Tου Νικου Κωνστανταρα
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Ποιος θυμάται τους δημοκράτες Γερμανούς της εποχής της ανόδου των ναζί; Αυτό που δεν ξεχνάμε είναι ότι -παρότι υπήρξαν πολλές ηρωικές, τραγικές μορφές που αντιστάθηκαν- δεν ανέκοψαν την πορεία της χώρας τους προς τη δικτατορία και τον όλεθρο.
Οι καλές προθέσεις, οι ιδεολογικές διαφορές, οι αποτυχημένοι συμβιβασμοί, τα πάθη, οι μικρές νίκες, οι δικαιολογίες και το τέλος του καθενός δεν μετρούν για τίποτα. Μόνο το αποτέλεσμα.
Αν το γνώριζαν αυτό οι συντηρητικοί, οι δεξιοί και αριστεροί, οι καθολικοί, οι άθεοι, οι προτεστάντες και οι Εβραίοι θα είχαν δράσει αλλιώς όταν πρωτοείδαν έναν ανυπόληπτο και προφανώς προβληματικό ανθρωπάκο να οδεύει με αποφασιστικά βήματα προς την απόλυτη κυριαρχία επί του κράτους; Θα είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους, θα είχαν πιέσει τους θεσμούς να προστατέψουν το πολίτευμα ή θα περίμεναν πάλι την καταστροφή ως νομοτέλεια;
Οι σκέψεις αυτές είναι αναπόφευκτες όταν βλέπουμε το δικό μας πολιτικό κατεστημένο να θρυμματίζεται κάτω από την πίεση της λαϊκής αμφισβήτησης και το βάρος των ευθυνών του και τη μισαλλοδοξία και τη βία να εισβάλλουν όλο και περισσότερο στην καθημερινότητά μας. Οποιες και αν είναι οι δικαιολογίες μας, οι πολιτικές και προσωπικές διαφορές, οι απαιτήσεις των δανειστών, η ευθύνη για το τι θα γίνει στη χώρα μας βαραίνει εμάς, τους πολίτες - σε όποιον χώρο βρισκόμαστε.
H Ελλάδα σήμερα δεν είναι η Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Είμαστε ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και λαός με μεγάλη έφεση στον φανατισμό και τη διχόνοια. Σήμερα η αδράνεια των θεσμών –είτε επιλεκτική είτε λόγω ανεπάρκειας– καθώς και η απολογητική στάση μιας κυβέρνησης που αναγκάζεται να εφαρμόσει σκληρά και ενίοτε αποτυχημένα μέτρα, δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα: εμφύτευσαν σε πολλούς πολίτες αισθήματα οργής και βαθιάς ανασφάλειας και όταν μια ψευδοπαραστρατιωτική οργάνωση άρχισε να αναπληρώνει το κενό του κράτους κανείς δεν τη σταμάτησε. Αντιθέτως, η νομιμοποίηση που προσφέρει η είσοδος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή ενθάρρυνε τα μέλη της να συμπεριφέρονται σαν αυτοί να είναι το κράτος, αυτοί να αποφασίζουν ποιος δικαιούται τι, ποιος θα περνάει από πόρτες που αυτοί –αυτόκλητοι– θα φυλάνε.
