόγω όρος χρησι­μοποιείται από την τρέχουσα κυβερνητική ρητορική προκειμένου να υπονοηθεί μια προοδευτική πολιτική. Αλλά οι ιδιωτικο­ποιήσεις των 50 δισ. συνιστούν απλά γενι­κό ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας εν μέ­σω υποτιμητικής κερδοσκοπίας, με ελάχι­στο δημοσιονομικό όφελος μέσομακρο­πρόθεσμα. Συνεπάγονται εξαφάνιση της παρουσίας του Δημοσίου σε κρίσιμους κλά­δους της εθνικής οικονομίας και δραματικό περιορισμό του αναπτυξιακού του ρόλου. Αρα ποιων τη ζωή ή την οικονομική κατά­σταση βελτιώνουν; Ολων, σίγουρα όχι. Των ελλήνων ολιγαρχών που θέλουν να ενι­σχύσουν τον παρασιτισμό τους εις βάρος της εθνικής οικονομίας και των ξένων πα­τρώνων τους, σίγουρα ναι. Του υπολοίπου λαού, όχι. Αρα οι ιδιωτικοποιήσεις των 50 δια για τους πολλούς δε συνιστούν μεταρ­ρύθμιση αλλά αντι-μεταρρύθμιση.

Η δραματική συρρίκνωση των κοινωνι­κών δικαιωμάτων και η υποτίμηση της μι­σθωτής εργασίας ονομάζονται «ευελιξία», ενώ συνιστούν μέθοδο αύξησης της αντα­γωνιστικότητας όχι στη βάση βελτίωσης της παραγωγικότητας, που αποτελεί κατά βάση ευθύνη του εργοδότη, αλλά στη βάση της φτωχοποίησης των εργαζομένων. Μια διαδικασία «ανατολικοευρωπαιοποίησης». Αρα στην πραγματικότητα η πλειονότητα υποτάσσεται στις απαιτήσεις της ολιγαρχίας, ώστε η τελευταια να μπορεί να αποφεύγει την από μεριάς της ευελιξία.

Η ασκούμενη πολιτική συνολικά βαφτίζεται «επανάσταση του αυτονόητου». Αυτονόητο είναι το προφανές, το ολοφάνερο εκείνο που ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί χωρίς καμία προσπάθεια. Η επανάσταση, από την άλλη, αφορά το γκρέμισμα της παλιάς τάξης πραγμάτων και όλων των έως τότε προφανών αληθειών. Εξ ορισμού η επανάσταση αντιφάσκει και αντιπαρατίθεται με κάθε αυτονόητο. Η «επανάσταση του αυτονόητου» φιλοδοξεί ν εμφανίσει την ασκούμενη πολιτική ως υπεράνω αμφισβήτησης και ως ριζοσπαστικά νέα. Αντίθετα, αμφισβητείται από τη πλειονότητα του λαού και συνιστά πιστό αντίγραφο γηρασμένων και αποτυχημένων πολιτικών. Η αντιδραστικότητα βαφτίζεται επαναστατικότητα και η διαφωνία της πλειονότητας του λαού υποτιμάται από το ισοπεδωτικό «αυτονόητο».

Τέλος, η κυβέρνηση μιλά για σωτηρία της χώρας, δηλαδή για διάσωση του λαού. Πώς διασωζόμαστε από την αγέλη των ευρωπαίων μονεταριστών και των ταλιμπάν του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, που μας ωθούν βαθύτερα στην κρίση όταν υλο ποιούμε απαρέγκλιτα την πολιτική τους; Πώς διασώζεται ο λαός ενόσω φτωχοποιείται, τρομοκρατείται, καταπιέζεται και εγκλωβίζεται σε έναν οικονομικό και κοινωνικό γύψο αόριστης διάρκειας; Η μάχη των εννοιών είναι η σημαντικότερη μάχη διανοητικής, κοινωνικής και πολιτικής απελευθέρωσης του λαού. Είναι η μάχη για την αλήθεια και θα δοθεί στις πλατείες, στους χώρους δουλειάς, στα κόμματα, στα ΜΜΕ. Είναι μια μάχη που πρέπει να κερδηθεί.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ,

Δεν πρόλαβε να μας αλλάξει μυαλά

ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Πόσο μακρινή φαντάζει άραγε η 28η Μαϊου του 1979… Τότε που στο περιστύλιο του Ζαππείου, η Ενωμένη Ευρώπη υποδεχόταν ένα ακόμη μέλος. Το «δέκα το καλό», όπως προσδοκούσαμε να προσφωνείται η Ελλάδα, η χώρα που έδωσε στην Ευρώπη το όνομα του ιστορικού αυτοπροσδιορισμού της.

Για λογαριασμό μιας χώρας που μάλωνε με τον εαυτό της για την πορεία που θα έπρεπε να επιλέξει για το μέλλον της, τη βαριά υπογραφή έβαλε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ίσως ο μόνος Έλληνας πολιτικός που κατάλαβε τόσο νωρίς και τόσο ξεκάθαρα, πόσο σημαντικό ήταν να εγκαταλείψουμε την εθνική μας μοναξιά, και να ενταχθούμε σε μια αγκαλιά ελπίδας, κοινών οραμάτων και προσδοκιών για ένα κοινό μέλλον.

Τότε, βρήκε απέναντί του πολλούς. Κυρίως βρήκε απέναντί του τον λαϊκισμό, μπολιασμένο με ισχυρές δόσεις κακώς εννοούμενου εθνικισμού. Υπήρχαν πολλοί, σε όλες τις παρατάξεις, που πίστευαν ότι… θα περνούσαμε και μόνοι μας καλά. Κανείς δεν θα κατηγορούσε τον Εθνάρχη αν έκανε πίσω. Αν επέλεγε να γίνει αρεστός. Αν αντί να υπογράψει στο Ζάππειο την εξασφάλιση του μέλλοντος αυτής της χώρας, υπέγραφε με τον λαϊκισμό τη λεηλασία της.

