ΡΩΜΥΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
Η διεθνοποίηση μιας κρίσης που φυσικά δεν ξεκίνησε από την Ελλάδα, αλλά επικεντρώθηκε στην Αθήνα, ως ανοιχτή πληγή για την ευρωζώνη, και συνολικά για την παγκόσμια οικονομία, δείχνει πόσο… δίκιο έχει η ελληνική κοινωνία να εξεγείρεται. Και να αγανακτεί.
Τα στοιχεία που δημοσιεύει σήμερα η «El Pais» είναι άκρως διαφωτιστικά. Από τις 17 χώρες της ευρωζώνης, οι 12 μετρούν ήδη βαριές πληγές από τις αποσυσπειρωτικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Από τον κατάλογο δεν εξαιρούνται ούτε οι λεγόμενες «μεγάλες δυνάμεις». Ενώ, η έμφαση δίνεται στο ποσοστό της ανεργίας, το οποίο έχει εκτοξευτεί στο σύνολο της ευρωζώνης, και βαίνει αυξανόμενο, σε όλες τις χώρες.
Αν συνδυάσει κανείς την ανεργία με την κοινωνική φτώχεια, η οποία προκύπτει από την αυτονόητη μείωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της Ευρώπης, και την υποβάθμιση της αγοραστικής δύναμής τους, το μείγμα το οποίο προκύπτει είναι προχωρημένα εκρηκτικό.
Μια κοινωνία σε απόγνωση, που βλέπει τον ορίζοντα του μέλλοντός της να μικραίνει επικίνδυνα, είναι μια κοινωνία στα πρόθυρα της εξέγερσης. Όχι για το μέλλον. Αυτό άλλωστε φαντάζει μακρινό. Αλλά για το παρόν. Για τη διεκδίκηση μιας καλύτερης καθημερινότητας.
Μια τέτοια κοινωνία βλέπει παντού εχθρούς. Και αναζητεί «πρόσφορα θύματα». Εκ των πραγμάτων λοιπόν, αναστέλλεται κάθε συζήτηση για την τόσο απαραίτητη πολιτική ενοποίηση. Και οι αγορές, δηλαδή οι κερδοσκόποι, θα συνεχίσουν να κάνουν… το κέφι τους.
