Με το 2011 να πλησιάζει στο κλείσιμό του, η ανθρωπότητα κάνει τον απολογισμό της. Πρόχειρος ή περισσότερο ενδελεχής, προκαλεί τη μνήμη να ταξιδέψει στους μήνες που προηγήθηκαν, φέρνοντας στο προσκήνιο εικόνες από εξελίξεις και γεγονότα που σημάδεψαν την πρόοδο της κοινωνίας. Πρόοδο έστω και σε εισαγωγικά.
Η «Αραβική Άνοιξη» ήταν πιθανότατα το tipping point της χρονιάς που φεύγει. Οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, που ανέτρεψαν καθεστώτα γαντζωμένα επί δεκαετίες στην εξουσία, χωρίς πλέον επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα, χωρίς επαφή με τους λαούς τους.
Μια διαρκής επανάσταση, η οποία στηρίχτηκε σε πρακτικές αυτό-οργάνωσης μέσω των κοινωνικών δικτύων, αξιοποιώντας πλήρως τις νέες τεχνολογίες. Η εξέγερση στην Τυνησία, την Αίγυπτο και τη Λιβύη, αλλά και τη Συρία, όπου ακόμη το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ ανθίσταται, κυριαρχήθηκε από το αίτημα για πολιτική ελευθερία και κοινωνική δημοκρατία.
Μόνο που τα αποτελέσματά της, τουλάχιστον σε αυτό το πρώτο και επομένως ασταθές στάδιο που τη διαδέχτηκε, θυμίζουν βαρυχειμωνιά. Αποδείχτηκε ότι το πραγματικό πρόβλημα δεν ήταν ηγέτες σαν τον Χόσνι Μουμπάρακ ή τον Μουαμάρ Καντάφι, αλλά το «σύστημα εξουσίας» που οι ίδιοι οικοδόμησαν, και έφτασε στο σημείο να τους θυσιάσει, προκειμένου να παραμείνει το ίδιο ανέπαφο.
Η «Αραβική Άνοιξη» ήρθε να αποδείξει ότι το αυθόρμητο ξέσπασμα ενός λαού, η εθνική εξέγερση μιας κοινωνίας, δεν είναι βέβαιο ότι ανοίγει λεωφόρους για ένα μέλλον περισσότερο φωτεινό. Στην περίπτωση της «Αραβικής Άνοιξης», το μήνυμα χάθηκε στη μετάφραση. Μιας, έτσι κι αλλιώς «δύσκολης» γλώσσας.