Ο Καραμανλής βέβαια ήταν απλώς ο εαυτός του. Πήγε κόντρα στους απερίσκεπτους, τους αφελείς, τους κουτοπόνηρους. Υπέγραψε την ένταξη της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη. Και χάρη σε εκείνη την υπογραφή, η Ελλάδα είχε την ευχέρεια, στα χρόνια που ακολούθησαν, να προχωρήσει σε… ελεύθερη συμβίωση με τον λαϊκισμό, να ζήσει πάνω από τις δυνατότητές της, να φτάσει στο χείλος του γκρεμού, και να ζητάει την… επιμήκυνσή του.

«Είχα τρεις στόχους: Να δώσω στον Έλληνα δουλειά, να τον βγάλω από τη φτώχεια. Να εξασφαλίσω τη χώρα. Να αλλάξω τη νοοτροπία των Ελλήνων. Τους δυο πρώτους στόχους τους πέτυχα. Ο Έλληνας χόρτασε, έπαψε να πεινάει. Η χώρα εξασφαλίστηκε με την ένταξή της στην Ευρώπη. Τον τρίτο στόχο, δεν τον πέτυχα». Αυτό είχε πει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν ρωτήθηκε για τον πυρήνα της πολιτικής του στόχευσης. Και η πικρή διαπίστωσή του, εξηγεί το εθνικό αδιέξοδο το οποίο βιώνουμε σήμερα.

Προσπάθησε, αλλά δεν πρόλαβε, απέτυχε να μας αλλάξει μυαλά. Και από τη στιγμή που τα… μυαλά αυτά ένιωσαν εξασφάλιση για το μέλλον τους και… παραχόρτασαν, θα έλεγε κανείς ότι… και πολύ αντέξαμε προτού βρεθούμε στα όρια της εθνικής απαξίωσης.

Αν ο Καραμανλής δεν μας είχε βάλει στην ΕΟΚ, πηγαίνοντας κόντρα στους τότε ισχυρούς της Γηραιάς Ηπείρου, προφανώς και η Μαρία Δαμανάκη δεν θα είχε τα περιθώρια να… θαυμάζει τον Κώστα Σημίτη για την ένταξή μας στην ΟΝΕ. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δεν θα μας παρομοίαζε τόσο αφελώς με τον Τιτανικό. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν θα ανακάλυπτε ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα, χωρίς συνέπειες για τον ίδιο.

«Η σχέση του πολιτικού με τον λαό, είναι σχέση προσφοράς υπηρεσίας. Αν ο πολιτικός είναι ικανός και τίμιος υπηρέτης, δεν χρειάζεται να κολακεύει τον λαό για να τον ψηφίσει. Ο λαός τον χρειάζεται», είχε πει μια άλλη φορά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Μια διαπίστωση που ηχεί περίεργα στη σημερινή συγκυρία, όπου η χώρα πασχίζει να ανανεώσει το διαβατήριο για το μέλλον, και απειλείται με… δημοψήφισμα για το αν θα πρέπει να παραμείνουμε ή όχι στην Ενωμένη Ευρώπη.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε ο κατεξοχήν πολιτικός των έργων. Δωρικής νοοτροπίας και συμπεριφοράς. Δεν δίστασε ποτέ να πάει κόντρα στο ρεύμα. Να σταθεί στη μέση μιας φουρτουνιασμένης θάλασσας, σαν βράχος πάνω στον οποίο πέφτουν με ορμή τα κύματα, χωρίς να τον μετακινούν από τη θέση του. Και «ηττημένα», επιστρέφουν στο απέραντο γαλάζιο.

Να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα. Αυτή είναι η πολιτική παρακαταθήκη στην οποία θα έπρεπε και σήμερα να στραφούμε, μήπως και σώσουμε ό, τι προλαβαίνουμε, από τις ακυρωμένες προσδοκίες του μέλλοντός μας.

Και να θυμόμαστε, πως όταν ρωτήθηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αν θα έγραφε τα απομνημονεύματά του, η απάντηση που έδωσε ήταν ένα εκκωφαντικό «όχι». Και η εξήγηση, ακόμη πιο εκκωφαντική: «Γιατί δεν έχω τίποτα να κρύψω»…

Γιατί η Λαγκάρντ μας… κουνάει το δάχτυλο

ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Λένε συνήθως ότι για να «διαβάσεις» σωστά τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, και να ερμηνεύσεις με ελάχιστη απόκλιση σφάλματος τις ενέργειές του, πρέπει πρώτα να έχεις κοιτάξει προσεκτικά, between the lines του βιογραφικού του σημειώματος. Εκεί, μπορείς να βρεις σχεδόν τα πάντα, εφόσον φυσικά έχεις όρεξη να τα αναζητήσεις.

Στην περίπτωση της Κριστίν Λαγκάρντ, που από υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Φρανσουά Φιγιόν στη Γαλλία, προαλείφεται για διάδοχος του Ντομινίκ Στρος-Καν, στη Γενική Διεύθυνση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, μια τέτοια «δεύτερη ανάγνωση» κρίνεται απαραίτητη. Ώστε να κατανοήσουμε γιατί «ξαφνικά», η Γαλλίδα δικηγόρος που ασχολήθηκε με την πολιτική, βλέπει πλέον την Ελλάδα ως «μαύρο πρόβατο», και ενδεχομένως να είμαστε προετοιμασμένοι για το πώς θα πορευτεί, εφόσον οριστικοποιηθεί ότι θα είναι εκείνη που θα στρογγυλοκαθίσει στη θέση του επικεφαλής του ΔΝΤ.