Είναι ενδεικτικό της μακρόχρονης ανικανότητας του κράτους, αλλά και του αυτοκαταστροφικού μας πολιτικού κόσμου, ότι η παραβατικότητα του κόμματος αυτού δεν ελέγχεται άμεσα και αποτελεσματικά. Οσο το κράτος, η κυβέρνηση και οι θεσμοί δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, προστατεύοντας τους πολίτες, διώκοντας κάθε παράβαση (είτε διεφθαρμένων πολιτικών είτε λαθρομεταναστών είτε ταραχοποιών και τραμπούκων όποιας πολιτικής χροιάς), υπονομεύουν περαιτέρω τον πολιτισμό μας και επιτρέπουν την υφαρπαγή των λειτουργιών του κράτους από ομάδες που δεν λογοδοτούν σε κανέναν. Η Εκκλησία, επίσης, μπορεί να ανέχεται οποιαδήποτε συνύπαρξη με ομάδες που βασίζουν την επιρροή τους στη βία και τον φόβο;
Από τις εκλογές του Ιουνίου, οπότε εδραιώθηκε η παρουσία της Χρυσής Αυγής στη Βουλή, το κόμμα αυτό έχει αυξήσει εντυπωσιακά τη δημοτικότητά του. Σύμφωνα με έρευνα της Public Issue (για τον ΣΚΑΪ και την «Καθημερινή»), με στοιχεία από τον Μάιο έως και τον Οκτώβριο, η Χ.Α. αύξησε τη δημοτικότητά της από 16% πριν από τις εκλογές του Ιουνίου σε 21% μετά τις εκλογές. Η μεγαλύτερη αύξηση της επιρροής της σημειώθηκε στους ανθρώπους της κατώτερης εκπαίδευσης (από 13% σε 26%) και στις ημιαστικές (από 20% σε 27%) και αγροτικές περιοχές (από 16% σε 23%). Το ποσοστό στους ανέργους παραμένει αμετάβλητο στο 26%, ενώ στις ηλικίες 35-44 αυξήθηκε από 20% στο 26%, και στις ηλικίες 45-54 από 13% στο 21%.
Προφανώς, η Χρυσή Αυγή εκφράζει πολλούς Ελληνες και όσο περνάει ο καιρός τόσο εδραιώνεται περισσότερο σε τμήματα του πληθυσμού που είτε δεν την είχαν προσέξει είτε είχαν κάποιες επιφυλάξεις. Πετυχαίνει παρότι δεν κρύβει τη βία της, ίσως επειδή δείχνει τον πραγματικό της εαυτό, δίνοντας έτσι σε πολλούς την ψευδαίσθηση ότι με τη Χρυσή Αυγή στο πλευρό τους είναι και αυτοί δυνατοί και αποφασισμένοι.
Εάν όλοι οι υπόλοιποι δεν καταλάβουν ότι πρέπει να ενωθούν μπροστά στην απειλή, να απαιτήσουν την εφαρμογή του νόμου σε κάθε περίπτωση, να εξασφαλίσουν καλύτερες συνθήκες για τους πολίτες, τότε θα συνεχίσουμε να βυθιζόμαστε σε σκοτεινά νερά.
(Πηγή : http://news.kathimerini.gr)
Ποιος θυμάται τους δημοκράτες Γερμανούς της εποχής της ανόδου των ναζί; Αυτό που δεν ξεχνάμε είναι ότι -παρότι υπήρξαν πολλές ηρωικές, τραγικές μορφές που αντιστάθηκαν- δεν ανέκοψαν την πορεία της χώρας τους προς τη δικτατορία και τον όλεθρο.
Οι καλές προθέσεις, οι ιδεολογικές διαφορές, οι αποτυχημένοι συμβιβασμοί, τα πάθη, οι μικρές νίκες, οι δικαιολογίες και το τέλος του καθενός δεν μετρούν για τίποτα. Μόνο το αποτέλεσμα.
Αν το γνώριζαν αυτό οι συντηρητικοί, οι δεξιοί και αριστεροί, οι καθολικοί, οι άθεοι, οι προτεστάντες και οι Εβραίοι θα είχαν δράσει αλλιώς όταν πρωτοείδαν έναν ανυπόληπτο και προφανώς προβληματικό ανθρωπάκο να οδεύει με αποφασιστικά βήματα προς την απόλυτη κυριαρχία επί του κράτους; Θα είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους, θα είχαν πιέσει τους θεσμούς να προστατέψουν το πολίτευμα ή θα περίμεναν πάλι την καταστροφή ως νομοτέλεια;
Οι σκέψεις αυτές είναι αναπόφευκτες όταν βλέπουμε το δικό μας πολιτικό κατεστημένο να θρυμματίζεται κάτω από την πίεση της λαϊκής αμφισβήτησης και το βάρος των ευθυνών του και τη μισαλλοδοξία και τη βία να εισβάλλουν όλο και περισσότερο στην καθημερινότητά μας. Οποιες και αν είναι οι δικαιολογίες μας, οι πολιτικές και προσωπικές διαφορές, οι απαιτήσεις των δανειστών, η ευθύνη για το τι θα γίνει στη χώρα μας βαραίνει εμάς, τους πολίτες - σε όποιον χώρο βρισκόμαστε.
