Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις αντιδράσεις για την προσχώρηση του Μάκη Βορίδη και του Άδωνη Γεωργιάδη στη Νέα Δημοκρατία. Προσωπικά εκτιμώ ότι η πρωτοβουλία του Αντώνη Σαμαρά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση αρκεί να στρέψει το βλέμμα του και προς την… άλλη κατεύθυνση ώστε να αναδειχθεί ο πολυσυλλεκτικός χαρακτήρας της κεντροδεξιάς.
Προφανώς ένα μονομερές άνοιγμα προς τα δεξιά, θα αποθάρρυνε μια μερίδα ψηφοφόρων που αυτοπροσδιορίζονται ως «κεντρώοι», γεγονός που θα τους καθιστούσε «διεκδικήσιμους» στην περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του Ευάγγελου Βενιζέλου μετακινηθεί στο «μεσαίο χώρο». Σ’ αυτή την περίπτωση η Νέα Δημοκρατία θα έχανε το πλεονέκτημα διείσδυσης σε μια δεξαμενή ψηφοφόρων που συνήθως κρίνουν το εκλογικό αποτέλεσμα.
Δεν είμαι στο μυαλό του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, αλλά πιστεύω ότι η στρατηγική της «αμφίπλευρης διεύρυνσης» ήταν και παραμένει στόχος του. Πιθανολογώ, μάλιστα, πως σύντομα οι πρωτοβουλίες του προς αυτή την κατεύθυνση θα κατατείνουν. Στη κατεύθυνση της μεγάλης κεντροδεξιάς. Να περιμένουμε λοιπόν και να μη βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα. Άλλωστε μόνο οι αφελείς και οι κακοπροαίρετοι πιστεύουν ότι, με την προσθήκη των δύο η Νέα Δημοκρατία έγινε περισσότερο δεξιά απ’ όσο ήταν.
Το «πρόβλημα» της κεντροδεξιάς, δεν είναι ούτε το παρελθόν του Βορίδη , ούτε οι «εκρήξεις» του Γεωργιάδη. Ήταν και παραμένει η ανισορροπία μεταξύ των εννοιών που τη συνθέτουν. Είναι περισσότερο «δεξιακέντρο» παρά κεντροδεξιά. Και ο Αντώνης Σαμαράς οφείλει, με το άνοιγμά του στον ευρύτερο φιλελεύθερο κεντρώο χώρο, να αποκαταστήσει την ουσιαστική διάσταση των λέξεων που τη συνθέτουν. Να αναδείξει μέσα από την παραταξιακή πολυσυλλεκτικότητα, τη συμβολή του «Κέντρου» και της «Δεξιάς» στη διαμόρφωση μιας «νέας μεσαίας τάξης» που θα ανασυστήσει τα φιλελεύθερα αστικά ιδεώδη. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος της Νέας Δημοκρατίας.