Δυο στοιχεία του βιογραφικού της, προσφέρονται για ένα λεπτομερειακό ψυχογράφημα της προσωπικότητάς της: Ως γεννημένη την 1η Ιανουαρίου (του 1956), αισθάνεται, όπως και κάθε άλλος άνθρωπος ο οποίος έκλαψε για πρώτη φορά στο ξεκίνημα ενός ημερολογιακού έτους, ότι η… ιστορία ξεκινάει από εκείνη. Και ως καλοαναθρεμμένη έφηβη, που προοριζόταν για ζηλευτή καριέρα στη νομική επιστήμη και τις επιχειρήσεις, ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Και ειδικότερα με τη συγχρονισμένη κολύμβηση, ένα αμιγώς γυναικείο άθλημα, που συνδέεται με τη χάρη και τη γοητεία, και στρέφει εκ των πραγμάτων τους προβολείς του ενδιαφέροντος στις λίγες αθλήτριες, οι οποίες βρίσκονται κάθε φορά μέσα στην πισίνα.

Από τη στιγμή που ασχολήθηκε με την πολιτική, η Κριστίν Λαγκάρντ δεν συνάντησε ιδιαίτερη δυσκολία να περάσει από την κυβέρνηση του Ντομινίκ ντε Βιλπέν στο στρατόπεδο του Νικολά Σαρκοζί, έστω κι αν ο δεύτερος… απειλούσε να κλείσει στη φυλακή τον πρώτο. Και ως υπουργός Οικονομικών μιας χώρας η οποία αδυνατεί να συμβιβαστεί με την πρωτοκαθεδρία του Βερολίνου ως ατμομηχανής της ευρωπαϊκής οικονομίας, πέτυχε να θεωρείται η πιο αποτελεσματική, μετά τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Είναι πρόδηλο ότι οι φιλοδοξίες της κας Λαγκάρντ περισσεύουν. Και είναι εξίσου διακριτή η άνεση που τη διακρίνει στο να επιλέγει κάθε φορά τη σωστή διαδρομή, για να φτάσει ευκολότερα και πιο γρήγορα στην επίτευξη του στόχου της. Στόχος, και μάλιστα μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά, είναι πλέον η θέση του Γενικού Διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Για να παραμείνουν τα ηνία στην Ευρώπη, και ταυτόχρονα να «ξεπλύνει» η Γαλλία τη ντροπή από την αχαλίνωτη συμπεριφορά του Ντομινίκ Στρος-Καν.

Ο διορισμός της Κριστίν Λαγκάρντ όμως δεν είναι ακόμη δεδομένος. Γι’ αυτό και η ίδια ξεκίνησε προεκλογική καμπάνια. Στο πλαίσιο της οποίας, αποφάσισε να «θυσιάσει» την Ελλάδα, για να διασφαλίσει ότι δεν θα την περιμένουν δυσάρεστες εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής.

Ενώ λοιπόν μέχρι πρότινος ήταν υπέρμαχος των προσπαθειών της χώρας μας για την έξοδο από την κρίση, και έδειχνε προχωρημένη κατανόηση για τις αδυναμίες και τις καθυστερήσεις που μας χαρακτήριζαν, αίφνης έγινε άτεγκτη.

Είναι αυστηρή, δεν αφήνει περιθώρια, μιλάει απαξιωτικά και κουνάει με νόημα το δάχτυλο, προαναγγέλλοντας κυρώσεις. Ξέρει ότι οι «μέτοχοι» του ΔΝΤ θέλουν να «ματώσει» η Ελλάδα, ως παραδειγματισμός για άλλες χώρες με εξίσου ασθενικές οικονομίες, και προκειμένου να μην διακινδυνεύσει τις πιθανότητές της, χορεύει σε αυτούς τους ρυθμούς.

Το πραγματικά ανησυχητικό για τη χώρα μας θα είναι να συνεχιστούν οι ίδιοι ρυθμοί, και μετά τον διορισμό της στο ΔΝΤ…

Η Άλωση και το… Μνημόνιο

ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ

Η 29η Μαϊου, είναι μια μέρα, που αν μπορούσαμε, θα διαγράφαμε από το ετήσιο ημερολόγιο. Σαν σήμερα, το 1453, η Κωνσταντινούπολη έπεφτε στα χέρια των Οθωμανών του Μωάμεθ Β΄, που έμελε να γίνει Πορθητής. Μαζί της, έπεφτε η ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η ελευθερία και η αυτοδιάθεση των Ελλήνων.

Την Άλωση της Πόλης, και τις βαρβαρότητες των Οθωμανών, επρόκειτο να ακολουθήσουν σχεδόν 400 χρόνια σκλαβιάς. Τέσσερις αιώνες, στους οποίους ο Ελληνισμός κρυβόταν, και προσπαθούσε να διατηρήσει μέσα του άσβεστη τη φλόγα μιας ιστορικής κληρονομιάς, που όμοιά της δεν είχε να πρεσβεύσει κανένα άλλο έθνος στον πολιτισμένο και μη κόσμο.

Η Πτώση της Κωνσταντινούπολης γέννησε λαϊκούς θρύλους και μύθους, με τους οποίους οι απλοί πολίτες περνούσαν από γενιά σε γενιά, τον πόθο της μεγάλης επιστροφής. Της ανακατάληψης όσων ανήκαν στο ελληνικό γένος. Μιας ρεβάνς απέναντι στους Τούρκους.

