ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
Φυσικά και η Ιστορία δεν γράφεται με «αν». Αυτές οι αμφιβολίες και οι ρητορικές αναζητήσεις ωστόσο, προσφέρονται για να ταξιδέψει η σκέψη σε άλλα μονοπάτια. Και να αρχίσει να αναρωτιέται.
Σαν σήμερα λοιπόν, το 1812, η Μεγάλη Στρατιά περνούσε τις πύλες της Μόσχας. Μόνο που βρήκε μια πόλη κατεστραμμένη, ερημωμένη και πυρπολημένη. Ο θρίαμβος τον οποίο ανέμενε ο Μέγας Ναπολέων, είχε εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο από αυτό που θα προσδοκούσε ο Αυτοκράτορας της Γαλλίας.
Τα τσαρικά στρατεύματα και ο ρωσικός χειμώνας είχαν αποδεκατίσει τον ισχυρότερο στρατό του κόσμου. Όχι μόνο σε επίπεδο ανθρώπινων απωλειών, αλλά κυρίως στο γόητρο και το ηθικό του.
Από εκείνη τη νίκη, που τελικά αποδείχτηκε ήττα, ο Μέγας Ναπολέων δεν κατάφερε να ανακάμψει ποτέ. Και οι υπόλοιποι ισχυροί μονάρχες της Ευρώπης, βρήκαν τον ωφέλιμο χρόνο προκειμένου να ανασυγκροτηθούν, και στη Μάχη του Βατερλώ να τελειώνουν μια για πάντα με εκείνον τον «αυθάδη Γάλλο», που δεχόταν να τεθεί υπό την κηδεμονία του.
Η αδυναμία της Μεγάλης Στρατιάς να εκπληρώσει το πεπρωμένο της, και να ενώσει την Ευρώπη κάτω από τη Γαλλική Αυτοκρατορία, άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία της Ιερής Συμμαχίας, τον Μέτερνιχ, και την… υποθηκευμένη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον οθωμανικό ζυγό, στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου.
Η απορία λοιπόν είναι υπαρκτή: Πόσο διαφορετική θα ήταν η σημερινή Ευρώπη, αν ο Μέγας Ναπολέων δεν είχε γονατίσει, και στη συνέχεια ηττηθεί; Σίγουρα πάντως δεν θα μας απασχολούσαν επιφανείς επίγονοι του Μέτερνιχ, σαν την Άνγκελα Μέρκελ.
