Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Κάτι ανησυχεί τον Προβόπουλο

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΜΑΡΙΝΟΣ
Ο Γιώργος Προβόπουλος παρέδωσε σήμερα την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας στον Πρόεδρο της Βουλής Φίλιππο Πετσάλνικο. Αυτή φυσικά είναι η γραφειοκρατική διαδικασία που ακολουθείται, εδώ και πολλά χρόνια, επομένως σε εποχές κατά τις οποίες η χώρα είχε τα περιθώρια να ζει… τον μύθο της.
Σήμερα, τέτοια περιθώρια δεν υπάρχουν. Η Ελλάδα του 2011 είναι μια χώρα βυθισμένη στην κρίση και την ύφεση. Παραδομένη στους αδιέξοδους στόχους ενός Μνημονίου, που δεν διαμορφώνει καμία εναλλακτική, ούτε και ανοίγει τον δρόμο της ανάπτυξης, που τόσο απαραίτητος θεωρείται, για να… μπει πάτος στο βαρέλι, όπως ήλπιζε ο Ευάγγελος Βενιζέλος ότι είχε συμβεί με τη Συμφωνία της 21ης Ιουλίου.
Παραδίδοντας λοιπόν την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας στον Πρόεδρο της Βουλής, ο Γιώργος Προβόπουλος δεν έκρυβε την ανησυχία του. Μια ανησυχία η οποία έχει τις ρίζες της στα στοιχεία της πραγματικής οικονομίας, που «διαβάζει» ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας. Και πολλές φορές αναρωτιέται, γιατί είναι… τόσο δύσκολο να διαβάσουν τα ίδια στοιχεία, οι πολιτικοί της Ελλάδας και της Ευρώπης.
Είναι προφανές ότι κάτι ανησυχεί τον Γιώργο Προβόπουλο. Και δεν είναι άλλο από τις αποστάσεις που διαμορφώνονται ανάμεσα στην κοινωνία και την εξουσία. Το κράτος. Όλο και περισσότεροι πολίτες αποξενώνονται. Και θεωρούν ότι το κράτος δεν δείχνει καμία πρόνοια για τη διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης. Ενδιαφέρεται μονάχα για να εισπράττει. Και αυτό το κάνει… ελλειμματικά.
Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας υπογραμμίζει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για νέους φόρους. Κατανοώντας ότι η κοινωνία βρίσκεται ήδη στα όρια της, σε επίπεδο ψυχολογικής διαχείρισης των προβλημάτων της. Ενώ, έχει υπερβεί προ πολλού την οικονομική δυνατότητά της να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις που αυξάνονται διαρκώς.
Την ίδια ώρα, ο Γιώργος Προβόπουλος βλέπει τα «κόκκινα δάνεια» να αυξάνονται, με επικίνδυνους και σταθερούς ρυθμούς. Οι πολίτες δηλαδή, δεν πληρώνουν επειδή απλούστατα… δεν έχουν. Και ένας καθηγητής Πανεπιστημίου, με διεθνή αναγνώριση και επαρκή ενασχόληση με την αγορά, δηλαδή με τη ζώσα οικονομία, το καταλαβαίνει πρώτος.