ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
Το ερώτημα του τίτλου δεν είναι ρητορικό. Είναι βαθιά πολιτικό. Τέτοιες ώρες, πριν από τρία χρόνια, ένας ολόκληρος πλανήτης κρατούσε την ανάσα του. Προσδοκώντας ότι η αμερικανική κοινωνία δεν θα έκανε… και πάλι λάθος, και θα αναδείκνυε αυτή τη φορά στον Λευκό Οίκο, έναν πολιτικό που φαινόταν να μην μοιάζει με τους άλλους.
Η προσδοκία υλοποιήθηκε μονάχα κατά το ένα σκέλος της. Οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, στις 4 Νοεμβρίου του 2008, ανέδειξαν τον Μπαράκ Ομπάμα νέο πλανητάρχη, καθώς ο μέχρι τότε Γερουσιαστής του Ιλινόις συγκέντρωσε ποσοστό 52,92%, έναντι 45,57% που συγκέντρωσε ο παλαίμαχος Τζον ΜακΚέιν, υποψήφιος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.
Εκείνο το βράδυ, ο πλανήτης ολόκληρος, που είχε περάσει… τα πάνδεινα από την οκταετή θητεία των συντηρητικών γερακιών Μπους, Τσέινι, Ράμσφελντ (και… λοιπών), πίστευε ότι ο πρώτος Αφροαμερικανός που κατάφερνε να φτάσει στον Λευκό Οίκο, θα μπορούσε να εξελιχτεί σε αυτό που περιμέναμε όλοι από εκείνον: Στον «προφήτη» της Αλλαγής.
Δυστυχώς, ο Μπαράκ Χουσεϊν Ομπάμα, δεν πλησίασε καν εκείνες τις μεγάλες προσδοκίες που συνόδευαν την εκλογή του. Έχει μπροστά του περίπου έναν χρόνο θητείας στον Λευκό Οίκο, προφανώς όμως το μόνο στο οποίο μπορούμε ρεαλιστικά να ελπίζουμε είναι μια «διόρθωση» πορείας. Μπαλώματα, δηλαδή. Όχι ρήξεις, όχι ανατροπές.
Φυσικά, δεν τίθεται θέμα επιλογής ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2012. Με τους Ρεπουμπλικανούς να βολοδέρνουν μεταξύ ενός Μορμόνου (Μιτ Ρόμνεϊ), ενός φανατικού των υστερικών του Tea Party (Ρικ Πέρι) και ενός Αφροαμερικανού με συμπεριφορά… Στρος-Καν (Χέρμαν Κέιν), είναι αυτονόητη η εκ νέου επένδυση στον Μπαράκ Ομπάμα.
Μόνο που πλέον, οι ελπίδες κείτονται σωριασμένες στο έδαφος, νικημένες κατά κράτος από τη βιωματική πραγματικότητα. Το όνειρο θρυμματίστηκε. Και δύσκολα μπορεί να γίνει… restart. Κρίμα. Γιατί λοιπόν, κύριε Πρόεδρε; Γιατί μας απογοητεύσατε;
