ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ
Κανείς στην Ευρωπαϊκή Ενωση δε θα ήθελε να ζει με μισθούς
Βουλγαρίας. Προπάντων οι Βούλγαροι. Προφανώς όλοι θα προτιμούσαν μισθούς
Νορβηγίας. Αλλά αυτά τα ζητήματα δεν αντιμετωπίζονται με ντιρεκτίβες. Αν η
Βουλγαρία έχει μισθούς Βουλγαρίας, αιτία δεν είναι ότι κάποιος θεός την
καταράστηκε να παραμένει φτωχότερη από την Ελλάδα εις τους αιώνας των αιώνων.
Η
Βουλγαρία έχει μισθούς Βουλγαρίας, επειδή αυτούς αντέχει η οικονομία της. Βγήκε
από έναν οικονομικό μεσαίωνα – τον οποίο στην Ελλάδα νοσταλγούν ιδεολογικά κάποιοι
που οικτίρουν τους «μισθούς Βουλγαρίας», αλλά αυτή είναι μια άλλη, βαθιά
υποκριτική ιστορία. Οι παραγωγικές δομές της ήταν απαρχαιωμένες. Δεν είχε
βιομηχανία, έρευνα, τεχνολογία, ναυτιλία, ούτε καν τουρισμό, και ο αγροτικός
τομέας ζούσε στην εποχή των κολχόζ. Το μόνο που μπορούσε να «πουλήσει» στην
παγκόσμια αγορά ήταν ένταση εργασίας και ευνοϊκή φορολογία. Αυτό έκανε. Με
βαριά καρδιά; Ασφαλώς, αλλά ήταν ο μόνος τρόπος για να προσελκύσει επενδύσεις.
Εάν αύριο ξυπνήσει η βουλγαρική κυβέρνηση με διάθεση για μπερεκετλίκια και
αποφασίσει να τριπλασιάσει τους μισθούς ή τους φορολογικούς συντελεστές για τις
επιχειρήσεις, αυτό δε σημαίνει ότι οι Βούλγαροι εργαζόμενοι θα κερδίζουν
τριπλάσια και το κράτος θα εισπράττει τριπλάσιους φόρους. Σημαίνει ότι αυτοί
που εγκατέστησαν τα εργοστάσιά τους στη Βουλγαρία θα τα πάρουν και θα τα πάνε
στα Σκόπια, στην Αλβανία ή στη Ρουμανία. Μας αρέσει, δε μας αρέσει, το κεφάλαιο
μετακινείται με ευχέρεια που πριν από είκοσι χρόνια δεν μπορούσαμε να
διανοηθούμε. Τέτοια σύνορα υπάρχουν μόνο στη Βόρεια Κορέα. Αλλά η ιδέα να ζήσει
κάποιος σε συνθήκες Βόρειας Κορέας δεν ακούγεται ενδιαφέρουσα.
Η άμυνα, ώστε να μην καταρρεύσει
η εργατική νομοθεσία, είναι μόνον ο μισός στόχος για την Ελλάδα. Ο άλλος μισός
είναι να αποκατασταθούν οι διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας,
ώστε η χώρα να ξαναγίνει ανταγωνιστική στην παγκόσμια αγορά. Να καταστρώσουμε,
με κοινωνικές συναινέσεις, ένα εθνικό σχέδιο για την παραγωγικότητα. Εάν
μείνουμε μόνο στο πρώτο μισό, εάν υπερασπιζόμαστε το σημερινό εργατικό δίκαιο
χωρίς να συζητάμε για μεταρρυθμίσεις, απλώς δίνουμε μια μάταιη μάχη
οπισθοφυλακής. Πάνω από την ερειπωμένη βιομηχανική ζώνη της Σίνδου, ο πιο
προστατευτικός νόμος είναι απλώς καρικατούρα.
