ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Το «Πολυτεχνείο» μεγάλωσε, ενηλικιώθηκε και γέρασε. Ακολουθεί την πορεία της ζωής. Πεθαίνει. Άντε να βγάλει ακόμη μια χρονιά, κι έχει ο θεός μέχρι την επόμενη.
Ζει με μηχανική υποστήριξη ώστε να μη γίνει αντιληπτό σε όσους θέλουν να ζουν το μύθο του ότι, αυτό που εμείς ζήσαμε τότε, δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που συντηρούν σήμερα οι «έμποροι» των ιδεών του.
Για το ίδιο το «Πολυτεχνείο», για όσα ωραία ζήσαμε και αγαπήσαμε, ίσως θα ήταν καλύτερο να πεθάνει. Γιατί μόνο έτσι θα… ζήσει γι αυτό που πραγματικά ήταν. Γιατί μόνο έτσι θα το θυμόμαστε και θα το τιμούμε. Διαφορετικά κάθε χρόνο θα γίνεται και χειρότερο. Κάθε χρόνο θα δίνει την ικανοποίηση στους εχθρούς της Δημοκρατίας να χαίρονται για την κατάντια του.
Όσοι πραγματικά ζήσαμε εκείνες τις στιγμές, βρεθήκαμε μέσα ή στους γύρω δρόμους και ξενυχτήσαμε ακούγοντας τις εκκλήσεις για αίμα από τον ραδιοσταθμό των «Ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων», είναι ανάγκη προκειμένου να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπειά του, να τραβήξουμε τα καλώδια και να το αποσυνδέουμε από το «μηχάνημα» που το κρατάει στη ζωή ώστε κάποιοι να επωφελούνται σε βάρος του.
