ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΑΔΑΜΙΔΗΣ
Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, οριοθετώντας το ιδεολογικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο και στόχευση της χώρας μας είχε πει ότι ‘ανήκομεν εις την Δύση’. Αρχή και αξίωμα που με συνέπεια υπηρέτησαν, όσοι έκτοτε ανέλαβαν τις τύχες της πατρίδας μας. Ανεξάρτητα από ιδεολογικές αγκυλώσεις , άκριτες αποδοχές και δημοκοπικές διαφοροποιήσεις (που με τόση μαεστρία ο Ανδρέας Παπανδρέου χρησιμοποίησε, χωρίς ωστόσο ποτέ να αποκλίνει από τις σταθερές των συμμαχιών της χώρας.
Είναι αλήθεια ότι η πολυπραγμοσύνη του στην εξωτερική πολιτική, λείπουν όσο ποτέ σήμερα από τους επιγόνους του, που με αμηχανία και αδιέξοδους αυτοσχεδιασμούς έχουν οδηγήσει την κατάσταση στο μη παρέκει) το αποφασιστικό αυτό ξεκαθάρισμα στοχεύσεων και προτεραιοτήτων του αείμνηστου Καραμανλή, έβαλε την χώρα στον δρόμο της ανάπτυξης, της ευημερίας και της εμπέδωσης της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Κατά την άσκηση ωστόσο της πολιτικής του, ο Καραμανλής απέδειξε, σε κάθε δοθείσα ευκαιρία, ότι η πρόσδεσή μας στο ‘δυτικό άρμα’ δεν ήταν αυτοσκοπός, αλλά εξυπηρετούσε πρώτιστα τα εθνικά συμφέροντα. Όπως και ότι ‘ο δυτικός κόσμος’ ούτε εξαντλούνταν σε συγκεκριμένες χώρες και οργανισμούς, ούτε πολύ περισσότερο δεν ήταν δεκτικός πολιτικών ελιγμών και διαπραγματεύσεων από την πλευρά μας. Έτσι και τη χώρα δεν δίστασε να αποσύρει από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και την Ευρωπαική μας ένταξη και ενσωμάτωση στην μεγάλη Ευρωπαική οικογένεια επιδίωξε, με ταυτόχρονο απογαλακτισμό από την Υπερατλαντική Σύμμαχο και Υπερδύναμη. Κι όλα αυτά αξιοποιώντας τις ‘έριδες’ των εταίρων και επενδύοντας στο προσωπικό του κεφάλαιο, κύρος και ‘γοητεία’.
Με τα σημερινά δεδομένα και πέρα από τα κίνητρα των ‘ηγετών’ των μεγάλων Ευρωπαικών χωρών, φαίνεται να δρομολογείται μια διαδικασία πληβειοποίησης των κρατών-μελών του Νότου. Μια κατά τα άλλα διαρκής ‘φτώχεια’ για την πατρίδα μας. Είναι αυτό αποδεκτό; Και μπορεί να είναι μονόδρομος;
Πέρα από το γεγονός μιας προιούσας αντιπαλότητας μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας και σαφούς διαφοροποίησης των Αμερικανικών και όχι μόνο συμφερόντων από αυτά της Γερμανίας, νέες οικονομικές δυνάμεις –η Κίνα, η Ρωσία, η Βραζιλία , η Ινδία-αναδύονται. Με κεντρικές τράπεζες, που εκ των πραγμάτων εξελίσσονται σε ‘παίκτες’ της διεθνούς οικονομικής σκηνής, που ‘τολμούν’ εκεί που η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα διστάζει. Κι αν όντως είναι αλήθεια-που είναι-ότι η χώρα μας δεν μπορεί στο ορατό μάλλον να ‘βγει’ για δανεισμό στις διεθνείς χρηματοαγορές και θα είναι ‘έρμαιο’ των κάθε λογής ‘δόσεων’ και τοποτηρητών, μήπως είναι καιρός να εξεταστεί το ενδεχόμενο προσφυγής στον διακρατικό δανεισμό; Και μιας ενδεχομένως περαιτέρω σύσφιγξης των σχέσεων με τον Ατλαντικό Άξονα; Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις αναμφισβήτητα υπάρχει ο κίνδυνος απωλειών. Όπως και η προσδοκία κερδών. Αρκεί να υπάρχει σχεδιασμός, γνώση και αντανακλαστικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εφόσον θεωρείσαι ‘δεδομένος’, το μόνο που ‘καταφέρνεις είναι να ‘σφίγγεις’ τα δεσμά σου. Και αυτό δεν είναι ούτε αυτοσκοπός, ούτε μονόδρομος. Και πάλι στη Δύση θα ανήκουμε.