Στην ουσία, το dna των Ελλήνων δεν ξεπέρασε ποτέ το γεγονός ότι η Πόλη έπεσε. Και η προσδοκία της ανάκτησής της, όσο ευεργετικά λειτούργησε για να διασωθεί η φλόγα της ελπίδας και της διάθεσης για αγώνα και προσπάθεια, άλλο τόσο υπήρξε αποπροσανατολιστική.

Γιατί; Επειδή έτσι, δεν συζητήσαμε ποτέ, και δεν μας απασχόλησε, πως φτάσαμε ως την τραγωδία της Άλωσης. Ποιοι και ποια λάθη έκαναν. Γιατί παρήκμασε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Γιατί η Ελλάδα απειλήθηκε με εθνοτικό αφανισμό. Γιατί χρειάστηκαν τέσσερις αιώνες για να αποτινάξουμε τον τουρκικό ζυγό. Γιατί, ακόμη και όταν το κάναμε, αρχίσαμε και πάλι να τρωγόμαστε μεταξύ μας, και να απειλείται ξανά η ελευθερία μας. Γιατί υποθηκεύσαμε εξ΄ αρχής το νέο ελληνικό έθνος, στις ξένες δυνάμεις, που για τις δικές τους επιδιώξεις βούλιαξαν στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου τον οθωμανικό στόλο, και χάρισαν έτσι στην Ελλάδα την ελευθερία της.

Το γεγονός ότι δεν κλείσαμε ποτέ τους ιστορικούς λογαριασμούς με τον εαυτό μας, το ότι δεν παραδεχτήκαμε ποτέ ότι εμείς φταίξαμε για την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας, οδήγησε σε ελλειμματική «επανεκκίνηση» το 1821. Λίγα χρόνια αργότερα, θα είχαμε Εμφυλίους, θα βάζαμε φυλακή τον Κολοκοτρώνη, θα εκτελούσαμε άλλους οπλαρχηγούς, θα δολοφονούσαμε τον Καποδίστρια, επειδή τόλμησε να διανοηθεί ότι μπορούσαμε να γίνουμε σοβαρό κράτος. Η δε ελεύθερη Ελλάδα, θα μετατρεπόταν «εκ συστάσεως» σε προτεκτοράτο των προγόνων του… κ. Τόμσεν, και των λοιπών εκπροσώπων της τρόικας. Που από τότε συνέτασσαν «Μνημόνια».

Αντί λοιπόν μέχρι και σήμερα, να θυμόμαστε με ψυχική συντριβή τη θυσία του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, και των υπολοίπων που παρέμειναν αλύγιστοι Έλληνες, ως το τέλος, θα έπρεπε να κατανοήσουμε κάτι απλούστερο: Ότι αν καταμετρήσουμε και παραδεχτούμε το μερίδιο που μας αναλογεί στα εθνικά μοιραία λάθη, θα τιμούσαμε περισσότερο και αυθεντικά τη μνήμη και τη θυσία τους. Αφήστε που θα διαμορφώναμε τις συνθήκες για να μην επαναλάβουμε τα λάθη που οδήγησαν στην Άλωση…

Συναίνεση ίσον συνενοχή

ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ

Σάν σήμερα,29 Μαίου τού 1453,αλώθηκε η Κωνσταντίνου Πόλη από τούς Οθωμανούς, όταν κάποιοι άνοιξαν τήν Κερκόπορτα.Από εκείνη τήν αποφράδα ημέρα έχουν περάσει 558 χρόνια καί σήμερα έχουμε πάλι ανοίξει τίς κερκόπορτες.Ο τόπος μας απειλείται μέ μιά νέα συμφορά από τήν οποία θά χρειασθεί δεκαετίες γιά νά συνέλθει καί τίποτε βέβαια δέν θάναι πιά τό ίδιο.

Τό ποιοί άνοιξαν τίς κερκόπορτες όλοι τό γνωρίζουμε,αλλά άς αφήσουμε τόν ιστορικό τού μέλλοντος νά τούς καταγράψει επισήμως, μέ τό ανεξίτηλο μελάνι τής ιστορίας.Τό μόνον ζητούμενο επί τού παρόντος είναι πώς τελικά θ’ αποτρέψουμε τήν καταστροφή.

Σίγουρα, μπροστά στόν κίνδυνο πού απειλεί τήν εθνική μας υπόσταση πρέπει όλοι νά βρεθούμε ενωμένοι σάν μιά γροθιά γιατί μόνον έτσι θ’ αντιμετωπίσουμε τόν «εχθρό».Αλλά γιά νά υπάρξει αυτό πού η κυβέρνηση χαραχτηρίζει συναίνεση θά πρέπει νά ομονοήσουν καί νά συμφωνήσουν όλοι ώς πρός τήν τακτική τής άμυνας.

Εδώ κι ένα χρόνο τά μόνα μέτρα πού έχουν ληφθεί είναι αυτά τής οικονομικής αφαίμαξης τών πολλών,αυτών πού μονίμως σηκώνουν τά βάρη γιατί είναι απροστάτευτοι κι αδύναμοι ν’ αντιδράσουν δεκαετίες τώρα.Οί πολλοί φτωχαίνουν μέρα τή μέρα καί οί ολίγοι υπερθησαυρίζουν.Η κυβέρνηση επαίρεται γιά τήν…αποτυχία της.Πού είναι οί περιβόητες διαρθρωτικές αλλαγές τού κράτους;Γιατί στή Βουλή κρατούν τούς 16 μισθούς και στά ΕΛΠΕ τούς 18 μισθούς ετησίως;Σύν βεβαίως τά όποια επιδόματα καί υπερωρίες.

