ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Σε μια μεγάλη παράταξη η ύπαρξη διαφορετικών απόψεων, οι οποίες θα έχουν κοινό σημείο εκκίνησης την ιδεολογία της, δεν είναι μόνο απαραίτητη αλλά και αναγκαία. Το πλαίσιο άσκησης πολιτικής, δεν μπορεί να παραμένει εγκλωβισμένο σε στερεότυπα και ιδεοληψίες.
Θα πρέπει να προσαρμόζεται στις υπάρχουσες κοινωνικές συνθήκες και να λαμβάνει υπόψη του τα δεδομένα της εποχής. Συνεπώς ο διαρκής διάλογος μέσα σε μια παράταξη, βοηθάει ώστε να επικαιροποιείται το ιδεολογικοπολιτικό της στίγμα.
Προφανώς οι διαφορετικές προσεγγίσεις όχι μόνο δεν θα πρέπει να συκοφαντούνται αλλά και να επιδιώκονται. Αρκεί να μη προσωποποιούνται και να μη χρησιμοποιούνται ως «αποδεικτικά στοιχεία» προκειμένου να αμφισβητηθεί η ειλικρίνεια των προθέσεων ή ακόμα και το δημοκρατικό δικαίωμα της αμφισβήτησης των επιλογών και των θέσεων της πλειοψηφίας. Ο χαρακτήρας και η φυσιογνωμία μιας παράταξης, δεν μπορεί παρά να είναι πολυσυλλεκτικός, και ως εκ τούτου αυτός είναι που καθορίζει τις σχέσεις μεταξύ των στελεχών της, των φίλων της, αλλά και των ψηφοφόρων της.
Επί του προκειμένου και σε σχέση με όσα συμβαίνουν αυτό το διάστημα στη Νέα Δημοκρατία, το ζήτημα που θα πρέπει να απασχολεί την ηγεσία της δεν είναι η αντιμετώπιση των διαφωνούντων με πειθαρχικής μορφής μέτρα, αλλά η εξεύρεση ενός τρόπου μέσα από τον οποίο θα υπάρξει σύνθεση απόψεων και θέσεων. Για να επιτευχθεί όμως αυτό χρειάζεται όλοι να επιδείξουν πνεύμα συναίνεσης, το οποίο θα προκύψει εφόσον όλοι αποδεχθούν τον χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία της Νέας Δημοκρατίας.
Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι κόμμα της Δεξιάς. Αν ήταν δεν θα χρειαζόταν ο ιδρυτής της να κάνει την υπέρβαση του ’74, ούτε και να προχωρήσει στη διεύρυνση του ’78. Θα συνέχιζε με την ΕΡΕ. Γνώριζε όμως ότι οι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες της εποχής ζητούσαν έναν πολιτικό σχηματισμό απαλλαγμένο από τα «φορτία» του παρελθόντος. Γι αυτό και φρόντισε να δώσει στη Νέα Δημοκρατία έναν παραταξιακό χαρακτήρα, όπου είχαν θέση και λόγο δυνάμεις που υπερέβαιναν τα όρια της παραδοσιακής Δεξιάς. Ενσωμάτωσε ένα μεγάλο μέρος της Ένωσης Κέντρου αλλά και ένα σημαντικό αριθμό στελεχών που πίστευαν στον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό. Γι αυτό και σήμερα μιλάμε για Κεντροδεξιά παράταξη και όχι για ένα Δεξιό κόμμα, όπως ήταν το Λαϊκό Κόμμα, ο Συναγερμός ή η ΕΡΕ.
Όλοι λοιπόν έχουν λόγο σ’ αυτή την παράταξη, αρκεί ο λόγος τους να είναι συναινετικός και να οδηγεί σε σύνθεση. Οι διαγραφές και η ποινικοποίηση των απόψεων, δεν ταιριάζουν σε μια μεγάλη Κεντροδεξιά παράταξη, που έχει στόχο την εξουσία μέσω της συνένωσης ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.