H Ελλάδα σήμερα δεν είναι η Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Είμαστε ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και λαός με μεγάλη έφεση στον φανατισμό και τη διχόνοια. Σήμερα η αδράνεια των θεσμών –είτε επιλεκτική είτε λόγω ανεπάρκειας– καθώς και η απολογητική στάση μιας κυβέρνησης που αναγκάζεται να εφαρμόσει σκληρά και ενίοτε αποτυχημένα μέτρα, δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα: εμφύτευσαν σε πολλούς πολίτες αισθήματα οργής και βαθιάς ανασφάλειας και όταν μια ψευδοπαραστρατιωτική οργάνωση άρχισε να αναπληρώνει το κενό του κράτους κανείς δεν τη σταμάτησε. Αντιθέτως, η νομιμοποίηση που προσφέρει η είσοδος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή ενθάρρυνε τα μέλη της να συμπεριφέρονται σαν αυτοί να είναι το κράτος, αυτοί να αποφασίζουν ποιος δικαιούται τι, ποιος θα περνάει από πόρτες που αυτοί –αυτόκλητοι– θα φυλάνε.
Είναι ενδεικτικό της μακρόχρονης ανικανότητας του κράτους, αλλά και του αυτοκαταστροφικού μας πολιτικού κόσμου, ότι η παραβατικότητα του κόμματος αυτού δεν ελέγχεται άμεσα και αποτελεσματικά. Οσο το κράτος, η κυβέρνηση και οι θεσμοί δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, προστατεύοντας τους πολίτες, διώκοντας κάθε παράβαση (είτε διεφθαρμένων πολιτικών είτε λαθρομεταναστών είτε ταραχοποιών και τραμπούκων όποιας πολιτικής χροιάς), υπονομεύουν περαιτέρω τον πολιτισμό μας και επιτρέπουν την υφαρπαγή των λειτουργιών του κράτους από ομάδες που δεν λογοδοτούν σε κανέναν. Η Εκκλησία, επίσης, μπορεί να ανέχεται οποιαδήποτε συνύπαρξη με ομάδες που βασίζουν την επιρροή τους στη βία και τον φόβο;
Από τις εκλογές του Ιουνίου, οπότε εδραιώθηκε η παρουσία της Χρυσής Αυγής στη Βουλή, το κόμμα αυτό έχει αυξήσει εντυπωσιακά τη δημοτικότητά του. Σύμφωνα με έρευνα της Public Issue (για τον ΣΚΑΪ και την «Καθημερινή»), με στοιχεία από τον Μάιο έως και τον Οκτώβριο, η Χ.Α. αύξησε τη δημοτικότητά της από 16% πριν από τις εκλογές του Ιουνίου σε 21% μετά τις εκλογές. Η μεγαλύτερη αύξηση της επιρροής της σημειώθηκε στους ανθρώπους της κατώτερης εκπαίδευσης (από 13% σε 26%) και στις ημιαστικές (από 20% σε 27%) και αγροτικές περιοχές (από 16% σε 23%). Το ποσοστό στους ανέργους παραμένει αμετάβλητο στο 26%, ενώ στις ηλικίες 35-44 αυξήθηκε από 20% στο 26%, και στις ηλικίες 45-54 από 13% στο 21%.
Προφανώς, η Χρυσή Αυγή εκφράζει πολλούς Ελληνες και όσο περνάει ο καιρός τόσο εδραιώνεται περισσότερο σε τμήματα του πληθυσμού που είτε δεν την είχαν προσέξει είτε είχαν κάποιες επιφυλάξεις. Πετυχαίνει παρότι δεν κρύβει τη βία της, ίσως επειδή δείχνει τον πραγματικό της εαυτό, δίνοντας έτσι σε πολλούς την ψευδαίσθηση ότι με τη Χρυσή Αυγή στο πλευρό τους είναι και αυτοί δυνατοί και αποφασισμένοι.
Εάν όλοι οι υπόλοιποι δεν καταλάβουν ότι πρέπει να ενωθούν μπροστά στην απειλή, να απαιτήσουν την εφαρμογή του νόμου σε κάθε περίπτωση, να εξασφαλίσουν καλύτερες συνθήκες για τους πολίτες, τότε θα συνεχίσουμε να βυθιζόμαστε σε σκοτεινά νερά.
