ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Η χθεσινή πρωτοβουλία της «Ιερής Συμμαχίας» (Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Ραγκούσης) να πιάσουν… από το μανίκι την Κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να επανακαθορίσουν το πολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου θα χαραχθούν οι εξελίξεις του μέλλοντος, είναι πολύ πιθανό να εξελιχθεί στο tipping point της διακυβέρνησης του 3ου Παπανδρέου ο οποίος υπέγραψε δημόσια έγγραφα με τη θεσμική ιδιότητα του Πρωθυπουργού.
Ενώ στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και της Κυβέρνησης επικρατούσε αναβρασμός, καθώς όλοι επιχειρούσαν να αποκωδικοποιήσουν την πρωτοβουλία των τριών κορυφαίων στελεχών του Κινήματος, προκειμένου να αποφασίσουν την προσέγγιση που θα υιοθετούσαν οι ίδιοι απέναντί της, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε πολύωρη συνεργασία με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, και στη συνέχεια ζητούσε εσπευσμένα συνάντηση με τον Κάρολο Παπούλια.
Το θεσμικό ραντεβού Προέδρου και Πρωθυπουργού θα πραγματοποιηθεί το μεσημέρι, και σε συνδυασμό με τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου που θα ακολουθήσει το απόγευμα, τα σενάρια… χορεύουν.Πληροφορίες και φήμες που διακινούνται, ξεκινούν από το ενδεχόμενο να ενημερώσει ο Γιώργος Παπανδρέου τον Κάρολο Παπούλια για την πρόθεσή του να καταθέσει τη δεδηλωμένη που πήρε τον Οκτώβριο του 2009, και να διερευνήσει τις προοπτικές συγκρότησης κυβέρνησης ευρύτερης συνεργασίας, προφανώς χωρίς τον ίδιο στην κεφαλή του Μεγάρου Μαξίμου.
Με δεδομένη ωστόσο τη συνεπή άρνηση της Νέας Δημοκρατίας να συμπράξει σε τέτοια σενάρια, η «νέα πλειοψηφία» θα πρέπει να αναζητηθεί από τις υπόλοιπες κοινοβουλευτικές ομάδες οι οποίες εκπροσωπούνται στη σημερινή Βουλή. Είναι ωστόσο εύλογο να μην υπάρχει μεγάλη προθυμία, από τη στιγμή που το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα το οποίο έχει διαμορφωθεί, φέρνει την Κυβέρνηση, επομένως και όσους στηρίζουν έστω και εμμέσως την πολιτική της, στο περιθώριο του κοινωνικού αυτοπροσδιορισμού.
Τα σενάρια περιλαμβάνουν και την προοπτική να ζητήσει ο Γιώργος Παπανδρέου εκ νέου τη σύγκληση του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών, λίγες μόλις μέρες πριν από την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, της 23ης Οκτωβρίου, ή έστω κατά μονάς συναντήσεις με τους επικεφαλείς των άλλων κοινοβουλευτικών ομάδων, και πάλι στην κατεύθυνση της αναζήτησης «κοινών τόπων».
Στον αντίποδα των παραπάνω σεναρίων πάντως, φαίνεται να βρίσκεται η δημοκρατική υγιής διέξοδος των πρόωρων εκλογών. Ώστε να αποφασίσει η ελληνική κοινωνία για το μέλλον της, και να προκύψει από τις κάλπες μια νέα κυβέρνηση, με νωπή και ισχυρή λαϊκή εντολή, που θα έχει ευχέρεια να διαχειριστεί αποτελεσματικά τις συνέπειες της κρίσης. Και να δρομολογήσει την υπέρβαση του σημερινού δραματικού αδιεξόδου.
