Τελευταία εβδομάδα του χρόνου. Ενός χρόνου που έφερε δυσάρεστες αλλαγές στη ζωή μας και ανατροπές στη καθημερινότητα. Όπως διαφαίνεται ο νέος χρόνος θα είναι περισσότερο δυσάρεστος. Όχι γιατί θα φταίει η δανειακή σύμβαση, αλλά γιατί η απελθούσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία υποτίθεται ότι το ’12 θα μας… έβγαζε από τη κρίση, μας έβαλε μέσα χειρότερα.
Δυστυχώς όσοι αντιτίθενται στο μνημόνιο, από την ριζοσπαστική αριστερά μέχρι τη ριζοσπαστική δεξιά, έχουν επιδοθεί σε μια λαϊκίστικη ρητορική παραλείποντας επιμελώς να εστιάσουν στον πυρήνα του προβλήματος. Που δεν είναι φυσικά το μνημόνιο, δηλαδή ο δανεισμός, αλλά οι όροι που δεν έτυχαν διαπραγμάτευσης και φυσικά η πολιτική των παράλογων φόρων την οποία ακολούθησε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου με υπουργό Οικονομικών τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου.
Ασφαλώς η κρίση δεν οφείλεται στην Ελλάδα. Εδώ και ενάμισι χρόνο-από την πρώτη ημέρα που ξεκίνησε το statesmen την περιπλάνηση του στο διαδίκτυο- υποστηρίξαμε ότι η κρίση της ευρωζώνης βρήκε ασθενές το «ανοσοποιητικό» σύστημα της χώρας μας. Ωστόσο για την επί δεκαετίες προβληματική ελληνική οικονομία, η ευθύνη ανήκει στο μοντέλο ανάπτυξης που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις. Ένα μοντέλο αντιαναπτυξιακό, αντιπαραγωγικό που χτίστηκε με κεντρικό άξονα το δημόσιο και τις συντεχνίες του.
Το παράδοξο, στο δράμα που ζει ο ελληνικός λαός, είναι ότι οι «αντιμνημονιακοί» δεν ζητούν λιγότερο και αποδοτικότερο κράτος- στο οποίο άλλωστε λόγω των δαπανών του οφείλονται τα ελλείμματα και οι φόροι που επιβάλλονται για την κάλυψή τους- αλλά περισσότερο κράτος και περαιτέρω ενίσχυση οργανισμών του δημοσίου οι οποίες λειτουργούν σε βάρος των φορολογουμένων. Κυρίως όμως σε βάρος του ιδιωτικού τομέα και των εργαζόμενων σ’ αυτόν.
Προφανώς το μνημόνιο απέτυχε. Αλλά όχι για τους λόγους που προβάλλουν δημαγωγικά οι κρατιστές της ριζοσπαστικής αριστεράς και της ριζοσπαστικής δεξιάς, οι οποίοι έχουν κοινό σημείο αναφοράς τον λαϊκισμό και τη δαιμονοποίηση της ελεύθερης οικονομίας. Απέτυχε γιατί δεν συνοδεύτηκε από αναπτυξιακά μέτρα ενίσχυσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, μείωσης των φόρων και γενναίων μεταρρυθμίσεων στο δημόσιο με ταυτόχρονη ιδιωτικοποίηση πολλών επιχειρήσεων όσο και λειτουργιών του. Και είναι βέβαιο ότι και η νέα δανειακή σύμβαση θα αποτύχει, εφόσον η κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου συνεχίσει να επιβαρύνει φορολογικά τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, προκειμένου να «προστατεύσει» τον δημόσιο χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας.
Υπάρχει μια και μοναδική επιλογή: Ο δρόμος της ανάπτυξης μέσα από δραστική μείωση έμμεσων και άμεσων φόρων. Δραστική μείωση των δαπανών του δημοσίου και πώληση επιχειρήσεων που τα ελλείμματά τους επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό, του οποίου τη «μαύρη τρύπα» προσπαθούν ανεπιτυχώς να την καλύψουν με έκτακτες εισφορές που επιβάλλουν σε επιχειρήσεις, ελεύθερους επαγγελματίες και εργαζόμενους.
