Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Η Αριστερά γίνεται… ΠΑΣΟΚ

ΡΩΜΥΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
Η μέτρηση της Public Issue για τον ΣΚΑΪ και την «Καθημερινή», έρχεται να επιβεβαιώσει τα ευρήματα και άλλων δημοσκοπήσεων που έχουν δει το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα. Όχι μόνο ως προς τη διεύρυνση της διαφοράς της Νέας Δημοκρατίας από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και σε ό, τι αφορά τη σαφή ενίσχυση των κομμάτων της Αριστεράς. Από το ΚΚΕ μέχρι και τη Δημοκρατική Αριστερά, με… ενδιάμεση στάση και πιο εντυπωσιακό «πλασάρισμα» τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η τάση της κοινωνίας να στραφεί εκεί που… χτυπάει η καρδιά, όπως είχε πει κάποτε και ο Όσκαρ Λαφοντέν, είναι απολύτως εξηγήσιμη. Σε μια εποχή βαθιάς εθνικής κατάθλιψης, λόγω των συνεπειών της οικονομικής κρίσης και των μέτρων που έχει προωθήσει η Κυβέρνηση, οι πολίτες στρέφονται στα κατεξοχήν κόμματα της «αντίδρασης».
Κι αν το ΚΚΕ βρίσκεται σταθερά πάνω από το 10%, με τάση να ξεπεράσει το 13% σε συνθήκες πραγματικών εκλογών, το 9,5% του ΣΥΡΙΖΑ σε συνδυασμό με το απρόσμενο 5% της Δημοκρατικής Αριστεράς, συνθέτουν ένα νοητό σύνολο περίπου 25%. Με τους δυο πόλους της λεγόμενης «Ανανεωτικής Αριστεράς», να βρίσκονται ήδη στο 14,5%.
Τα παραπάνω ευρήματα επιβεβαιώνονται και ενισχύονται από τις υψηλές προσωπικές δημοφιλίες, τόσο του Αλέξη Τσίπρα, όσο και του Φώτη Κουβέλη. Με τον πρώτο να κερδίζει διαρκώς έδαφος, και με την ποιοτική ανάλυση των δεδομένων της δημοσκόπησης να δείχνει ότι καταφέρνει πλέον να διεισδύσει και σε άλλα εκλογικά κοινά.
Το βέβαιο είναι ότι, με όρους… Μεταπολίτευσης, η Αριστερά μοιάζει σήμερα να εξελίσσεται στο «νέο ΠΑΣΟΚ». Και να διαμορφώνει ένα ρεύμα «εναλλακτικής πρότασης», αντίστοιχο με εκείνο που άρχισε να χτίζεται γύρω από το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, μετά το 1974.
Φυσικά, η Αριστερά δεν θα καταφέρει να φτάσει μέχρι την εξουσία. Κυρίως επειδή η πρόθεση ψήφου προς τα κόμματα που την αποτελούν, συνιστά περισσότερο εκδήλωση στιγμιαίας οργής, και λιγότερο ιδεολογικής ταύτισης ή πολιτικής συμπόρευσης.
Το εύρημα ωστόσο έχει το ενδιαφέρον του. Γιατί, μπορεί η Αριστερά να μην φτάσει στην εξουσία, κανείς ωστόσο δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να εξελιχτεί σε ρυθμιστή των εξελίξεων.