ΡΩΜΥΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
Η χθεσινή μέρα, και το παρασκήνιο που εκτυλίχτηκε στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, στο περιθώριο της ακατάσχετης φημολογίας για παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία, έδειξαν ότι οι δελφίνοι για την ηγεσία του Κινήματος, κινούνται σε λάθος κατεύθυνση.
Ακόμη κι αν το ΠΑΣΟΚ μας έχει συνηθίσει να παραδίδει μαθήματα πολιτικού τακτικισμού, οι επίδοξοι διάδοχοι του Γιώργου Παπανδρέου μοιάζουν να μην έχουν κατανοήσει ότι οι εποχές έχουν αλλάξει. Και ο τακτικισμός ηττάται πανηγυρικά και εκκωφαντικά από την πραγματικότητα.
Επιχειρώντας να διασφαλίσουν καλύτερες συνθήκες για να προωθήσουν τις προσωπικές διαδρομές τους, τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ παραγνωρίζουν βασικά, καινούρια δεδομένα.
Η κοινωνία αποστρέφεται το ΠΑΣΟΚ. Τουλάχιστον με τη μορφή που κατέληξε να έχει, υπό την ηγεσία του Γιώργου Παπανδρέου, στα χρόνια του Μνημονίου και της τρόικας. Το πρωτεύον ζητούμενο λοιπόν δεν είναι η «συμφωνία», ο «συμβιβασμός», ή η «συνεννόηση» με τον απερχόμενο Πρωθυπουργό, αλλά η ρήξη μαζί του.
Η Ιστορία έχει διδάξει ότι διάδοχοι αναδείχτηκαν εκείνοι που φρόντισαν εγκαίρως να προχωρήσουν σε «πατροκτονίες». Ο Κώστας Σημίτης ήταν το αντίπαλο δέος του Ανδρέα Παπανδρέου. Γι’ αυτό και κέρδισε τον Άκη Τσοχατζόπουλο, τον τότε φυσικό εκπρόσωπο του παπανδρεϊσμού. Το 2004, ο Γιώργος Παπανδρέου παρέλαβε το ΠΑΣΟΚ… σε συνεννόηση με τον Κώστα Σημίτη. Απ’ τη μια όμως ήταν η… θεωρητική αντίπαλη συνιστώσα, στα μάτια των περισσότερων, και από την άλλη, χρειάστηκε τρία χρόνια, μέχρι το 2007, για να εδραιωθεί πραγματικά στην ηγεσία. Και το έκανε μέσα από τη ρήξη και τη σύγκρουση.
Και για τον έτερο πόλο του δικομματισμού, τη Νέα Δημοκρατία, η Ιστορία καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα, αναφορικά με τη διαδοχή της εκάστοτε ηγεσίας. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στηρίχτηκε από τον Ευάγγελο Αβέρωφ, και χρειάστηκε τη ρήξη με τον Κωστή Στεφανόπουλο, για να αναδειχθεί σε αδιαμφισβήτητο ηγέτη της Κεντροδεξιάς. Ο Μιλτιάδης Έβερτ ήταν ο πολιτικός αντίπαλος του μητσοτακισμού, και τον διαδέχτηκε το 1993. Ενώ, ο Αντώνης Σαμαράς, ήταν ο υποψήφιος «εκτός συστήματος», το 2009, σε αντίθεση με τη Ντόρα Μπακογιάννη, που είχε θεωρηθεί «σύμμαχος» της ηγεσίας Καραμανλή.
Αυτό λοιπόν που δεν καταλαβαίνουν οι υποψήφιοι διάδοχοι του Γιώργου Παπανδρέου, είναι ότι ο… καθωσπρεπισμός θα τους οδηγήσει, στην καλύτερη για εκείνους περίπτωση, σε μια πρόσκαιρη κατάληψη της ηγεσίας. Μονάχα η ρήξη δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη διαιώνιση του imperium που θα κερδίσουν.
