Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Η δημοσιογραφία… χωρίς υστερόγραφα

ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΠΡΟΦΗΤΟΥ
Όταν αναφέρεται γενικά η έννοια της δημοσιογραφίας, τι θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος; ‘Η τι θα μπορούσε να πει γι’ αυτή; Και τελικά τι απ’ όλα αυτά ισχύει στην πραγματικότητα και πως είναι διαμορφωμένα τα πράγματα στους «σύνθετους» κατά τα άλλα κόλπους της δημοσιογραφίας;
Η δημοσιογραφία στην πραγματικότητα είναι η συγκέντρωση πληροφοριών και ειδήσεων, και η διάδοση τους μέσω των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, με στόχο την πληροφόρηση των πολιτών.
Σύμφωνα λοιπόν με τον παραπάνω ορισμό αλλά και τα αντικειμενικά κριτήρια, ο κατά κόσμον σωστός δημοσιογράφος είναι αυτός ο οποίος καταγράφει γεγονότα με ακρίβεια και κυρίως με εγκυρότητα. Θα μπορούσαμε να πούμε δηλαδή πως είναι κάποιος ο οποίος σφυγμομετρά και κατ’ επέκταση υπηρετεί την κοινωνία. Μπορεί να δώσει στο κοινό μια σφαιρική και ολοκληρωμένη εικόνα για μια είδηση, μια ιδέα, μια άποψη… χωρίς ελλείψεις, αποσιωπήσεις, διαστρεβλώσεις και παραπληροφόρηση.
Γι’ αυτό το λόγο και θεωρείται λειτούργημα, υπό την έννοια ότι ο δημοσιογράφος επιτελεί κοινωνικό έργο, εργάζεται προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας και συμβάλλει στην εύρυθμη λειτουργία της.
Αυτό βέβαια αγγίζει τα όρια της ουτοπίας. Είναι το ιδανικό, αυτό που θα έπρεπε μεν να ισχύει, αλλά που όμως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Η δημοσιογραφία εμπεριέχει την υποκειμενική άποψη αυτού που την ασκεί, από τον τρόπο διαμόρφωσης ή παρουσίασης των συγκεντρωμένων πληροφοριών, μέχρι τον άμεσο σχολιασμό τους.
Όπως στην κοινωνία υπάρχουν συμφέροντα που εκφράζονται και εξυπηρετούνται από κάποιες μερίδες που έρχονται σε ρήξη και συγκρούονται, έτσι και ο δημοσιογράφος υπηρετεί από την σκοπιά του αυτά τα συμφέροντα.
Το ζήτημα σε αυτή την περίπτωση είναι πόσο ώριμες είναι οι συνειδήσεις για να μπορέσουν να κρίνουν ποια είναι η μερίδα αυτή που εκφράζει και προασπίζει τα συμφέροντα, τόσο τα δικά τους όσο και του συνόλου της κοινωνίας, του απλού λαού που είναι αυτός ο οποίος πλήττεται περισσότερο από όλους.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι επιτακτική ανάγκη να μπορεί κάποιος να υψώσει τη φωνή του τόσο ώστε να φτάσει σε όσους περισσότερους γίνεται, και να σταθεί απέναντι σ’ αυτούς που προσπαθούν να χειραγωγήσουν τις συνειδήσεις με μόνο αποτέλεσμα την μαζική κουλτούρα και τελικά τη φθορά των συνειδήσεων.