Και όμως υπήρξαν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που καταψήφισαν τα άρθρα που αφορούσαν στις συγχωνεύσεις φορέων και οργανισμών του Δημοσίου. Αν το δει κανείς από τη γωνία της 3ης Σεπτέμβρη, της Ιδρυτικής Διακήρυξης που έφερε την υπογραφή του Ανδρέα, έπραξαν ορθά.
Αν όμως το δει κανείς απ’ τη σύγχρονη οπτική γωνία μιας κεντροαριστεράς που βλέπει φιλελεύθερα, τότε αυτοί οι βουλευτές αποτελούν παραφωνία.
Τελικά τι είναι σήμερα το ΠΑΣΟΚ. Είναι ένα σοσιαλιστικό- μαρξιστικό κίνημα; Είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με φιλελεύθερες «αναλαμπές»; Μήπως είναι ένα κεντρώο κόμμα που ισορροπεί μεταξύ των δύο προηγούμενων ιδεολογικών ρευμάτων; Να ένα κρίσιμο ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί από τους ή τον υποψήφιο της ηγεσίας του. Γιατί αν δεν απαντηθεί τότε είναι βέβαιο ότι θα εκφυλισθεί σ’ ένα κόμμα ιστορικών αναμνήσεων.
Σε κάθε περίπτωση το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι ένα κόμμα «παντός καιρού», ένα κόμμα που «μιλάει» Αριστερά, «σκέφτεται» Δεξιά και «ενεργεί» αδέξια. Ασφαλώς και δεν πρέπει να χάσει την πολυσυλλεκτικότητά του, η οποία άλλωστε προσδίδει και παραταξιακά χαρακτηριστικά στη φυσιογνωμία του. Αυτό όμως δεν μπορεί να έρχεται σε αντίφαση με τα πολιτικά του χαρακτηριστικά τα οποία στη συνείδηση του εκλογικού σώματος είναι σαφή και οριοθετημένα.
Στο κάτω- κάτω ο κόσμος έχει δικαίωμα να γνωρίζει το περιεχόμενο του «προϊόντος» που αγοράζει, τη σύνθεση και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Η εποχή της «ετικέτας» ανήκει στο παρελθόν, όταν μάλιστα το συγκεκριμένο «προϊόν» απευθύνεται σ’ ένα διαφορετικό κοινό που έχει τη δυνατότητα να συγκρίνει και να επιλέξει το καλύτερο.
