Θεωρητικά, η δύναμη της αλήθειας θα έπρεπε να είναι λυτρωτική. Να κινητροδοτεί πρωτοβουλίες και να μην διαμορφώνει θύλακες κωλυσιεργίας. Να ανοίγει δρόμους, αντί να… σκοντάφτει. Να λειτουργεί ως παράδειγμα και κανόνας, αντί να είναι μια μελαγχολική εξαίρεση.
Αντέχουμε την αλήθεια για τις «μεταρρυθμίσεις» και τις «μεγάλες αλλαγές» που καλείται να προωθήσει η Ελλάδα, προκειμένου να βγει από τη στενωπό της κρίσης χρέους και της βαθιάς ύφεσης;
Γιατί, αν την αντέχουμε, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι τις μεταρρυθμίσεις αυτές δεν μπορεί να τις κάνει η κυβέρνηση Παπαδήμου. Δηλαδή, μια κυβέρνηση χωρίς λαϊκή νομικοποίηση, η αντικειμενική χρησιμότητα της οποίας εξαντλήθηκε στην εκταμίευση της 6ης δόσης, και την αποκλιμάκωση της έντασης γύρω από το πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου, από τη στιγμή που ο πρώην πρωθυπουργός έγινε persona non grata για τους Ευρωπαίους εταίρους, λόγω της απειλής δημοψηφίσματος.
Ίσως ο ίδιος ο πρωθυπουργός και μόνο, λόγω της διεθνούς αναγνωρισιμότητάς του, να είναι σε θέση να διαδραματίσει κάποιον ρόλο στις διαπραγματεύσεις για το Μνημόνιο ΙΙ. Οι δανειστές μας όμως δεν είναι… μειωμένης πνευματικής ικανότητας. Ξέρουν ότι από τη στιγμή που η διαπραγμάτευση δεν γίνεται με πολιτικό αρχηγό αλλά με τεχνοκράτη, είναι πεπερασμένα και τα όρια της ισχύος της.
Τα ίδια ισχύουν και για το PSI, στο οποίο προκύπτουν κάθε μέρα και καινούρια προβλήματα. Ποια funds θα δεσμευτούν να συμμετάσχουν στην απομείωση του ελληνικού χρέους κατά 50%, όταν υποψιάζονται ότι μετά τις επόμενες εκλογές, οι οποίες δεν θα αργήσουν, θα βρεθούν μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα. Και ενδεχομένως η διαπραγμάτευση ξεκινήσει από σχεδόν μηδενική βάση.
Όσο περνάει ο καιρός χωρίς εκλογές, και επομένως χωρίς νέα κυβέρνηση, η Ελλάδα χάνει χρόνο. Καμία μεταρρύθμιση δεν θα προχωρήσει. Ακόμη και στην περίπτωση που υπήρχε προγραμματική σύγκληση των κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση Παπαδήμου, κάτι φυσικά που δεν υφίσταται, αλλά ούτε και πρόκειται να συμβεί, και πάλι η κοινωνία θα βρισκόταν απέναντι.
Θα επρόκειτο για μια κοινωνία που δεν θα είχε εκφραστεί. Και θα έβλεπε να διαμορφώνεται το μέλλον της, ερήμην της. Γιατί φυσικά, ούτε το σημερινό Κοινοβούλιο είναι αντιπροσωπευτικό. Προέκυψε μετά από τη «μεγάλη πλάνη» της υπόσχεσης ότι… υπήρχαν λεφτά.
Για όλους αυτούς τους λόγους, οι εκλογές… χθες αποτελούν τη μόνη βαλβίδα ασφαλείας για την ανάκτηση της εμπιστοσύνης κοινωνίας και πολιτικού κόσμου. Κάθε άλλη ανάγνωση της πραγματικότητας, συνιστά… εκτροπή από την κοινή λογική.
