Η αργή κατανόηση της πραγματικότητας, είναι μια παθογένεια σύμφυτη με τις πολιτικές ηγεσίες. Έχει ως εφαλτήριο τις συρρικνωμένες καθημερινές παραστάσεις πραγματικής ζωής, που συνοδεύουν πολλούς ηγέτες, και οδηγεί σε αδυναμία συγχρονισμού των πρωτοβουλιών και των αποφάσεών τους, με τις ανάγκες που υπάρχουν κάθε φορά. Ανάγκες που ξεκινούν από την κοινωνία την οποία οφείλουν να υπηρετούν, και θα έπρεπε να καταλήγουν σε αυτήν.
Η διαχείριση της κρίσης χρέους της ευρωζώνης από μια “παιδική χαρά”, όπως εξαιρετικά εύστοχα έχει χαρακτηρίσει η “Monde” τους σημερινούς ηγέτες της Ευρώπης, κοιτάζοντας με νόημα κυρίως στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, απειλεί να σταματήσει την πρόοδο συνολικά στον πλανήτη. Ζούμε άλλωστε σε μια εποχή προχωρημένης παγκοσμιοποίησης, αναφορικά με τις σχέσεις αλληλεπίδρασης των οικονομιών σε όλες τις χώρες του “προηγμένου” κόσμου.
Εγκαίρως έχει επισημανθεί, ότι σε αντίθεση με τον… πονοκέφαλο που προκαλεί η ανάγνωση αριθμών πίσω από τους οποίους κρύβεται η δυστυχία ανθρώπων και κοινωνιών, η λύση στην κρίση που διέρχεται σήμερα η ήπειρός μας, είναι πρωτίστως πολιτική. Αφού πολιτική είναι κυρίως η κρίση. Κρίση ηγεσίας, ικανότητας, εκπροσώπησης και οράματος.
Μια πιθανή πειστική απάντηση, θα ήταν η “ομοσπονδοποίηση” της Ευρώπης. Δηλαδή, μια Ευρωπαϊκή Ένωση περισσότερο πολιτική από όσο είναι σήμερα. Πιο κοντά στις απαιτήσεις και τη συγκυρία της εποχής. Πιο κοντά στο μέλλον που έρχεται ως… αντεκδίκηση ενός προβληματικού παρόντος. Πιο κοντά στο όραμα της πολιτικής ενοποίησης, που ξεχάστηκε κάπου μεταξύ των παραγράφων του συντακτικού κειμένου της Συνθήκης του Μάαστριχτ.
Λίγο πριν τη φυσική, μετά από την ψυχολογική κατάρρευση, η Ευρώπη μοιάζει να αφυπνίζεται. Και να κατανοεί τι πρέπει να κάνει. Τουλάχιστον ως προς το λιμάνι τελικού προορισμού. Για τη διαδρομή και τις πιθανές… αναταράξεις της, έχουμε μέλλον μπροστά μας.
Όπως επισημαίνουν λοιπόν με… επιμονή, δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου, στηριζόμενα σε αντίστοιχες πληροφορίες, ενόψει της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις 28 και 29 Ιουνίου, το ιερατείο των Βρυξελλών, σε συνεργασία με τη Φρανκφούρτη, εκεί όπου βρίσκεται η έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά και σε ανοιχτή γραμμή με το Βερολίνο, επεξεργάζεται ένα πλήρες και ολοκληρωμένο σχέδιο για μια “περισσότερο ομοσπονδιακή Ευρωπαϊκή Ένωση”.
Το στρατηγικό σχέδιο προβλέπει τη δημιουργία μιας κεντρικής αρχής, η οποία θα διαχειρίζεται τα οικονομικά της ευρωζώνης, στο πλαίσιο πρόσθετων παραχωρήσεων εθνικών εξουσιών, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο, και φυσικά στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Μεγαλύτερος έλεγχος των εθνικών προϋπολογισμών, ευρωπαϊκή εποπτεία των τραπεζών, κοινή φορολογική, αμυντική και εξωτερική πολιτική, μεταρρύθμιση των κοινωνικών συστημάτων.
Το σχέδιο επεξεργάζονται οι Χέρμαν Φαν Ρόμπεϊ, Ζοζέ Μπαρόζο, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και Μάριο Ντράγκι. ενώ ο Όλι Ρεν αποκάλυψε ότι θα παρουσιαστεί και σχέδιο χρηματοδότησης των τραπεζών, μέσω του μόνιμου μηχανισμού στήριξης.
Αν δεν… ενθουσιαστούμε πρόωρα και βιαστικά, ένα τέτοιο στρατηγικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης, θα μπορούσε να αποτελέσει το πρώτο κεφάλαιο στο σενάριο του κοινού μέλλοντός μας. Ενός μέλλοντος περισσότερο ευρωπαϊκού. Ενός μέλλοντος που θα βρίσκεται σε σχέση ελεύθερης συμβίωσης με την ελπίδα. Όχι με την εθνική μελαγχολία και την απόγνωση των ευρωπαϊκών κοινωνιών, όπως συμβαίνει σήμερα.
