Ο «φόβος του τρόμου» είναι αυτός που μπορεί να δώσει λύσεις ή να διατηρήσει καταστάσεις που εγκυμονούν κινδύνους. Αυτό ισχύει στην εσωτερική πολιτική, αλλά πολύ περισσότερο στις διεθνείς και ευρωπαϊκές σχέσεις.
Με τον ψυχρό πόλεμο, εξασφαλίσαμε την ειρήνη, επειδή μεταξύ των δύο τότε πυρηνικών υπερδυνάμεων, των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ, κατείχε ο φόβος του τρόμου. Ο πυρηνικός όλεθρος.
Σήμερα στην Ευρώπη, ισχύει κάτι σχετικό. Η καλύτερη εγγύηση για την επιβίωση της ευρωζώνης είναι ο φόβος της διάλυσής της. Πώς μια χώρα, όπως η Ελλάδα που αντιπροσωπεύει μόλις το 2% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, προκαλεί τέτοιο φόβο; Γιατί δεν την αφήνουν να χρεοκοπήσει; Γιατί τη θέλουν στο ευρώ; Από αγάπη; Όχι πια. Μια μελέτη της Citigroup, έδινε 50% πιθανότητες για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, στους επόμενους δεκαοκτώ μήνες. Εκτιμούν όμως, ότι το κόστος μιας τέτοιας προοπτικής σήμερα είναι λιγότερο από πριν, κατ΄ αναλογία, οι πιθανότητες εξόδου της χώρας μας από το ευρώ, σήμερα έχουν αυξηθεί.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ήδη, οι ευρωπαϊκές καγκελαρίες και οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, μελετούν τα υπέρ και τα κατά. Οι πολιτικές σκοπιμότητες, που πάντοτε ευνοούσαν τη χώρα μας, άφησαν το πεδίο στις οικονομικές σκοπιμότητες. Οι συνθήκες δεν μας ωφελούν. Όλα εξαρτώνται από την πρόοδο των υπολοίπων χωρών, Πορτογαλίας, Ιρλανδίας και Ισπανίας, βεβαίως και της Ιταλίας. Αν υπάρξει πρόοδος εκεί και όχι στην Ελλάδα, όλα οδηγούν προς την έξοδο. Ανεξαρτήτως θεσμικών προβλέψεων, που ήδη αλλάζουν και αυτές προς λιγότερο ευνοϊκές κατευθύνσεις για τη χώρα μας.
Βρισκόμαστε μπροστά στην πιο δύσκολη κατάσταση που έχει να αντιμετωπίσει μεταπολεμικά η Ευρώπη και η Ελλάδα.
Αν εγκαίρως είχαν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα, πριν «δικαιωθεί» ο κ. Παπακωνσταντίνου, περί Τιτανικού (ήξερε που οδηγούσε το σκάφος) υπήρχε χρόνος και μυαλό να βρεθούν λύσεις. Πριν «πείσει» ο κ. Παπανδρέου τους τότε Ευρωπαίους ομολόγους του, για τη «διεφθαρμένη» ελληνική κοινωνία, υπήρχε τόπος συνεννόησης με ανθρώπινους όρους. Πριν αρνηθούν, Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, τη δανειοδότηση της Ελλάδος με κανονικά επιτόκια το 2010, επειδή «λεφτά υπήρχαν», δεν θα είχαμε φτάσει εδώ που είμαστε.
Τώρα φαίνεται ότι είναι αργά. Και για την οικονομία και για την κοινωνία. Τα νούμερα νίκησαν τους ανθρώπους. Όταν όμως οι άνθρωποι βγουν στους δρόμους θα είναι και νούμερα. Και ο μεγάλος αριθμός πολιτών, μπορεί να εξελιχθεί σε όχλο. Ο φόβος σήμερα των ξένων πρεσβειών στη χώρα μας είναι το «social unrest».
Μπορεί όμως να μας σώσει πλέον ο φόβος αυτός;
Όπως εύστοχα έγραφε στον τίτλο της η TELEGRAPH: Greece: welcome to your lost decate.