Πού είναι η απελευθέρωση τών επαγγελμάτων;Πού νά τολμήσουν νά θίξουν συντεχνιακά συμφέροντα δεκαετιών.Πρός χάριν όλων αυτών «φάγαμε τό ψωμί τού αύριο», από τό 1981 καί μετά, καί τώρα οί ένοχοι αναζητούν τούς…ενόχους !

Επί ένα χρόνο έχει βουλιάξει η αγορά καί η κοινωνία αποσυντίθεται μέ ραγδαίους ρυθμούς.Κι έρχονται ξανά νά επιβάλουν τά ίδια κι ακόμη σκληρώτερα μέτρα.Από πού θά τά πάρετε,από τούς…αποστεομένους οικονομικά ανθρώπους;Εκτός κι άν,τά σχέδια επιβάλλουν τό οριστικό τελείωμα μας (αλήθεια στίς καταγγελίες Καμμένου δέν είδα κάποιες πειστικές απαντήσεις).Καί γιά νά μήν τά βάζουμε μονίμως μέ τούς ξένους,τί λένε κι αυτοί…Οτι ένα χρόνο τώρα η κυβέρνηση δέν τολμάει νά προχωρήσει σέ αυτές τίς ουσιαστικές αλλαγές,πού τίς έχει συμφωνήσει.Αλλαγές πού θά βάλουν τέρμα στή σπατάλη τού δημοσίου καί στή διαφθορά.Πού νά τολμήσουν όμως νά τά βάλουν μέ τά…σωθικά τους.

Σ’ αυτές λοιπόν τίς αδιέξοδες συνταγές,τίς οποίες βγαίνει ο υπουργός οικονομικών στίς τηλεοπτικές οθόνες καί ανερυθρίαστα υποστηρίζει,ζητούν συναίνεση.Ποιά συναίνεση, αυτό πού ζητούν είναι…συνενοχή στό έγκλημα.

Πως παγιδεύτηκε η Δαμανάκη…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΕΙΔΑΚΙΣ

Η κυρία Μαρία Δαμανάκη διέπραξε ως Επίτροπος ένα πολύ σοβαρό ατόπημα, παραβιάζοντας τις υποχρεώσεις εμπιστευτικότητας για όσα γνωρίζει δυνάμει του αξιώματός της.

Εάν είχε έγκυρες πληροφορίες ότι σε κάποιο Θεσμικό Όργανο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ή της Ένωσης, έγινε σοβαρή συζήτηση ή υπήρξε κάποια Μελέτη ή Έκθεση σχετιζόμενη με τη δήθεν αποπομπή της Χώρας μας από την Ευρωζώνη ή το Ευρώ, όφειλε να επικοινωνήσει τα επόμενα λεπτά με τον πρωθυπουργό, να θέσει υπ’ όψη του τις σχετικές πληροφορίες και ενδεχομένως να του εισηγηθεί τρόπους αντίδρασης. Εμπιστευτικά, πάντοτε. Αντ’ αυτού βγήκε με βαθιά οδύνη, θλίψη και στεναγμό στα «κανάλια», για να αναγγείλει εκείνη, προσωπικώς την επικειμένη απειλή του Ευρωπαίου Θεού!

Το πιθανότερο είναι, υποστηρίζουν μερικοί, ότι η κα Δαμανάκη, με μικρή ακόμη γνώση του κοινοτικού δαιδάλου των Βρυξελλών, ή ίσως με πολύ αθωότητα και αριστερή ευαισθησία, εξέλαβε τα πικρά αστεία και τα ανέκδοτα που κυκλοφορούν στους εκεί διαδρόμους (συχνά αναπαραγωγές κακόπιστων και κακόγουστων δημοσιευμάτων ή περιγραφές εμετικών φωτομοντάζ σε ευρωπαϊκά ρυπαρόφυλλα) ως σοβαρές συζητήσεις ή, ακόμη χειρότερα, ως διαρροές από σημαντικά Κέντρα (κάθε είδους θεσμικής, παρά- θεσμικής ή έξω- θεσμικής) εξουσίας.

Αυτό όμως που θεωρούν πιθανότερο τα «πονηρά πνεύματα», είναι ότι ως εθελόντρια ή και εν αγνοία της, η κα Δαμανάκη παγιδεύτηκε από τον πρωθυπουργό (του το οφείλει, άλλωστε) σε μα επικοινωνιακή συνωμοσία κατατρομοκράτησης του λαού, με την «αγαθή» πρόθεση του κ. Παπανδρέου να εκβιάσει μια χρήσιμη γι’ αυτόν (το Λαό!) συναίνεση του κ. Σαμαρά, στα Μνημονιακά. Συνέπεσε όμως η δραματική παρέμβασή της και με το Δημοψήφισμα του κ. Δασκαλόπουλου του ΣΕΒ και έτσι κάλυψαν πλήρως τα παράσιτα, τη Μεγάλη Φωνή του Πολυτεχνείου. Κρίμα!

Βέβαια η κα Δαμανάκη δεν κατάλαβε ίσως και κάτι άλλο, πολύ πιο σοβαρό. Ότι δηλ. την «είδηση» αυτή την εξέλαβε ως αληθινή η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων και ευλόγως κατελήφθη από πραγματικό πανικό. Πολλοί έτρεξαν στις τράπεζες για να αποσύρουν καταθέσεις χιλίων και δυο χιλιάδων Ευρώ. Η ζημιά των Ελληνικών Τραπεζών, σήμερα κιόλας θα μπορεί να υπολογισθεί και είναι μεγάλη, όπως είναι σημαντική και για την οικονομία μας, γενικότερα.

