ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Από χθες το βράδυ, οι Γάλλοι Σοσιαλιστές έχουν «εκλεκτό» για την Προεδρία της Δημοκρατίας, στην αναμέτρηση της άνοιξης του 2012. Με την εύλογη προσδοκία να αποδειχθεί ο Φρανσουά Ολάντ εκείνος ο οποίος θα καταφέρει να συσπειρώσει γύρω τους όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που δεν επιθυμούν να δουν τον Νικολά Σαρκοζί να ανανεώνει τη θητεία του στα Ηλύσια Πεδία, για άλλα πέντε χρόνια.
Ο πρώην Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο οποίος βγήκε στον αφρό μετά την περιπέτεια του μέχρι τότε βέβαιου και αδιαφιλονίκητου φαβορί Ντομινίκ Στρος-Καν, επιβεβαίωσε τις δημοσκοπήσεις που τον εμφάνιζαν ως νικητή απέναντι στη διάδοχό του στην κομματική ηγεσία, Μαρτίν Ομπρί. Κέρδισε λοιπόν την κόρη του Ζακ Ντελόρ με 56,5% έναντι 43,5%, σε μια διαδικασία προκριματικής εκλογής «ξένη» προς την πολιτική κουλτούρα και παράδοση των Γάλλων, στην οποία κινητοποιήθηκαν για να λάβουν μέρος περίπου 2,7 εκατομμύρια ψηφοφόροι.
Οι Γάλλοι Σοσιαλιστές επέλεξαν τον Φρανσουά Ολάντ, συνεκτιμώντας την ευχέρειά του να προσεγγίσει τον πολιτικά μετακινούμενο «μεσαίο χώρο», και να διευρύνει την απήχησή του σε ένα ακροατήριο στο οποίο δεν θα μπορούσε να φτάσει η περισσότερο «αριστερή» Μαρτίν Ομπρί. Ένα ακροατήριο το οποίο, στις εκλογές του 2007 είχε δώσει τη νίκη στον Νικολά Σαρκοζί απέναντι στη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, δείχνει ωστόσο σήμερα να… κοντοστέκεται αναφορικά με τον ποιόν θα εμπιστευτεί.
Το βασικό πρόβλημα του Φρανσουά Ολάντ είναι ότι δεν διαθέτει την ηγετική προσωπικότητα του Νικολά Σαρκοζί. Προβάλλει μια πολιτική μετριοπάθεια, η οποία θα εξελισσόταν σε πλεονέκτημα για τον ίδιο, εφόσον είχε και το αντίστοιχο… παρελθόν.
Δεν το έχει. Γι’ αυτό και ο επικοινωνιακός μανδύας τον οποίο ενδύθηκε, είχε την κωδική ονομασία ο «Mr. Normal». Προφανώς για να καταδείξει την αντίθεση με την… προβληματική προσωπικότητα του Ντομινίκ Στρος-Καν, αλλά και με τις ακυρωμένες προσδοκίες από τη μέχρι σήμερα θητεία του Νικολά Σαρκοζί.
Το πραγματικό «πεδίο μάχης» στο οποίο θα κριθούν οι εκλογές της άνοιξης, είναι το κατά πόσο η γαλλική κοινωνία αισθάνεται έτοιμη να χαμηλώσει τις προσδοκίες της και να ψηφίσει έναν «άχρωμο» υποψήφιο σαν τον Ολάντ, που δεν θα την εκπλήξει, αρνητικά αλλά ούτε και θετικά. Ή, αν θα δοκιμάσει και πάλι να επενδύσει στην πληθωρική παρουσία του Νικολά Σαρκοζί, με την ελπίδα ότι ο σημερινός ένοικος των Ηλυσίων Πεδίων θα θυμηθεί τα… πολιτικά νιάτα του.
