Όποιος έχει διαβάσει το «Κεφάλαιο» του Μαρξ, θα σας πιστοποιήσει ότι δεν έχει… καμία σχέση με το ντόπιο και διεθνές «κεφάλαιο», δηλαδή τους οικονομικά ισχυρούς, που καθορίζουν εν πολλοίς την πορεία των κοινωνιών στις οποίες δραστηριοποιούνται.
Γι’ αυτό έχει σημασία πως εκφράζεται κάθε φορά το εγχώριο κεφάλαιο, ειδικά σε μια εποχή σαν τη σημερινή, στην οποία η Ελλάδα δοκιμάζεται λόγω της κρίσης χρέους και βαθιάς ύφεσης. Χωρίς οι επιχειρηματίες να δίνουν το παράδειγμα της δημιουργικής ρήξης με τις στρεβλώσεις, κινητροδοτώντας δράσεις ανάκαμψης και επιστροφής στην ανάπτυξη.
Στον δικό μας δημόσιο βίο λοιπόν, ο ρόλος του ΣΕΒ είναι σημαντικός. Ίσως όχι τόσο για την προώθηση επιχειρηματικών δράσεων, που απουσιάζουν παντελώς, όπως διαπίστωσε και ο Γερμανός αντικαγκελάριος Φίλιπ Ρέσλερ, όταν προ μηνών προέτρεψε τους Έλληνες επιχειρηματίες να επενδύσουν στη χώρα. Αντί να… βγάζουν τις περιουσίες τους στο εξωτερικό.
Σίγουρα όμως, ο ρόλος του ΣΕΒ είναι σημαντικός σε επίπεδο διαμόρφωσης κλίματος, και οριοθέτησης των ανά εποχή σχέσεων της πολιτικής με την επιχειρηματικότητα. Μια σχέση, εν πολλοίς… ποινικοποημένη εκ των προτέρων.
Στο πλαίσιο αυτό, έχει σημασία το γεγονός ότι ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος… δεν μένει πια εδώ. Μετά από δυο θητείες στην προεδρία του ΣΕΒ αποχωρεί, και δίνει τη σκυτάλη στον Σπύρο Θεοδωρόπουλο, διευθύνοντα σύμβουλο της Chipita, και «επιχειρηματία της χρονιάς», για το 2011 και το 2012.
Είναι αλήθεια ότι ο λόγος του Δημήτρη Δασκαλόπουλου, ο οποίος διαδέχτηκε στην προεδρία του ΣΕΒ τον Οδυσσέα Κυριακόπουλο, προσέλαβε προϊόντος του χρόνου, αμιγώς πολιτικά χαρακτηριστικά. Σε σημείο… παρεξήγησης, πολλές φορές.
Είναι ενδιαφέρον λοιπόν να περιμένουμε να δούμε πως θα χειριστεί τη δημόσια ρητορική του ΣΕΒ ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος. Κατανοώντας ότι σε μια εποχή προχωρημένης κρίσης, σαν και αυτή την οποία βιώνουμε, το κεφάλαιο δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς ανθρώπινο δυναμικό. Δηλαδή, χωρίς την κοινωνία.
