Η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό, οι ομιλίες των βουλευτών, η στάση των κομμάτων, και κυρίως η… συμπεριφορά του σύγχρονου πολιτικού δυναμικού του τόπου, συνέθεσαν ένα μωσαϊκό επιδείνωσης της εθνικής μελαγχολίας την οποία διέρχεται η Ελλάδα τα τρία τελευταία χρόνια. Μετά την πρόκληση κρίσης δανεισμού στην Ελλάδα από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στα τέλη του 2009, και την εν συνεχεία προσφυγή στον μηχανισμό του Μνημονίου.
Όλοι βέβαια υποψιαζόμασταν ότι η Βουλή αυτή είναι η χειρότερη της Μεταπολίτευσης. Απλώς, η συζήτηση για τον προϋπολογισμό οπτικοποίησε και επιβεβαίωσε την υποψία αυτή. Έδειξε ωστόσο και κάτι άλλο: Ότι η χώρα στερείται εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, αν και μάλλον… και αυτό το ξέραμε.
Η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, και προσωπικά του προέδρου του Αλέξη Τσίπρα, ήταν αρκούντως απογοητευτική. Έχει γραφτεί και στο παρελθόν ότι ο διάδοχος του Αλέκου Αλαβάνου στην Κουμουνδούρου αδικεί πολλές φορές τον εαυτό του, με το προφίλ που βγάζει προς τα έξω, και κυρίως με τη ρητορική που αρθρώνει.
Το τι κάνει ωστόσο ο κ. Τσίπρας με τη δική του πολιτική ταυτότητα και αυτοπροσδιορισμό είναι δευτερεύουσας σημασίας. Εκείνο που κυρίως μετράει είναι ότι με τη “γερασμένη” παρουσία του, σε λόγο και συμπεριφορική χαρτογράφηση της στρατηγικής του, αδικεί και ακυρώνει τη γενιά που εκπροσωπεί. Τη γενιά που θα μπορούσε να απαλλάξει την Ελλάδα από τη μοιραία γενιά των Ελλήνων, τη Γενιά του Πολυτεχνείου. Τη Γενιά που προκάλεσε και συντηρεί την κρίση την οποία διέρχεται σήμερα ο τόπος.
Alexis… came short, όπως θα έλεγαν και οι Αμερικανοί για κάποιον που απογοήτευσε ή ακόμη και έχασε εκλογές. Αυτό το τελευταίο είναι το επόμενο ενδιαφέρον στοιχείο για την περίπτωση Τσίπρα. Όπως δείχνει και η δημοσκόπηση της Κάπα Research για το “Βήμα της Κυριακής”, όσο μπορεί φυσικά κανείς να… παρακολουθήσει τις δημοσκοπήσεις και τα μηνύματα που κρύβονται πίσω από τα ευρήματά τους, ο Αλέξης Τσίπρας αδυνατεί να πείσει, πόσο μάλλον να εμπνεύσει και να συναρπάσει μια κοινωνία σε απόγνωση.
Το δημοσκοπικό προβάδισμά του βρίσκεται σχεδόν πάντα κάτω από το στατιστικό λάθος, ο ίδιος δεν πείθει για “ασφαλής” αυριανός κυβερνήτης, και τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται ελάχιστα πάνω από το 20%, μιας και η κοινωνία δεν σαγηνεύεται πλέον από τις σειρήνες του λαϊκισμού.
Ένα εύρημα της δημοσκόπησης της Κάπα Research ωστόσο είναι εκκωφαντικό ως προς το συμπέρασμά του: Το 67% θεωρεί ότι, αν η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση δεν τα καταφέρει, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αναλάβει το τιμόνι της χώρας, και να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση. Δηλαδή, σχεδόν οι 7 στους 10 Έλληνες, γυρίζουν την πλάτη τους στην Κουμουνδούρου.
Οι αριθμοί φυσικά δεν λένε πάντα την αλήθεια. Και μετά βεβαιότητας δεν λένε την αλήθεια που θέλουμε να ακούσουμε. Στην προκειμένη περίπτωση, δεν λένε την “αλήθεια” που αντέχει να ακούσει ο ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών. Γιατί, αν άκουγε, θα κατανοούσε ότι το βασικό πρόβλημά του είναι το πρόβλημα ηγεσίας. Ή μάλλον, η αλλαγή της…
