Η κρίση θεσμών και εθνικού προσανατολισμού, που έχει “εμβολιάσει” το εθνικό dna τα δυο τελευταία χρόνια, στο περιθώριο ή ως αναπόφευκτη συνέπεια της κρίσης δανεισμού την οποία προκάλεσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στα τέλη του 2009 και στις αρχές του 2010, οδηγώντας στο Καστελόριζο και το Μνημόνιο, λειτουργεί ως ο “μεγάλος επιταχυντής” της διάβρωσης της Ελλάδας όπως την γνωρίζαμε.
Τα ευρήματα της Κάπα Research στο σημερινό “Βήμα της Κυριακής”, με την όποια εύλογη σχετικότητα τα χαρακτηρίζει, δείχνουν προς την κατεύθυνση την οποία έχει ήδη πάρει η ελληνική κοινωνία: Μια χώρα που γίνεται πιο συντηρητική και “μαζεμένη”, κλεισμένη στον εαυτό της, χωρίς διάθεση αλλά και ρεαλιστικές αφορμές για να χαμογελάσει, να χαλαρώσει, να οραματιστεί, να ονειρευτεί.
Ειδικά για μια κοινωνία με το “ατίθασο” dna των Ελλήνων, αυτή η αφαίρεση του δικαιώματος στην ελπίδα είναι η πιο επικίνδυνη παράμετρος της εθνικής καθημερινότητας που έχει διαμορφωθεί μετά το Καστελόριζο. Γι’ αυτό και ο Αντώνης Σαμαράς δεν κουράζεται να αναφέρεται στην ανάκτηση της ελπίδας, ως ικανή και αναγκαία συνθήκη για να αποφασίσουμε συλλογικά σαν κοινωνία να κάνουμε ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά. Επίκαιρος και διαχρονικός ο Ελύτης, σε αυτό το κομβικό σημείο της εθνικής διαδρομής.
Αν διαβάσει κανείς between the lines των απαντήσεων που έδωσαν όσοι ρωτήθηκαν από την Κάπα Research, θα διαπιστώσει το ψυχολογικό “τσαλάκωμα”: “Δεν τα βγάζουμε πέρα”… “κόψαμε κυρίως από τη διασκέδαση”… είναι δυο πολύ χαρακτηριστικά συμπεράσματα.
Από εκεί και πέρα ωστόσο αρχίζουν οι επικίνδυνες διαπιστώσεις: Το 68% νιώθει οργή και απογοήτευση για την πολιτική. Την ίδια ώρα, ο θεσμός των οποίων εμπιστεύονται οι περισσότεροι (43%) είναι ο στρατός. Οι επιχειρήσεις, η Εκκλησία, η Αστυνομία και η Δικαιοσύνη έπονται.
Μια συντηρητική κοινωνία αποτελεί “πρώτη ύλη” για… εκμετάλλευση. Από όσους θέλουν να διαδραματίσουν ρόλο συνδιαμορφωτή του μέλλοντος. Εκεί βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα. Χρειάζεται επειγόντως να ανακτήσουμε την ελπίδα. Μόνο η ελπίδα θα νικήσει τον λαϊκισμό.
