Οι χθεσινές δραματικές αποφάσεις του υπουργικού συμβουλίου, που ουσιαστικά… κλειδώνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το ΠΑΣΟΚ ως κοινωνικό Κίνημα, ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση συνεχίζει να λειτουργεί με κανόνες δυσκίνητου γραφειοκρατικού οργανισμού, και όχι στο πλαίσιο πολιτικής αλληλεγγύης και οράματος.
Η Κυβέρνηση πληρώνει το τίμημα της αργής κατανόησης της πραγματικότητας που είχε να διαχειριστεί. Του, προφανέστατα συνειδητού αποπροσανατολισμού του εκλογικού σώματος τον Οκτώβριο του 2009, με το ιστορικής πλέον σημειολογίας «λεφτά υπάρχουν». Της στρατηγικής υπονόμευσης της Ελλάδας, από την επομένη εκείνων των εκλογών, με τις δηλώσεις περί «Τιτανικού» και «διεφθαρμένης χώρας». Της μυωπικής εμμονής σε μια πολιτική χωρίς ευελιξία, δομή και περιεχόμενο, όχι τόσο για την υπέρβαση της κρίσης, αλλά για το… τι θα υπάρχει μετά από αυτήν.
Σε όλα τα παραπάνω ήρθε να προστεθεί η εμπράγματη πλέον απόδειξη ότι η Ευρώπη δεν σκέφτεται πολιτικά. Το ελληνικό δαιμόνιο είχε επενδύσει πολλά στον υποσυνείδητο εκβιασμό και την απειλή ότι μια ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, θα οδηγήσει σε κατάρρευση ολόκληρο το οικοδόμημα. Ακόμη κι αν έτσι έχουν τα πράγματα, οι ηγέτες της Ένωσης έδειξαν ότι είναι αποφασισμένοι να μην διστάσουν να οδηγήσουν την κατάσταση στα άκρα, προκειμένου να… τεστάρουν τις αντοχές του ευρώ.
Η χθεσινή δήλωση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, έβαλε ουσιαστικά την τελευταία πινελιά στον πίνακα της εθνικής μελαγχολίας. Έδειξε ότι η Ευρώπη, η οποία κάνει… ό, τι θέλει η Γερμανία, δεν έχει καμία διάθεση να προσεγγίσει το ελληνικό πρόβλημα με διάθεση κοινοτικής αλληλεγγύης. Ούτε όμως και να μας προσφέρει την χιλιοτραγουδισμένη «πολιτική διάσωση», όπως ήλπιζε η Κυβέρνηση ότι θα συνέβαινε μέσω των αποφάσεων ενός έκτακτου Eurogroup, ή ακόμη και μιας Συνόδου Κορυφής των ηγετών.
Και φυσικά, δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός ότι η… αστοχία υλικού, στην όλη προσπάθεια πολιτικής διευθέτησης της κρίσης χρέους της Ελλάδας, δεν προέκυψε μοιρολατρικά ή ως φυσική συνέπεια της ροής των πραγμάτων. Συνιστά απόρροια της προφανούς αδυναμίας και υστέρησης της Κυβέρνησης, να διαπραγματευτεί, να πείσει, να απαιτήσει. Αυτός θα πρέπει να είναι και ο λογαριασμός που θα της στείλουν… συστημένο οι πολίτες στις εκλογές.
