Επιστολή διαμαρτυρίας του Δημάρχου Μενεμένης στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη

Επιστολή διαμαρτυρίας για τη μη τοποθέτηση Αστυνομικών της Γειτονιάς στον Δήμο Μενεμένης απέστειλε ο Δήμαρχος, Γιώργος Ακτσελής, στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, και τον υφυπουργό Προστασίας του Πολίτη, Σπύρο Βούγια. Όπως εξηγεί ο Δήμαρχος Μενεμένης στην επιστολή του «ο Δήμος Μενεμένης εμφανίζει μεγάλη εγκληματικότητα, ίσως τη μεγαλύτερη στο πολεοδομικό συγκρότημα, ενώ μία μόνο ανεπαρκώς επανδρωμένη Αστυνομική Υπηρεσία στον Άγιο Νεκτάριο είναι εκ των πραγμάτων αδύναμη να προστατέψει ακόμα και τον εαυτό της». Ο κ. Ακτσελής επισημαίνει, εξάλλου, ότι «αντί το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη να προστατέψει τις περιοχές που έχουν ανάγκη, στέλνει τους αστυνομικούς να ασκήσουν τα νέα τους καθήκοντα σε περιοχές ασφαλείς» Ο Δήμαρχος Μενεμένης υπενθυμίζει, επίσης, ότι «έχουμε κάνει επανειλημμένες εκκλήσεις για συντονισμένες ενέργειες αντιμετώπισης της εγκληματικότητας, όχι μόνο στη Μενεμένη, αλλά και στην υπόλοιπη δυτική Θεσσαλονίκη», ενώ ολοκληρώνει την επιστολή του σημειώνοντας ότι «ο Δήμος Μενεμένης δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει έξω από το σχεδιασμό των νέων μέτρων της ΕΛ.ΑΣ». Η επιστολή κοινοποιήθηκε και στους υπουργούς Επικρατείας, Εθνικής Άμυνας και Δικαιοσύνης, στη Γενική Γραμματέα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, στον Νομάρχη Θεσσαλονίκης, στην ΤΕΔΚ νομού Θεσσαλονίκης, στον Γενικό Επιθεωρητή της Αστυνομίας Βορείου Ελλάδος, στον Γενικό Αστυνομικό Διευθυντή Θεσσαλονίκης και στον Εισαγγελέα Εφετών Θεσσαλονίκης.