Αυτή ενδεχομένως η ζημιά μπορεί να εκτιμηθεί. Η άλλη όμως η πραγματικά τεράστια, αυτή που πιθανότατα προέκυψε από την εκμετάλλευση της διαψευσθείσας (και γι’ αυτό εμφανιζόμενης ως ακόμη πιο αξιοπίστευτης) «πληροφορίας» από τους κερδοσκόπους, τα Γραφεία στοιχημάτων, τους διάφορους Έλληνες, Φιλέλληνες και άλλους που κάνουν, δρυός πεσούσης, παιχνίδι; Ποιος θα την εκτιμήσει και ποιός θα την αποκαταστήσει αυτή τη ζημιά, κα Δαμανάκη;

Μια και τα πάτε (καθώς λέγεται) τόσο καλά στις Βρυξέλλες, κυρία Επίτροπε, πράγμα τόσο χρήσιμο και σπάνιο αυτή την ώρα για τη χώρα, δεν είναι κρίμα να πέφτετε σε τέτοιες παγίδες (που ευτυχώς για σας) ακόμη πιστεύουν οι περισσότεροι ότι σας τις στήνουν οι άλλοι…«οι κακοί»;

Γράφει και… σβήνει τον ανασχηματισμό

NΙΚΟΛΑΟΣ-ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ

Μπορεί ο Γιώργος Παπανδρέου να εμφανίζεται έτοιμος για μια ακόμη απόπειρα συναίνεσης, κυρίως προς τον Αντώνη Σαμαρά, την ίδια στιγμή ωστόσο, επεξεργάζεται και κωδικοποιεί τις προτάσεις-εισηγήσεις που του έχουν γίνει από στενούς συνεργάτες του, αλλά και από κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, για έναν ρηξικέλευθο ανασχηματισμό της Κυβέρνησής του.

Έτσι, όπως δημοσιεύει και το «Έθνος της Κυριακής», ο Πρωθυπουργός τείνει να καταλήξει σε έναν ανασχηματισμό που θα υπηρετήσει τόσο την ανάγκη μιας «φυγής προς τα εμπρός», με τη συμμετοχή τεχνοκρατών «οικουμενικής αποδοχής», και παράλληλα θα προσφέρει επικοινωνιακά οφέλη στο ΠΑΣΟΚ, μιας και θα κινείται στην κατεύθυνση του μικρού και ευέλικτου σχήματος.

Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι πιθανό το νέο υπουργικό σχήμα να απαρτίζεται μόλις από 24 μέλη, 12 υπουργούς και άλλους τόσους υφυπουργούς, που θα αποτελούν μια σύνθεση πολιτικών στελεχών και τεχνοκρατών, με τους δεύτερους να αναλαμβάνουν να «τρέξουν» τη γραφειοκρατία των υπουργείων, και τους πρώτους να έχουν την πολιτική ευθύνη του αποτελέσματος που θα παραχθεί, και το πώς αυτό θα περάσει στην κοινωνία υπέρ του ΠΑΣΟΚ.

Ο χρόνος μας “τελειώνει” στις 6 Ιουνίου!

ΡΩΜΥΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ

Όταν ο Όλι Ρεν εξέδωσε χθες ανακοίνωση, δηλώνοντας την απογοήτευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το γεγονός ότι το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον Κάρολο Παπούλια δεν οδήγησε σε κάποιας μορφής συναίνεση, όλοι πίστεψαν ότι ο Επίτροπος επαναλάμβανε ουσιαστικά τις προηγούμενες, αναλόγου ύφους και περιεχομένου προειδοποιητικές βολές του.

Η Νέα Δημοκρατία αντέδρασε έντονα και άμεσα, κάλεσε την Κυβέρνηση να πράξει το ίδιο, ενώ τα κόμματα της Αριστεράς βγήκαν με τη σειρά τους στο αντάρτικο.

Εκείνο ωστόσο στο οποίο δεν δόθηκε ιδιαίτερη σημασία, ήταν μια αποστροφή του Όλι Ρεν, που εκτιμήθηκε ως ρητορική υπερβολή: «Ο χρόνος σας τελειώνει», είπε ο αρμόδιος Επίτροπος Οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σήμερα, τα πράγματα έγιναν πιο σοβαρά, καθώς κύκλοι των Βρυξελλών διαρρέουν ότι τη Δευτέρα 6 Ιουνίου, δηλαδή σε περίπου μια εβδομάδα, θα υπάρξει έκτακτη συνεδρίαση του Συμβουλίου Eurogroup, όπου και θα αποφασιστεί το μέλλον της Ελλάδας.

Δηλαδή, οι υπουργοί Οικονομικών των κρατών-μελών της ευρωζώνης, με επικεφαλής τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, θα κληθούν να αποφασίσουν για το αν θα εγκρίνουν τη χρηματοδότηση της 5ης δόσης που προβλέπει η δανειακή σύμβαση με την τρόικα, ασκώντας παράλληλα πίεση στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να πράξει το ίδιο, ή θα διακόψουν τη χρηματοδότηση.

Οι Βρυξέλλες υποστηρίζουν ότι η απόφαση θα ληφθεί στη βάση της αξιολόγησης του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος από τους ελεγκτές της τρόικας, οι οποίοι έχουν προχωρήσει σε αντίστοιχη αξιολόγηση και κοστολόγηση του προγράμματος που παρουσίασε ο Αντώνης Σαμαράς στο «Ζάππειο 2».

Σύμφωνα με πληροφορίες, την έκτακτη σύνοδο του Eurogroup προωθεί ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ώστε να προλάβει τα χειρότερα. Και εφόσον η αξιολόγηση είναι αρνητική, να υπάρχει χρόνος για μια τελευταία ευκαιρία, ενόψει της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είναι προγραμματισμένη για τις 25-26 Ιουνίου, ώστε εκεί να ληφθεί πολιτική απόφαση για το μέλλον της Ελλάδας στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ, έναντι προφανώς σκληρών ανταλλαγμάτων που θα ζητηθούν από τη χώρα μας.

