Όταν ακόμη και ένας πλανητάρχης κατέρχεται στην εκλογική αναμέτρηση που θα κρίνει την ανανέωση της παραμονής του στον Λευκό Οίκο σε ρόλο οικοδεσπότη, με ατζέντα για τη μεσαία τάξη, είναι προφανές ότι κάθε άλλη επιχειρηματολογία περισσεύει, αναφορικά με τη δύναμη της συγκεκριμένης κοινωνικής συνισταμένης.
Που δεν είναι μειοψηφική ή άνευ σημασίας, αλλά βαθιά πλειοψηφική. Με μετριοπαθή χαρακτηριστικά γνωρίσματα και προσέγγιση ρεαλισμού, αναφορικά με το πώς διαμορφώνεται η καθημερινότητά της, και το πώς μπορεί να διαμορφωθεί καλύτερα το μέλλον της.
Όπως έδειξε και πρόσφατη έρευνα της Κομισιόν, τα τελευταία δυο χρόνια, η κρίση χρέους της ευρωζώνης που προσέλαβε υφεσιακά χαρακτηριστικά, έπληξε κυρίως τη μεσαία τάξη. Χτύπησε δηλαδή τη ραχοκοκαλιά της Ευρώπης των λαών, τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας της ηπείρου μας.
Για την Ελλάδα, προφανώς και η συζήτηση περισσεύει. Η αυτοκαταστροφική πολιτική του Μνημονίου, στην οποία καταδικάστηκε η Ελλάδα από την κυβέρνηση Παπανδρέου, διαπρεπείς «συνιστώσες» της οποίας καθορίζουν και τις τύχες της κυβέρνησης Παπαδήμου σήμερα, έβαλε τη μεσαία τάξη στο περιθώριο. Την έπληξε καίρια.
Όχι μονάχα σε οικονομικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο κοινωνικού αυτοπροσδιορισμού, με την οδυνηρή απώλεια του αισθήματος ασφαλείας και προοπτικής για το μέλλον. Με την ουσιαστική υπονόμευση της αυτοπεποίθησης, όλων εκείνων των ανθρώπων που σήκωσαν το βάρος για την εθνική ανάταξη, σε διαφορετικές στιγμές και συγκυρίες, από το 1981 μέχρι και σήμερα.
Η μεσαία τάξη νιώθει οργή. Την οποία δεν θα εκφράσει με επιδερμική αγανάκτηση, ή με παρορμητικές αντιδράσεις που θα καταστούν πρωτοσέλιδα για τις εφημερίδες, ή βασικό ρεπορτάζ στα σχεδόν μονοθετικά πλέον κεντρικά δελτία ειδήσεων των καναλιών.
Η μεσαία τάξη θα απαιτήσει να ξαναπάρει την Ελλάδα στα χέρια της. Και αυτό θα γίνει μονάχα με την άμεση προσφυγή στις κάλπες. Προτού το Μνημόνιο κάνει κι άλλο κακό. Στη μεσαία τάξη, στην Ελλάδα, στο μέλλον. Γι’ αυτό και θα προκαλέσει εκλογές…
