Φυσικά και η οικονομία αποτελεί το πρωτεύον συστατικό στοιχείο μιας καθημερινότητας η οποία ισορροπεί επί μονίμου βάσεως σε τεντωμένο σχοινί. Η παρατεταμένη… βουτιά στην κρίση που βιώνουμε ωστόσο, σε συνδυασμό με τα μόνιμα σενάρια περί απομάκρυνσης της Ελλάδας από την ευρωζώνη και επιστροφής στο δημοσιονομικό καθεστώς της δραχμής, έχουν καταστήσει την κρίση περίπου… συνήθεια. Αν όχι ρουτίνα.
Η έκρηξη της εγκληματικότητας απ΄την άλλη, τείνει να εξελιχθεί στο συστατικό στοιχείο που αλλάζει τη ζωή μας. Το αίσθημα της ασφάλειας άλλωστε, και η απώλεια ή η απόπειρα ανάκτησής του, λειτουργούν ιστορικά ως εφαλτήριο μεγάλων αλλαγών και ανατροπών. Στο πως προσεγγίζει κανείς τη ζωή του, πως επαναξιολογεί τις προσωπικές προτεραιότητές του, πως μεταλλάσσεται η κοινωνία σε “κλειστό κλαμπ”, αντί για αγκαλιά ανοιχτών οριζόντων.
Θυμηθείτε πόσο άλλαξε η ζωή μας την επομένη της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, και πόσο δραματικά έχει πολλαπλασιαστεί η αβεβαιότητα, η καχυποψία, ο αρνητισμός για τον διπλανό μας. Ειδικά όταν πρόκειται για “ξένο”, ανεξαρτήτως εθνικότητας και προέλευσης.
Σε μια κοινωνία η οποία βλέπει τα δυο τελευταία χρόνια να μετράει μονάχα ήττες, και να διολισθαίνει σε ένα επίπεδο ζωής που δεν έχει καμία σχέση με τις έννοιες της προόδου, της εξέλιξης, της συνοχής και της αλληλεγγύης λόγω της κρίσης, η έξαρση της εγκληματικότητας, και μάλιστα στην πιο βίαιη μορφή της, λειτουργεί ως η σταγόνα της απόγνωσης.
Το “ως εδώ”, που ακούγεται όλο και περισσότερο στις γειτονιές ειδικά του λεκανοπεδίου, και το οποίο ξεκίνησε από ψίθυρος, για να καταλήξει… αντίλαλος μαζικού αιτήματος, μπορεί να εξελιχθεί σε απρόβλεπτο παράγοντα της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης της 17ης Ιουνίου. Αλλά και της διαχείρισης της επόμενης μέρας. Με τρόπο που ελάχιστοι φαντάζονται.
