Στις προεδρικές εκλογές του 2008, στις οποίες ο Μπάρακ Ομπάμα έκανε υγιεινό περίπατο, το ενδιαφέρον από την πλευρά των Ρεπουμπλικανών είχε εστιαστεί στο Νο2 του ψηφοδελτίου που έθεσαν ενώπιον της κρίσης του αμερικανικού λαού.
Μπορεί ο γηραιός Τζον ΜακΚέιν να έμοιαζε στα μάτια τους με τον ιδανικό εκσυγχρονιστή του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, το 2008 όμως ήταν ήδη… μεγάλος και ξεπερασμένος. Σε αντίθεση με την υποψήφια Αντιπρόεδρο Σάρα Πέιλιν, με μηδενική αναγνωρισιμότητα, και ακόμη μικρότερη εμπειρία, που αποτελούσε ωστόσο asset για το πιο συντηρητικό από τα δυο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας των ΗΠΑ.
Η άλλοτε Κυβερνήτης της Αλάσκα αυτοπροσδιορίστηκε ως «pitbull με κραγιόν», στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας ωστόσο υπέπεσε σε σειρά διαδοχικών αυτογκόλ, που την καθήλωσαν στα όρια της γραφικής.
Στα πρώτα δυο χρόνια της διακυβέρνησης Ομπάμα, και πριν από την «επιστροφή» των Ρεπουμπλικανών στις Ενδιάμεσες Εκλογές, η Σάρα Πέιλιν προβλήθηκε ως η εκλεκτή του Tea Party, το οποίο κυριαρχούσε ήδη καταλυτικά στη στρατηγική και ιδεολογική σκακιέρα του κόμματος.
Πολλοί ήταν εκείνοι που πόνταραν… περιουσίες, στο κατ’ εκείνους στοίχημα με βέβαιη απόδοση, για την υποψηφιότητα της Σάρα Πέιλιν στις προεδρικές εκλογές του 2012. Μια γυναίκα, για πρώτη φορά, υποψήφια απέναντι σε έναν Αφροαμερικανό, για τον Λευκό Οίκο.
Η… ζωή διέψευσε τα στοιχήματα. Η Πέιλιν επέλεξε να μην εκτεθεί, οι υπόλοιποι εκλεκτοί του Tea Party καταποντίστηκαν, και ο Μιτ Ρόμνεϊ προβάλλει ως το απόλυτο φαβορί για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών. Είναι ωστόσο αρκετά μετριοπαθής για να καταφέρει να ενώσει το σύνολο του κόμματος, και ελάχιστα χαρισματικός για να συναρπάσει.
Οι πλέον… πονηρεμένοι, υποψιάζονται ότι η Πέιλιν κάνει απλώς υπομονή. Περιμένει να χάσει και ο Ρόμνεϊ από τον Ομπάμα, όπως συνέβη το 2008 με τον ΜακΚέιν, ώστε να προβληθεί εκείνη, το 2016 ως η μόνη λύση για τους Ρεπουμπλικανούς.
Μέχρι τότε, προσδοκά να έχει… μάθει περισσότερα για τη διεθνή πολιτική, ώστε να μπορεί να σταθεί με αξιώσεις σε ένα τηλεοπτικό debate. Παράλληλα ωστόσο, και για να μην χάνει χρόνο, φροντίζει να εκτοξεύει βέλη κατά του Μιτ Ρόμνεϊ, εκεί που ξέρει ότι… πληγώνουν. «Δεν είναι αρκετά συντηρητικός», είπε πρόσφατα. Αναφερόμενη σε έναν Μορμόνο, προφανώς και η κατηγορία δεν αφορά τις ηθικές προτεραιότητές του. Αλλά τον πολιτικό αυτοπροσδιορισμό του. Και η Πέιλιν εννοεί ότι ο Μιτ Ρόμνεϊ δεν είναι ο αυθεντικός υποψήφιος που χρειάζονται οι Ρεπουμπλικανοί. Όπως δεν ήταν και ο ΜακΚέιν.
