Παρακολουθήσαμε την περασμένη Τρίτη την αναμέτρηση του Ολυμπιακού στη Μόσχα με τη Ρούμπιν Καζάν και αμέσως ήρθε στο μυαλό το ερώτημα: Υπάρχει ο Ολυμπιακός εξωτερικού και εσωτερικού; Κάτι σαν το… παλιό ΚΚΕ;
Την Τρίτη είδαμε λοιπόν μια ομάδα να παίζει με το συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο έχει μάθει να αγωνίζεται. Ανοιχτά, με ποδόσφαιρο κυριαρχίας, με παίκτες απλωμένους πάνω στο γήπεδο και με στόχο να βάλουν γκολ ΑΥΤΟΙ και όχι πρώτα και κύρια να το αποφύγουν.
Κοντολογίς δεν είδαμε την κλασική ελληνική ομάδα του “τσουκου τσούκου μπολ”, με το σύστημα “ταμπούρι” για να αποσπάσουμε περήφανο και ηρωϊκό Χ στα αφιλόξενα (και πολύ παγωμένα) ξένα. Αντίθετα είδαμε μια ομάδα εμπνευσμένη από τη φιλοσοφία του Ερνέστο Βαλβέρδε, ενός από τους πιο σοβαρούς προπονητές που πάτησαν ποτέ το πόδι τους στην Ελλάδα, που ήθελε να πάρει αποτέλεσμα παίζοντας και όχι… κοροϊδεύοντας. Που δεν ενδιαφέρθηκε καν ποιός είναι ο διαιτητής, με ποιούς κάνει παρέα, αν έχει “αμαρτωλό” παρελθόν.
Υπάρχει όμως και ο Ολυμπιακός… εσωτερικού. Ο Ολυμπιακός που μετρά με το… υποδεκάμετρο αν ήταν οφσαϊντ ο Τοτσέ και ο κάθε Τοτσέ), ο Ολυμπιακός που ξεσηκώνει τον κόσμο, όταν ανακοινωθούν οι διαιτητές που θα σφυρίξουν το Σαββατοκύριακο, που έβγαλε ανακοίνωση κατά του Παπουτσή για τα επεισόδια στην Αθήνα (!), που μετρά πόσες κάρτες έβγαλε ο διαιτητής στον προσεχή αντίπαλο, όχι τον δικό του, αλλά του Παναθηναϊκού. Ο Ολυμπιακός της κλάψας, της μιζέριας, της γκρίνιας της “Ψωροκώσταινας”.
Οι υγιώς σκεπτόμενοι φίλοι του Ολυμπιακού, ποιόν από τους δυο θέλουν να βλέπουν;