Η Ιστορία του δήμου Βερτίσκου

Η ιστορία της περιοχής εξελίσσεται παράλληλα με αυτήν του ευρύτερου ελλαδικού χώρου. Με βάση τα αποτελέσματα της Αρχαιολογικής έρευνας στο Λοφίσκο, στην Όσσα και στον οικισμό Γαλήνης του δημοτικού διαμερίσματος της Όσσας, διαπιστώνεται ότι η περιοχή του όρους Βερτίσκος κατοικείται από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού. Σε πολλές θέσεις όπως στην Όσσα, παρουσιάζεται μια χρονική αλληλουχία και στην Πρώιμη Εποχή του Σιδήρου, αλλά και στους Ιστορικούς Χρόνους. Στην Όσσα και συγκεκριμένα στη Γαλήνη, υπάρχουν ευρήματα της Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής περιόδου, όπως και απομεινάρια χριστιανικού ναού. Η περιοχή κατά την αρχαιότητα κατοικούνταν από τους Βισάλτες, θρακοφρυγική φυλή, συγγενική με τους γείτονες Κριστωναίους, που είχαν κοινό βασιλιά και φιλικές σχέσεις με τους Μύγδωνες, κατοίκους της ευρύτερης περιοχής των λιμνών και της πεδιάδας της Θεσσαλονίκης. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας και πριν τον 19ο αιώνα οι οικισμοί ορεινών περιοχών είχαν ως βασικό πυρήνα δημιουργίας τους κολίγους, οι οποίοι προκειμένου να ξεφύγουν από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στα πεδινά και την αυξανόμενη εκμετάλλευση των ιδιοκτητών γης, κατέφυγαν στα ορεινά, όπου επιβίωναν μέσω μιας πολυεπίπεδης παραγωγικής διαδικασίας, με παράλληλη άσκηση βιοτεχνίας, κτηνοτροφίας και αγροτικής παραγωγής για εσωτερική κατανάλωση. Σχετικό παράδειγμα η Όσσα, με κύριο χαρακτηριστικό την εξειδίκευση στην υποδηματοποιία και ο Βερτίσκος με ειδικότητα στα χαλιά από κατσικότριχα, τα «τσούλια», αλλά και ενδείξεις για άσκηση ξυλογλυπτικής τέχνης. Αρχαιολογικοί χώροι έχουν βρεθεί, παρ’ όλα αυτά όμως δεν έχουν τύχει της ανάλογης αξιοποίησης και προβολής, με αποτέλεσμα να παραμένουν άγνωστοι στο ευρύ κοινό. Ενδεικτικά αναφέρονται οι ακόλουθοι: --Οικισμός-Τούμπα σε λόφο με επιχώσεις της Ύστερης εποχής του χαλκού στο Λοφίσκο --Οικισμός – Τούμπα με επιχώσεις της Ύστερης Εποχής του Χαλκού και των Ρωμαικών χρόνων στην Όσσα - Τούμπα σε φυσικό λόφο με επιχώσεις της Ύστερης Εποχής του Χαλκού και της Πρώιμης Εποχής του Σιδήρου κοντά στον οικισμό Γαλήνης, στην Όσσα - Οικισμός σε λόφο με επιχώσεις της Πρώιμης Εποχής του Σιδήρου της Κλασσικής, Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής περιόδου στην Όσσα Οικισμός με επιχώσεις της Νεότερης Νεοελληνικής,της Πρώιμης Εποχής του Χαλκού και των ιστορικών χρόνων στον οικισμό Πέντε Βρύσες, στον Εξάλοφο

Εκδήλωση τιμής στον αείμνηστο Παναγιώτη Τανιμανίδη.

Εκδήλωση μνήμης πραγματοποίησε η Πανελληνία Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων (ΠΟΠΣ) στο δημοτικό κινηματοθέατρο Θεσσαλονίκης αφιερωμένη στον αείμνηστο Παναγιώτη Τανιμανίδη. Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε μουσικό θεατρικό έργο που έγραψε ο συνθέτης Νάκος Ευσταθιάδης, με θεματολογία τον ξεριζωμό των Ελλήνων του Πόντου. Τόσο οι μουσικοί όσο και οι συντελεστές του θεατρικού δρώμενου άφησαν έντονες συγκινήσεις στου θεατές. Ιδιαίτερα χειροκροτήθηκε ο νεαρός Χαράλαμπος Τσανικίδης για την συγκλονιστική ερμηνεία των τραγουδιών. Χαιρετισμό απεύθυνε ο Νομάρχης Θεσσαλονίκης κ. Παναγιώτης Ψωμιάδης. Για την ζωή και το έργο του Παναγιώτη Τανιμανίδη μίλησε ο φιλόλογος καθηγητής κ. Παναγιώτης Παπαδόπουλος. Την εκδήλωση παρακολούθησε πλήθος κόσμου μεταξύ των οποίων και πατριάρχης της λαογραφίας, όπως τον αποκαλούν οι πόντιοι, κ. Στάθης Ευσταθιάδης με την σύζυγο του Ελισάβετ. Φωτογραφικά στιγμιότυπα από την εκδήλωση

Νυμφόπετρα: Ιστορία και λαογραφία του χωριού. Απόσπασμα από το βιβλίο του δασκάλου Ιωάννη Κυρ. Παπαδόπουλου

