Το περιεχόμενο του μνημονίου ΙΙ δεν παρέχει οριστικά εγγυήσεις για το μέλλον της χώρας.
Με το μνημόνιο ΙΙ αγοράζουμε χρόνο, αρκετά περισσότερο χρόνο αυτή τη φορά , ώστε να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε μελλοντικές καταστροφικές καταστάσεις.
Το μέλλον της χώρας εξαρτάται κυρίως από την Ελληνική θέληση για σωτηρία. Διότι ακόμη και να προεξοφλήσουμε θετικές εξελίξεις στην ευρωζώνη για αλλαγή κατεύθυνσης της οικονομικής πολιτικής, θα πρέπει η Ελλάδα να έχει αλλάξει πολλά πράγματα , ώστε να μπορεί να ακολουθήσει την καινούργια κατεύθυνση συμπαρασυρόμενη από την θετική αλλαγή πορείας της ευρωζώνης.
Βέβαια αν δεν αλλάξει η Γερμανική θέληση για συνέχιση της περιοριστικής οικονομικής πολιτικής, η ελληνική σωτηρία θα καθίσταται όλο και πιο δύσκολη.
Με το μνημόνιο ΙΙ -μέσω του οποίου η ελληνική κοινωνία πληρώνει ιδιαίτερα ακριβό τίμημα - γίνεται προσπάθεια με μέτρα δημοσιονομικού περιεχομένου, με διαρθρωτικές αλλαγές και με στενή εποπτεία , να τηρηθούν οι δεσμεύσεις της χώρας έναντι των δανειστών μας .
Όμως θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι οι κύριες δεσμεύσεις θα πρέπει να είναι «ενδοελληνικές» δεσμεύσεις , δηλαδή αυτές οι οποίες έχουν σχέση με τη βελτίωση της οργάνωσης , με τη βελτίωση της σχέσης με το Κράτος, με τη βελτίωση του επιπέδου προσωπικής υπευθυνότητας, οι οποίες θα μας οδηγήσουν στην ανάπτυξη. Δεν μπορεί να ευδοκιμήσει ανάπτυξη της οικονομίας χωρίς ανάπτυξη της κοινωνίας, χωρίς κίνητρα, χωρίς προσωπική ανάπτυξη, αποτέλεσμα αλλαγής νοοτροπίας.
Η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης όχι μόνον λόγω του μεγάλου κρατικού χρέους ή των υψηλών δημοσιονομικών ελλειμμάτων , αλλά κυρίως λόγω των δομικών αδυναμιών της πραγματικής οικονομίας , της χαμηλής παραγωγικής δυναμικότητας ,συνέπεια της χαμηλής ανταγωνιστικότητας.
Οι Ευρωπαϊκές οικονομίες οι οποίες έδειξαν ανθεκτικότητα στη κρίση χρέους είναι αυτές οι οποίες είχαν θετικά εμπορικά ισοζύγια , σχεδόν ανεξάρτητα εάν είχαν υψηλά ή χαμηλά επίπεδα δημοσίου χρέους .
Η δημιουργία του νέου αναπτυξιακού-παραγωγικού μοντέλου ,είναι κυρίως Ελληνικό πρόβλημα προς επίλυση. Απαιτείται, χάραξη εθνικής στρατηγικής ανάπτυξης με εκπόνηση στρατηγικού σχεδίου επιλεκτικών στοχεύσεων , ώστε την επόμενη δεκαετία να προκύψει αύξηση του ΑΕΠ κατά 35-40 δις από εγχώρια παραγωγή με αποτέλεσμα το έλλειμμα των εξωτερικών συναλλαγών να μην υπερβαίνει το 3%-4% του ΑΕΠ.Η πραγματικότητα έχει διαψεύσει τις αυτορυθμίσεις της αγοράς. Η μείωση του κράτους, των αντιαναπτυξιακών ρυθμίσεων και αντικινήτρων για τη δημιουργία ενός πιο ανταγωνιστικού-αξιοκρατικού περιβάλλοντος επιβάλλει την ύπαρξη ενός επιτελικού κράτους το οποίο ξέρει τι θέλει και να μπορεί να ξέρει ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται.
Ο εκσυγχρονισμός του Ελληνικού κράτους με ριζοσπαστικές, άμεσες αλλαγές είναι μονόδρομος .
Η καθημερινή ταλαιπωρία του πολίτη, του συνταξιούχου, του εργαζόμενου , του φορολογούμενου ,του επιχειρηματία επιβεβαιώνουν αυτή την αναγκαιότητα.
Με την υπάρχουσα οργάνωση, ποιότητα, νοοτροπία του φοροεισπρακτικού μηχανισμού και την «εφαρμοζόμενη» φορολογική νομοθεσία ,δεν θα είναι δυνατή η εκπλήρωση των δεσμεύσεων μας έναντι των δανειστών-εταίρων μας.
Με την ανυπαρξία στρατηγικού σχεδίου , με την κυριαρχία της γραφειοκρατίας, με το επίπεδο οργάνωσης των υπηρεσιών οι οποίες εξυπηρετούν την ανάπτυξη και με την υπάρχουσα νομοθεσία , είναι αδύνατον να εκπληρώσουμε την εθνική και προσωπική υποχρέωση για ανάπτυξη, δηλαδή τη προϋπόθεση για τη σωτηρία της χώρας.