Χαρακτηριστικό της σημασίας που αποδίδεται στην κίνηση Γιούνκερ είναι το γεγονός ότι ο πρόεδρος του Eurogroup σχεδιάζει να έχει την επόμενη εβδομάδα συναντήσεις με την Άνγκελα Μέρκελ, τον Νικολά Σαρκοζί και τον Ζαν-Κλοντ Τρισέ, προκειμένου να υπάρξει κοινή ευρωπαϊκή στάση στο θέμα της Ελλάδας, εφόσον οι εξελίξεις είναι αρνητικές.

“Να ζητήσει εκλογές ο Σαμαράς”

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ

Δυο «ειδήσεις» βγάζει η συνέντευξη την οποία παραχωρεί ο Θεόδωρος Πάγκαλος στο «Έθνος της Κυριακής». Ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης προτρέπει τη Νέα Δημοκρατία να συμπράξει με το ΠΑΣΟΚ στην αλλαγή του εκλογικού νόμου, υπέρ της ενισχυμένης αναλογικής, και ταυτόχρονα καλεί τον Αντώνη Σαμαρά να ζητήσει εκλογές, από βήματος Βουλής, εφόσον εκτιμά ότι η Κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου έχει χάσει τη λαϊκή νομιμομοποίηση.

«Με τον υπάρχοντα εκλογικό νόμο, θα οδηγηθούμε σε ακυβερνησία. Κάτι που σημαίνει ότι την επομένη των εκλογών το δημόσιο δεν θα είναι σε θέση να καταβάλλει μισθούς και συντάξεις, και η χώρα θα μετατραπεί σε προτεκτοράτο των δανειστών. Ας έρθει η Νέα Δημοκρατία να ψηφίσουμε μαζί έναν καινούριο εκλογικό νόμο, που θα ισχύσει άμεσα, και θα εγγυάται ότι το πρώτο κόμμα θα σχηματίσει ισχυρή κυβέρνηση», δήλωσε ο Θεόδωρος Πάγκαλος.

Ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης πάντως εμφανίστηκε βέβαιος για την επικράτηση του ΠΑΣΟΚ σε μια τέτοια εκλογική αναμέτρηση, και έριξε το γάντι στην πλευρά της Νέας Δημοκρατίας, να ζητήσει τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, εφόσον πιστεύει ότι υπάρχει δυσαρμονία ανάμεσα στο εκλογικό σώμα και τη σύνθεση του Κοινοβουλίου.

«Αν ο κ. Σαμαράς πιστεύει ότι η Κυβέρνηση έχει χάσει τη λαϊκή νομιμοποίηση, να το πει και από το βήμα της Βουλής. Και θα πάρει την απάντηση που προστάζουν οι καιροί», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Θεόδωρος Πάγκαλος.

Που στοχεύει ο Καρατζαφέρης

ΡΩΜΥΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ

Και άλλες φορές στο παρελθόν, ο Γιώργος Καρατζαφέρης έχει δείξει ότι ο «δημοσιογράφος» δεν έχει ξεριζωθεί από μέσα του. Γι’ αυτό και η στάση που κράτησε στη χθεσινή συνάντηση των πολιτικών αρχηγών υπό τον Κάρολο Παπούλια, ήταν δομημένη σε «σενάρια» με ξεκάθαρη στρατηγική και στόχευση. Προσδοκώντας να έχει τα όποια πολιτικά οφέλη θα μπορούσε, από ένα Συμβούλιο Αρχηγών που δεν πρόσθεσε κάτι καινούριο σε όσα γνωρίζαμε, και εν πολλοίς περιμέναμε.

Μετά την ολοκλήρωση της συνάντησης, και ενώ οι υπόλοιποι αρχηγοί αποχωρούσαν, ήταν ο μόνος ο οποίος κοντοστάθηκε μπροστά στην είσοδο του Προεδρικού Μεγάρου, όπου ήταν συγκεντρωμένοι δημοσιογράφοι, προκειμένου να δώσει το στίγμα των όσων συνέβησαν πίσω από κλειστές πόρτες. Έτσι, δημιούργησε εντυπώσεις, που έμειναν αναπάντητες, μέχρι να αρχίσουν να δημοσιοποιούνται οι απόψεις και των υπόλοιπων πολιτικών αρχηγών, με τις επίσημες δηλώσεις τους.

Λειτουργώντας «δημοσιογραφικά», γνώριζε ότι εκείνη τη στιγμή, όλοι περίμεναν μια πρώτη ένδειξη του τι είχε συμβεί. Και φρόντισε, αυτή η πρώτη ένδειξη να είναι… η δική του. Με τη δε επιθετικού χαρακτήρα αποστροφή του για «εκείνους που βάζουν την καρέκλα πάνω απ’ την Ελλάδα», έδωσε τον απαιτούμενο δραματικό τόνο στις στιγμές.

Τη σκυτάλη πήρε ο Άδωνις Γεωργιάδης, που μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό, εξαπέλυσε επίθεση κατά της Νέας Δημοκρατίας και του Αντώνη Σαμαρά, με αιχμές και κατά των κομμάτων της Αριστεράς.