Η Νυμφόπετρα είναι χωριό τριάντα περίπου ετών. Πρώτα ήταν κτισμένο πάνω στους λόφους που βρίσκονται βόρεια του σημερινού χωριού. Οι πρώτοι ιδρυτές και κάτοικοι του χωριού ήταν Τούρκοι. Τα σπίτια τους οι Τούρκοι τα είχαν κτίσει σκορπιστά, το ένα μακριά από το άλλο και κατά συνοικίες. Το παλιό αυτό χωριό ονομάζονταν «Τσαλί Μαχαλά», γιατί είχε πολλά τσαλιά (τούρκικη λέξη που σημαίνει παλιούρια, αγκαθερούς θάμνους). Μαχαλάδες (τούρκικη λέξη που σημαίνει γειτονιές, συνοικίες). Οι Τούρκοι ασχολούνταν με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Καλλιεργούσαν σιτάρι και περισσότερο σίκαλη. Έτρωγαν σκυλίσιο ψωμί. Έτρεφαν επίσης γίδια, πρόβατα και άλογα. Υδρεύονταν από τα ρέματα και από τα πιγαδια. Το 1914 ήρθαν οι πρώτοι Έλληνες Θρακιώτες που εγκατασταθήκαν σε τούρκικα σπίτια. Βρήκαν λίγες τούρκικες οικογένειες – περίπου 10 - που και αυτές σύντομα έφυγαν. Το 1915 οι ελληνικές οικογένειες επέστρεψαν στην Θράκη. Αναγκάστηκαν όμως να επιστρέψουν στο χωριό λογά των πολεμικών γεγονότων στην Θράκη. Το 1922 ήρθαν και άλλες οικογένειες. Από τότε το χωριό κατοικείτο μόνο από ελληνικές οικογένειες. Εκτός από τους Θρακιώτες ήρθαν και εγκατασταθήκαν και άλλοι πρόσφυγες, Πόντιοι, Βλάχοι, Σαρακατσάνοι, Αθίγγανοι κ.α.

Δήμος Μενεμένης: Συγκέντρωση φαρμάκων για την Αϊτή

Στην άμεση συγκέντρωση φαρμάκων για το δοκιμαζόμενο λαό της Αϊτής προχωρά ο Δήμος Μενεμένης σε συνεργασία με τη νεοσύστατη εθελοντική ομάδα του. Τα φάρμακα θα μεταφέρουν στη σεισμόπληκτη χώρα τα μέλη της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Γιατροί Καρδιάς». Τα φάρμακα συγκεντρώνονται σε ειδικά κουτιά στα δημοτικά κτίρια και τα φαρμακεία της Μενεμένης. Πρέπει να σημειωθεί ότι πρέπει να παραχωρούνται σε κλειστές συσκευασίες. Τα φάρμακα που συγκεντρώνονται είναι: ---Αντιβιοτικά ευρέως φάσματος (εκτός από Augmentin) - Παυσίπονα (εκτός από ασπιρίνη) - Σίδηρος σε χαπάκια για ενήλικες και σταγόνες για παιδιά -Γάζες Fucidi –Σελήνιο -Αντιμυκητιασικό Fungustatin - Almora, για την πρόληψη και θεραπεία της αφυδάτωσης - Αντιεπιληπτικά - Αντιυπερτασικά, και Πολυβιταμίνες.

Κάθε χωριό και η Ιστορία του: «Το Σχολάρι (Σαραϊ)» Απόσπασμα Από το βιβλίο του Γεωργίου Χρ. Μουλαδάκη, συνταξιούχου δασκάλου.

