ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Λίγο μετά τις 22.00 το βράδυ οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που βίωναν… κοινοβουλευτική μοναξιά στα έδρανα της Ολομέλειας, από τη στιγμή που η Νέα Δημοκρατία είχε αποχωρήσει μερικές ώρες πριν, σηκώθηκαν από τις θέσεις τους, για να χειροκροτήσουν τις τελευταίες φράσεις από την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου.
Ήταν μια βαθιά συμβολική στιγμή. Το ΠΑΣΟΚ, αγχωμένο, μπερδεμένο και σκοτεινιασμένο για το μέλλον του, αποχαιρετούσε ουσιαστικά τον αρχηγό του, με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα ψυχολογικής εκτόνωσης.
Μπορεί να μην έχει παραιτηθεί ακόμη, μπορεί να διεκδικεί σήμερα το βράδυ την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής, ώστε να… παραιτηθεί στη συνέχεια, για να διευκολύνει τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, όπως ζητάει ο Αντώνης Σαμαράς, το συναισθηματικό ισοζύγιο του ύστερου παπανδρεϊσμού ωστόσο, γέρνει προς την αποχώρηση.
Ακόμη και ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου δεν φαίνεται να πιστεύει ότι μπορεί να διεκδικήσει για το προσωπικό μέλλον του, κάτι περισσότερο από το να κερδίσει χρόνο. Χρόνο γιατί, όμως; Μα για να διαχειριστεί με τον δικό του τρόπο, όρους και μεθοδολογία, την αποχώρησή του από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, και κατά συνέπεια την ενεργό πολιτική.
Ο τελευταίος επίγονος του παπανδρεϊσμού, ξέρει ότι το ΠΑΣΟΚ της επόμενης μέρας, θα πρέπει εκ των πραγμάτων να περάσει από το Καστρί. Και επιθυμεί να μην «γρατζουνιστεί» κατά τρόπο μη αναστρέψιμο, ώστε να έχει τη δυνατότητα να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις.
Το κορυφαίο, τελολογικού χαρακτήρα διακύβευμα, είναι να… προλάβει ο Γιώργος Παπανδρέου να βρει και να επιβάλλει στο ΠΑΣΟΚ, τον δικό του «Τζον Μέιτζορ», στα πρότυπα της διαδοχής της Μάργκαρετ Θάτσερ στους Τόρις της Μεγάλη Βρετανίας. Μόνο που σε αντίθεση με τη βαρόνη, ο Πρωθυπουργός δεν κινείται με ευελιξία υστεροφημίας. Αλλά με τάσεις αυτοκαταστροφής.