Για να ακολουθήσουν διαρροές περί του τι είχε συζητηθεί μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, όπου τόσο στα χθεσινοβραδινά ρεπορτάζ των καναλιών, όσο και σε εκείνα των σημερινών εφημερίδων, ο πρόεδρος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού εμφανίζεται ως εκείνος που χρησιμοποίησε τις περισσότερες ατάκες. Τη μια με την προτροπή στον Αντώνη Σαμαρά για… καφέ στο σπίτι του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας στην οδό Μουρούζη, την άλλη, πάλι προς τον Αντώνη Σαμαρά, για «το γκολ της ισοφάρισης», τώρα που η Ελλάδα βρίσκεται σε κίνδυνο.

Σε όλα τα παραπάνω, προστίθεται και η πρόταση Καρατζαφέρη για κυβέρνηση συνεργασίας, οικουμενικού χαρακτήρα, που ο Γιώργος Παπανδρέου αποδέχτηκε, αλλά ο Αντώνης Σαμαράς και ο Αλέξης Τσίπρας απέρριψαν ως αντισυνταγματική.

Είναι ξεκάθαρο ότι ο πρόεδρος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού επενδύει στο να παρουσιαστεί ως «ήρεμη δύναμη», ενώ μέχρι πρότινος η μόνιμη κατηγορία που τον συνόδευε, ήταν ότι βρίσκεται στα «άκρα». Το γεγονός μάλιστα ότι… τα κάνει όλα μαζί, δείχνει ότι άγχεται από το ενδεχόμενο οι εκλογές να είναι πιο κοντά από όσο μπορεί να φανταστεί ο καθένας.

Θα δημοσιευτούν τα πρακτικά;

NΙΚΟΛΑΟΣ-ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ

Στο Μέγαρο Μαξίμου λένε επίμονα από χθες, ότι πρόθεση του Γιώργου Παπανδρέου είναι να συνεχίσει τις προσπάθειές του για την επίτευξη της ευρύτερης δυνατής συναίνεσης μεταξύ των πολιτικών κομμάτων, παρά τις αρνήσεις που εισέπραξε από τον Αντώνη Σαμαρά, την Αλέκα Παπαρήγα και τον Αλέξη Τσίπρα. Μια προσπάθεια που, σύμφωνα με τους συνεργάτες του Γιώργου Παπανδρέου ενθαρρύνεται και από τον Κάρολο Παπούλια, ο οποίος τάχθηκε υπέρ της συναίνεσης των πολιτικών δυνάμεων, τόσο κατά τη διάρκεια του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, όσο και στην τετ-α-τετ συζήτηση που είχε αργότερα με τον Γιώργο Παπανδρέου.

Από χθες ωστόσο, έχει προκύψει ένα θέμα με το κατά πόσο θα ήταν πολιτικά δόκιμο, στην περίπτωση που οι προσπάθειες για τη συναίνεση ναυαγήσουν, να ζητηθεί από την Προεδρία της Δημοκρατίας να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά της συνεδρίασης των πολιτικών αρχηγών. Μια πρώτη, σχετική νύξη έκανε η Ντόρα Μπακογιάννη, μιλώντας στο Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμμαχίας, για τους δικούς της πολιτικούς λόγους. Πληροφορίες αναφέρουν ότι και από τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, δεν θα είχαν αντίρρηση.
Η μεθοδολογία ωστόσο είναι καινοφανής, δεν υπάρχει πολιτικό προηγούμενο, και εγείρονται θέματα πολιτειακής και συνταγματικής φύσεως. Από το Μέγαρο Μαξίμου… προσπερνούν το συγκεκριμένο ερώτημα, όταν τους τίθεται, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν θα συμφωνούσαν με μια τέτοια εξέλιξη. Η παραφιλολογία ωστόσο περισσεύει…

Ο Καρχιμάκης ετοιμάζει το ΠΑΣΟΚ για κάλπες!

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ

Μπορεί ο Γιώργος Παπανδρέου να ήταν ξεκάθαρος, τόσο με όσα είπε εντός του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, όσο και με το χθεσινοβραδινό διάγγελμά του, ότι δεν προτίθεται να προχωρήσει στην προκήρυξη πρόωρων εκλογών, οι κινήσεις ωστόσο που διεξάγονται σε παρασκηνιακό επίπεδο, δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ προετοιμάζεται… δια παν ενδεχόμενο.

Αυτό τουλάχιστον επιβεβαιώνουν οι κινήσεις του Μιχάλη Καρχιμάκη και των συνεργατών του στην Ιπποκράτους, οι οποίοι καθόλη τη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας έκαναν τηλεφωνήματα και είχαν συναντήσεις με στελέχη του ΠΑΣΟΚ, κυρίως στη Β’ Αθηνών, την Κρήτη και τα νησιά, σε μια προσπάθεια να αυξήσουν την προεκλογική ετοιμότητα του κομματικού μηχανισμού.

Τόσο από το Μέγαρο Μαξίμου όσο και από την Ιπποκράτους διαψεύδουν κατηγορηματικά ότι οι κινήσεις αυτές κρύβουν εκλογική στρατηγική, είναι ωστόσο εμφανές ότι ο Μιχάλης Καρχιμάκης έλαβε εντολή από τον Γιώργο Παπανδρέου, στην πρόσφατη συνάντηση που είχαν, στο Μέγαρο Μαξίμου, να «ξυπνήσει» το κόμμα.

Μια πιο ψύχραιμη προσέγγιση λέει ότι ο Πρωθυπουργός θέλει να έχει το ΠΑΣΟΚ έτοιμο, για την περίπτωση κατά την οποία εκτιμήσει πως, οι πολιτικές συνθήκες και η συγκυρία, ευνοούν μια προσφυγή στον λαό. Που δεν θα είναι απαραιτήτως οι πρόωρες εκλογές, αλλά ενδεχομένως ένα πολιτικό δημοψήφισμα για το αν η Ελλάδα θα πρέπει να παραμείνει στην Ευρώπη…