Οι κάτοικοι του χωριού είναι ως επί το πλείστον πρόσφυγες ή καλύτερα απόγονοι προσφύγων , ελάχιστοι είναι αυτοί που προήλθαν από την ανάμειξη με ντόπιους Μακεδόνες (με γάμου κοινωνία).Οι πρώτοι μετανάστες ήρθαν από την Ανατολική Θράκη με τον πρώτο διωγμό του 1914 (έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ) για να αποφύγουν την επιστράτευση των Τούρκων…. Ο κύριος όγκος των κατοίκων , όμως, άρχισε να καταφθάνει από το 1922…..Το μεγαλύτερο μέρος των προσφύγων ήρθε από το Σχολάρι της Ανατολικής Θράκης. Το Σχολάρι βρισκόταν στα νότια της Ανατολικής Θράκης , σαράντα περίπου χιλιόμετρα από τη θάλασσα του Ελλήσποντου. Κεφαλοχώρι με πέντε-έξι χιλιάδες κατοίκους, όπου ανθούσε η γεωργία, η αμπελουργία και η κτηνοτροφία. Το ίδιο έτος φτάνει ένα δεύτερο μεγάλο κύμα μεταναστών από το Νταουτλή της Ανατολικής Θράκης. Το Νταουτλή βρισκόταν αμέσως μετά τον ποταμό Έβρο , στο τρίγωνο μεταξύ Κεσάνης, Ουζούγκιπριου και Μαλγάρων…..Ακόμα ένα κύμα προσφύγων που εγκατέλειπε το Σοχούμ το 1922, ήρθε στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης , για να καταλήξει τελικά στο Σαράϊ. …Τρία χρόνια αργότερα, το 1925, την ίδια τύχη είχαν και οι Έλληνες της Βόρειας Θράκης (Ανατολικής Ρωμυλίας) …Μια μεγάλη μερίδα, κυρίως από το Μπορντίβο και από την παραλιακή Αγαθούπολη βρήκαν καταφύγιο στο Σχολάρι. Όλοι οι παραπάνω ήταν άριστοι οικογενειάρχες, σκαπανείς της γης , τίμιοι , φιλόπονοι , εργατικοί, με καθαρές και πλούσιες ελληνικές παραδόσεις…. Η Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 βρήκε τους πρόσφυγες προγόνους μας μοιρασμένους στο Σχολάρι (Σαράϊ ) και τη Δαφνούντα (Νεμπή Μαχαλάς).Με το Β.Δ. 20/61922 ΦΕΚ 105/1922 οι κοινότητες αυτές προσαρτήθηκαν από την Κοινότητα Κλείσαλι μέχρι το 1946 . Μετά από τέσσερα χρόνια μετονομάσθηκαν το μεν Κλείσαλι Προφήτης, το δε Σαράϊ σε Σχολάριο και ο Νεμπή Μαχαλάς σε Δαφνούντα….. Το 1930 η Πολιτεία παραχωρεί κλήρους γης των 40 στρεμμάτων σε κάθε προσφυγική οικογένεια. ….. Το Σεπτέμβριο του 1932 ο εγκέλαδος ταρακουνά τη γη μες επίκεντρο την Ιερισσό, 6.5 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ . Τα παλιά ετοιμόρροπα πέτρινα και πλινθόκτιστα σπίτια σωριάζονται στο έδαφος και οι περισσότεροι άνθρωποι μένουν άστεγοι….Με την παραχώρηση οικοπέδων στο Σχολάρι από την Κοινότητα Προφήτη, υποχρεώνονται και οι κάτοικοι της Δαφνούντας να μετακομίσουν στο Σχολάρι. …Έτσι, οι δύο συνοικισμοί συγχωνεύονται σε έναν και το Σχολάρι γίνεται ένα μεγάλο χωριό. Από το 1934-1935 όλοι οι κάτοικοι συμβιώνουν και ζουν αρμονικά και δημιουργικά.

Σημαντική η συμβολή των δασκάλων μας στην καταγραφεί της ιστορίας και της Λαογραφίας στα χωριά της υπαίθρου.

