Δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί οι δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας προκάλεσαν αντιδράσεις, κυρίως από την πλευρά της αριστεράς. Βεβαίως κατανοώ τους λόγους, που έχουν σημείο αναφοράς την πλεονεκτική θέση που όλοι επιδιώκουν να πάρουν στο σημείο εκκίνησης προς τις εκλογές, αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω τι ήταν αυτό που ενόχλησε.
Μήπως ο κύριος Παπούλιας είπε κάτι που όλοι οι σκεπτόμενοι πολίτες σ’ αυτή τη χώρα δεν βλέπουμε; Είπε κάτι διαφορετικό από αυτό που συζητιέται στη κοινωνία; Μα είναι οφθαλμοφανές ότι η κριτική που ασκείται στην κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου, αλλά και προσωπικά στον ίδιο, δεν έχει σχέση με το έργο που ανέλαβε να φέρει σε πέρας. Από τη στιγμή άλλωστε που το έργο βρίσκεται σε εξέλιξη, επί ποιας πολιτικής ασκείται η κριτική;
Προφανώς οι επιθέσεις δεν αφορούν την πολιτική της κυβέρνησης, την οποία συμφώνησαν τα κόμματα που την στηρίζουν να ακολουθήσει. Ο «πόλεμος», για τον οποίο μίλησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχει να κάνει με το φόβο που προκαλεί το όλο εγχείρημα αλλά και η προσωπικότητα του πρωθυπουργού. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί. Πρώτον: Το κυβερνητικό μοντέλο, πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα, δεν ταιριάζει με τα χαρακτηριστικά που ορισμένοι επιδιώκουν να έχει η εκλογική αναμέτρηση. Άλλωστε μια κυβέρνηση συνεργασίας βασιζόμενη στη σύνθεση και στη συναίνεση, μπορεί να αποβεί επικίνδυνη για το πολιτικό σύστημα. Δεύτερον: Κάποιοι δεν μπορούν να αποδεχθούν-ακόμα και ως σκέψη- ότι μπορεί κάποιος να πετύχει εκτός της «κάστας» των πολιτικών.
Προφανώς λοιπόν και γίνεται «πόλεμος» εναντίον του Λουκά Παπαδήμου. Το προφανές όμως δεν είναι απαραίτητα και αυτονόητο. Απλά το πρώτο δεν εξηγεί πάντα το δεύτερο και αντιστρόφως. Τα πράγματα είναι απλά. Ένας πρωθυπουργός που δεν σκέφτεται την εκλογική του περιφέρεια, που δεν νοιάζεται για τις κομματικές ισορροπίες και δεν ενδιαφέρεται για το πολιτικό κόστος είναι «επικίνδυνος». Γιατί υπό τις παρούσες συνθήκες είναι ο μόνος που μπορεί να συγκρουσθεί με το κράτος και να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές.
