Υπό μια έννοια, σαν σήμερα ο Χαρίλαος Φλωράκης θα γιόρταζε τα πολιτικά γενέθλιά του, καθώς στις 20 Δεκεμβρίου του 1972, κατά τη διάρκεια της 17ης Ολομέλειας του ΚΚΕ, εκλέχτηκε Α’ Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος.
Μια θέση που κράτησε μέχρι και το 1989, προτού ακολουθήσουν η Μαρία Δαμανάκη, ως πρόεδρος του Ενιαίου Συνασπισμού, και η Αλέκα Παπαρήγα ως η φυσική διάδοχός του.
Στο μνημονικό dna του, είχε αποτυπωθεί η σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας. Από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Κατοχή, στον Εμφύλιο, τη μακρά περίοδο πολιτικής ανισορροπίας, τη δικτατορία των συνταγματαρχών, τη Μεταπολίτευση, το 1989, την Ελλάδα στην Ευρώπη και το ΚΚΕ στη νομιμότητα αρχικά, και στην… εξουσία στη συνέχεια. Και φυσικά, έζησε… τον Ανδρέα.
Πολιτικοί ηγέτες με το εκτόπισμα του Χαρίλαου Φλωράκη προφανώς και εκλείπουν σήμερα. Δηλαδή, σε μια εποχή κατά την οποία κυρίως η Ελλάδα θα τους χρειαζόταν. Όχι μόνο επειδή κουβαλούσαν μαζί τους φορτίο συσσωρευμένων εμπειριών. Όχι μόνο επειδή διέθεταν το ειδικό βάρος για να επηρεάζουν καθοριστικά την εποχή τους και τις εξελίξεις, αντί να περιορίζονται σε ρόλο παθητικού θεατή.
Αλλά και επειδή ήταν μπολιασμένοι με το αυταπόδεικτο αξίωμα ότι η πολιτική είναι πρωτίστως δράση. Αλλαγή. Ρήξεις με κατεστημένα, νοοτροπίες, κακώς κείμενα. Δεν είναι στρογγυλεμένος λόγος και τήρηση ισορροπιών με ζητούμενο τις… δημόσιες σχέσεις.
Ο Χαρίλαος Φλωράκης ήξερε πότε έπρεπε να κάνει τι. Μια πολιτική και εθνική αυτογνωσία, η έλλειψη της οποίας διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στο να φτάσει η Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού.