Η αναφορά μας στους εκπαιδευτικούς είναι αναφορά τιμής για την προσφοράς τους όχι μόνο σε αυτό κάθε αυτό το έργο που πρόσφεραν και προσφέρουν στην μάθηση των παιδιών μας αλλά για την ευρύτερη πρόσφορα τους, τόσο στην ιστορία του κάθε τόπου όσο και στην λαογραφία του, που θα την χαρακτηρίζαμε πολύτιμη για τον τόπο μας και μοναδικό θησαυρό για τον εμπλουτισμό των γνώσεων μας. Οι δάσκαλοι από τα παλαιοτέρα ακόμα χρόνια παράλληλα με τα κύρια καθήκοντα τους ασχολούνταν με πολύ μεράκι με την καταγραφεί της Ιστορίας και της Λαογραφίας των χωριών όπου υπηρετούσαν. Μέσα από αυτές τις καταγραφές οι νεότερες γενεές πληροφορούνται ιστορικά και λαογραφικά γεγονότα του τόπου τους που ίσως και να αγνοούσαν. Η ιστοσελίδα μας θέλοντας να τίμηση του σκαπανείς του πνεύματος αφενός και αφετέρου να ενημέρωση τις νεότερες γενιές θα αναρτά εργασίες εκπαιδευτικών με ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία των χωριών μας όπως αυτοί τα κατέγραψαν με τις συγγραφικές τους εκδόσεις. Η ιστοσελίδα μας είναι ανοικτή σε όλους οσους θέλουν να αναρτήσουν την ιστορία του χωριού τους και την λαογραφία του. Σήμερα αναρτάμε

Απόσπασμα από το βιβλίο:« Προφήτης Ιστορία –Λαογραφία» του Αθανασίου Χ. Τσουκαλά , δασκάλου.

Πριν από χιλιάδες χρόνια μια τεράστια λίμνη πληρούσε ολόκληρο το λεκανοπέδιο Λαγκαδά. …Απομεινάρια της τεράστιας εκείνης λίμνης είναι οι δύο γραφικές λίμνες του λεκανοπεδίου , Βόλβη και Κορώνεια….Οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής , κατά την παλαιολιθική εποχή ήταν οι αρχαίοι Μύγδονες , φύλο θρακικό…..Ο Προφήτης στα χρόνια της τουρκοκρατίας ήταν γνωστό ως Κλήσαλη. Σε δημόσια έγγραφα της εποχής, ορθογραφικά το συναντούμε και ως Κλείσαλι, Κλίσαλι, Κλησελή και Κλισελί. Η ονομασία του προήλθε από την εκκλησία του Προφήτη Ηλία (εκκλησία τ Αϊ Λιά ) και η ορθότερη γραφή του πρέπει να θεωρείται το Κλήσαλη. Από τους Έλληνες τα χρόνια της σκλαβιάς ονομάζονταν απλά Αϊ-Λιας... Σίγουρα όμως η περιοχή κατοικούνταν από τους αρχαίους χρόνους και αυτό αποδεικνύεται από ….οικισμό νεολιθικής εποχής στη θέση Άσπρα Χώματα,…στην περιοχή Αγ. Παρασκευής…λακκοειδείς και κιβωτιόσχημοι τάφοι του 1ου και 2ου μΧ. αιώνα,… στο Ασάρ ( τουρκ. Κάστρο) διακρίνονται τείχη,…όστρακα αγγείων,… στο παρεκκλήσι του Αγ. Αθανασίου…ακέφαλο άγαλμα κόρης ρωμαϊκών χρόνων….. Το 1769 ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Θεοδόσιος αποκαλεί το χωριό όχι ως Κλήσαλη … αλλά με το ελληνικό και χριστιανικό του όνομα , Προφήτης Ηλίας….. Με Β.Δ. την 28-6-1918 … το χωριό Κλήσαλη αναγνωρίζεται ως κοινότητα του ελληνικού κράτους με τους συνοικισμούς Μπουλαϊλή και Γκιολτζούκ Μαχαλάδες…. Με τη συνθήκη της Λωζάνης και την ανταλλαγή των πληθυσμών, οι τούρκοι εγκαταλείπουν τους γύρω συνοικισμούς…Οι συνοικισμοί Μπουλαϊλή (Δρυμιά), Γκιολτζούκ Μαχαλάδες (Μικροκώμη), Νεμπή ( Δαφνούντας) , Τσαλή (Νυμφόπετρα) , Τσεσμέ (Κοκκινοχώρι) και Δερελή (Ποταμιά) υπάγονται στην κοινότητα Κλήσαλη. …Στις 28-12-1926Αριθμ 7/1927 το χωριό Κλήσαλη μετονομάστηκε σε Προφήτης. Με Β.Δ. στις 22-7-1933 η Νυμφόπετρα και στις 6-8-1946 το Σχολάρι αποτελούν ξεχωριστές κοινότητες.

Τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης από τον ΟΓΑ ξεκαθαρίζει το ΣτΕ

Απαιτείται να είναι μόνιμα εγκατεστημένες στην περιοχή των κτημάτων τους και να αποδεικνύουν το ύψους του εισοδήματός τους από τα αγροτικά προϊόντα –το οποίο πρέπει να επιτρέπει τον βιοπορισμό τους– οφείλουν οι αγρότισσες, προκειμένου να συνταξιοδοτηθούν από τον Οργανισμό Γεωργικών Ασφαλίσεων, σύμφωνα με απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Η αυξημένη επταμελής σύνθεση του Α’ Τμήματος του ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου με την υπ’ αριθμ. 1081/2009 απόφασή της αναίρεσε απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά, που είχε κρίνει νόμιμη τη συνταξιοδότηση γυναίκας από τον ΟΓΑ. Όπως έκρινε το ΣτΕ, για να συνταξιοδοτηθούν από τον ΟΓΑ, οι αγρότισσες απαιτείται όχι μόνο να διαθέτουν τα τυπικά προσόντα, αλλά και να συντρέχουν οι δύο προαναφερθείσες προϋποθέσεις. Δηλαδή, δεν αρκεί η συμπλήρωση του 65ου έτους της ηλικίας τους και η κατά κύριο βιοποριστικό επάγγελμα απασχόληση στην αγροτική οικονομία κατά 25 τουλάχιστον έτη μετά τη συμπλήρωση του 21ου έτους της ηλικίας τους. Η απόφαση ελήφθη με αφορμή την υπόθεση γυναίκας η οποία, προκειμένου να λάβει σύνταξη από τον ΟΓΑ, υποστήριζε ότι από το 1951 έως το 1995 ασχολήθηκε σε αγροτικές εργασίες στο 12 στρεμμάτων κτήμα της στην Αμάρυνθο και προσκόμισε σχετικές βεβαιώσεις του Αγροτικού Συλλόγου, της Κοινότητας Αμαρύνθου, αποδείξεις από ελαιοτριβεία κ.λπ. Η σχετική αίτησή της προς τον ΟΓΑ είχε απορριφθεί, καθώς από το 1958 έμενε μόνιμα στο Αιγάλεω Αττικής και δεν αντλούσε τον βιοπορισμό της από αγροτικές εργασίες, ενώ η ευκαιριακή απασχόλησή της σε τέτοιες εργασίες στην Αμάρυνθο ««δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ενεργός άσκηση αγροτικού επαγγέλματος». Επιπλέον, σύμφωνα με τον ΟΓΑ, η αγροτική περιουσία της ήταν μικρή και «δεν της εξασφάλιζε τον βιοπορισμό της, τον οποίο κάλυπτε κυρίως από τα εισοδήματα του συζύγου της, συνταξιούχου του ΟΣΕ». Το ΣτΕ ουσιαστικά έκανε δεκτές τις θέσεις του ΟΓΑ και έκρινε ότι η εφετειακή απόφαση δεν αιτιολογείται νομίμως, επειδή η κρίση ότι η ενδιαφερόμενη αντλεί τον βιοπορισμό της από το αγροτικό επάγγελμα πρέπει να είναι ειδικώς αιτιολογημένη. Κατόπιν αυτού, προχώρησε στην αναίρεσή της.