NΙΚΟΛΑΟΣ-ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ
Το πρωί, το ΠΑΣΟΚ ετοιμαζόταν να αλλάξει αρχηγό, και ο Γιώργος Παπανδρέου παρουσιαζόταν περίπου ως «θυσία», απαραίτητη για να ανοίξει το Κίνημα τα φτερά του, και να διασώσει ό, τι μπορεί, μπροστά σ ένα δύσκολο πολιτικό μέλλον.
Το απόγευμα, πρώτα στο υπουργικό συμβούλιο και στη συνέχεια στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, ο Γιώργος Παπανδρέου αποδείχτηκε και πάλι «πολύ σκληρός για να ανατραπεί».
Απέναντι στα κορυφαία στελέχη που τον είχαν αμφισβητήσει νωρίτερα, ο Γιώργος Παπανδρέου κατάφερε και πάλι να «κρατήσει το μαγαζί». Αρκούσε η ρητή δέσμευσή του ότι δεν σκοπεύει να προχωρήσει στη διενέργεια δημοψηφίσματος, το οποίο υποστήριξε ότι είχε χρησιμοποιήσει ως μοχλό πίεσης, για να αναγκάσει τον Αντώνη Σαμαρά να συναινέσει στη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας. Ή, εθνικής σωτηρίας.
Φαίνεται ακόμη ότι καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι εσωκομματικοί συσχετισμοί, καθώς σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο Γιώργος Παπανδρέου κατάφερε να ελέγξει περίπου 120 βουλευτές, επί συνόλου 151 που αριθμεί το ΠΑΣΟΚ. Ένας αριθμός αποτρεπτικός για όποιον σκεφτόταν να προχωρήσει ευθέως σε ρήξη, και να επιδιώξει την ανατροπή του σημερινού Πρωθυπουργού στην Κοινοβουλευτική Ομάδα.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ζήτησε από την Κυβέρνησή του, και αργότερα από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, να σταθούν και πάλι στο πλευρό του. Και, απ’ ό, τι φαίνεται, τα κατάφερε και πάλι.
