ΡΩΜΥΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
Στη μάχη για τη διαδοχή του Γιώργου Παπανδρέου, έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς τις ισορροπίες που διαμορφώνονται, αλλά κυρίως τον αυτοπροσδιορισμό κάθε δελφίνου απέναντι στον σημερινό Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρωθυπουργό.
Υπάρχει άλλωστε η περιρρέουσα αίσθηση ότι ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ έχει καταφέρει να… ναρκώσει τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που παραδοσιακά διακρίνονται από δυστοκία διαχείρισης του πως θα τον αντιμετωπίσουν. Πως θα τα βάλουν με το… δέος που προκαλεί το επώνυμό του, αλλά και η ευγενής φυσιογνωμία του.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης ήταν ο πρώτος ο οποίος προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, ενδεχομένως και από την politically correct συμπεριφορά, μιλώντας απαξιωτικά για τον Γιώργο Παπανδρέου, σε προσωπικό επίπεδο.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, προφανώς σοφότερος από τα λάθη του 2007, κρατάει στάση αναμονής και ευπρέπειας. Γνωρίζει ότι έχει το μεγαλύτερο ειδικό βάρος από κάθε άλλο δελφίνο, ενώ φαίνεται να τα έχει βρει με τον Γιώργο Παπανδρέου.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος ήταν μέχρι χθες το μεγάλο ερωτηματικό. Όχι για τις προθέσεις του, καθώς είναι δεδομένο ότι θα ανακοινώσει σύντομα την υποψηφιότητά του για την ηγεσία. Αλλά αναφορικά με το πώς θα επιλέξει να διαχειριστεί τη σχέση του με τον Γιώργο Παπανδρέου.
Ο Υπουργός Υγείας λοιπόν, έκανε το μεγάλο βήμα. Πέρασε απέναντι. Επέλεξε να γίνει ο… Σημίτης του 2011, δηλαδή εκείνος που θα προβληθεί ως το αδιαφιλονίκητο αντίπαλο δέος στη σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Αποφεύγοντας την όξυνση επί προσωπικού, του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη.
Όταν ρωτήθηκε από τον “Real Fm” για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, άφησε ξεκάθαρα να εννοηθεί ότι δεν αναγνωρίζει στον Γιώργο Παπανδρέου το πολιτικό δικαίωμα να επαναδιεκδικήσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ξεχωρίζοντας το «πολιτικό» από το «προσωπικό», που σε τελική ανάλυση είναι αναφαίρετο δικαίωμα του πολιτικού που ηγείται του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία σχεδόν οκτώ χρόνια.
Πρόσθεσε επίσης ότι δεν θα έχει νόημα η αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές, υπονοώντας ότι σε μια τέτοια περίπτωση, η Ιπποκράτους θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη για μια οδυνηρή ήττα, πιθανότατα στρατηγικών διαστάσεων.
Στη μάχη για τη διαδοχή του Γιώργου Παπανδρέου, έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς τις ισορροπίες που διαμορφώνονται, αλλά κυρίως τον αυτοπροσδιορισμό κάθε δελφίνου απέναντι στον σημερινό Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και πρώην πρωθυπουργό.
Υπάρχει άλλωστε η περιρρέουσα αίσθηση ότι ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ έχει καταφέρει να… ναρκώσει τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που παραδοσιακά διακρίνονται από δυστοκία διαχείρισης του πως θα τον αντιμετωπίσουν. Πως θα τα βάλουν με το… δέος που προκαλεί το επώνυμό του, αλλά και η ευγενής φυσιογνωμία του.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης ήταν ο πρώτος ο οποίος προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, ενδεχομένως και από την politically correct συμπεριφορά, μιλώντας απαξιωτικά για τον Γιώργο Παπανδρέου, σε προσωπικό επίπεδο.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, προφανώς σοφότερος από τα λάθη του 2007, κρατάει στάση αναμονής και ευπρέπειας. Γνωρίζει ότι έχει το μεγαλύτερο ειδικό βάρος από κάθε άλλο δελφίνο, ενώ φαίνεται να τα έχει βρει με τον Γιώργο Παπανδρέου.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος ήταν μέχρι χθες το μεγάλο ερωτηματικό. Όχι για τις προθέσεις του, καθώς είναι δεδομένο ότι θα ανακοινώσει σύντομα την υποψηφιότητά του για την ηγεσία. Αλλά αναφορικά με το πώς θα επιλέξει να διαχειριστεί τη σχέση του με τον Γιώργο Παπανδρέου.
Ο Υπουργός Υγείας λοιπόν, έκανε το μεγάλο βήμα. Πέρασε απέναντι. Επέλεξε να γίνει ο… Σημίτης του 2011, δηλαδή εκείνος που θα προβληθεί ως το αδιαφιλονίκητο αντίπαλο δέος στη σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Αποφεύγοντας την όξυνση επί προσωπικού, του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη.
Όταν ρωτήθηκε από τον “Real Fm” για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, άφησε ξεκάθαρα να εννοηθεί ότι δεν αναγνωρίζει στον Γιώργο Παπανδρέου το πολιτικό δικαίωμα να επαναδιεκδικήσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ξεχωρίζοντας το «πολιτικό» από το «προσωπικό», που σε τελική ανάλυση είναι αναφαίρετο δικαίωμα του πολιτικού που ηγείται του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία σχεδόν οκτώ χρόνια.
Πρόσθεσε επίσης ότι δεν θα έχει νόημα η αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές, υπονοώντας ότι σε μια τέτοια περίπτωση, η Ιπποκράτους θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη για μια οδυνηρή ήττα, πιθανότατα στρατηγικών διαστάσεων.