Αν η σημερινή Ελλάδα αποτελείτο από προχωρημένα μορφωμένες γενιές, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η ακατανόητη εμμονή με τον «κανένα», όπως αποτυπώνεται τα τελευταία πολλά χρόνια στις δημοσκοπήσεις που διενεργούνται, έχει τις ρίζες και την εξήγησή της σε μια ρεαλιστική ανάμνηση του ιστορικού παρελθόντος μας. Και πως όλοι θα θέλαμε να βρεθούμε στη θέση του Οδυσσέα..
Φυσικά τα πράγματα δεν είναι έτσι. Αλλά αντιθέτως, εξαιρετικά απογοητευτικά. Η επιλογή του «κανένα» ως καταλληλότερου πρωθυπουργού, είναι μια βαθιά ενοχική επιλογή. Ίσως και να παραπέμπει σε μια εγωπαθή προσέγγιση, ότι κανείς άλλος, πλην ενδεχομένως του εαυτού μας, δεν είναι αρκετά ικανός για να σηκώσει το βάρος της ευθύνης για τη διακυβέρνηση του τόπου.
Εκείνο που χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα, είναι επιλογές ευθύνης. Που προκύπτουν επί συγκεκριμένης κατάστασης και συνθηκών, συγκεκριμένου πολιτικού δυναμικού, και συγκεκριμένων προτεραιοτήτων.
Η πρωτοφανής αποτυχία της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, στρέφει το βάρος της ευθύνης για την έξοδο της χώρας από την κρίση, στον Αντώνη Σαμαρά και τη Νέα Δημοκρατία. Μόνο που για να διευκολυνθεί αυτό το εθνικό χρέος, θα πρέπει η εντολή να είναι καθαρή, δυνατή και μαζική.
Στις κάλπες θα πρέπει να τοποθετηθούν όλοι οι Έλληνες. Υπεύθυνα. Όχι με μισόλογα, ούτε με επιλογές αποστασιοποίησης. Η Ελλάδα δεν έχει χρόνο για χάσιμο.
