“Αν υπάρχει κάποιος που ακόμη αμφιβάλλει για το κατά πόσο όλα μπορούν να συμβούν στην Αμερική”… Τα λόγια αυτά ήταν ο πρόλογος της ιστορίας που γράφτηκε στις προεδρικές εκλογές του 2008, από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή. Ο Μπαράκ Ομπάμα ανέβηκε στην εξέδρα που είχε στηθεί στο…
χωριό του (Σικάγο), μετά τη θυελλώδη νίκη του απέναντι στον Τζον ΜακΚέιν μς 52,9% έναντι 45,7% (69.456.897 έναντι 59.934.814 ψήφοι, 365-173 εκλέκτορες) και άφησε ανεξίτηλα χαραγμένο το στίγμα του στην ιστορία των μεγάλων ρητόρων, με μια ομιλία βγαλμένη από… τον ανδρισμό του, όπως θα έλεγε ο Ντέιβιντ Άξελροντ.
Change… Μια λέξη τόσο απλή, αλλά και τόσο εκκωφαντικά ηχηρή. Η δύναμη μιας ιδέας, θα έλεγε κανείς, που ο Μπαράκ Ομπάμα κατάφερε να καρφιτσώσει στο μυαλό των Αμερικανών, και να τους πείσει να τον ακολουθήσουν στο μονοπάτι της ελπίδας. Για πρώτη φορά ένας Αφρο-αμερικανός έγινε Πρόεδρος των ΗΠΑ. Και σίγουρα, αν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τον κοίταζε από εκεί ψηλά, θα δυσκολευόταν να μην δακρύσει.
Άλλωστε, είχε ένα όνειρο… Και ανέλαβαν να το υλοποιήσουν, στο πρόσωπο ενός πρώην δικηγόρου από το Σικάγο, δυο “τερατώδη” πολιτικά μυαλά σαν τον Πλαφ και τον Άξελροντ, που έχτισαν την καλύτερη ίσως καμπάνια όλων των εποχών. Ποντάροντας στη δυναμική των social media, και ιδίως του Twitter, την ώρα που πολλοί αγνοούσαν ακόμη και την ύπαρξή τους.
Βοήθησαν ακόμη ο Μπιλ Κλίντον, που μάλλον… χάρηκε που ο Ομπάμα είχε καταφέρει νωρίτερα να σταματήσει τη Χίλαρι στην κούρσα για το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών, και φυσικά η Μισέλ Ομπάμα. Που παραμένει ασυνήθιστα δημοφιλής. Τόσο που σε βάζει σε σκέψεις για το αν θα μπορούσε να γίνει εκείνη η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος. Και μάλιστα Αφροαμερικανή.
