Της Νικολέττας Μπούκα
nikolettabouka@yahoo.gr
Η φωνή της Δήμητρας Καλογιάννη ραγίζει. Τα μάτια της βουρκώνουν. Τα λόγια της αποτυπώνουν την απόγνωση στην οποία βρίσκονται η ίδια και άλλοι ασθενείς με χρόνιες παθήσεις, που εδώ και αρκετό καιρό βιώνουν το σκληρό πρόσωπο της πολιτείας και την αδιαφορία των φορέων υγείας.
Έχοντας μάθει να ζει με τη σκλήρυνση κατά πλάκας και αγωνιζόμενη καθημερινά για μία καλύτερη και ποιοτικότερη ζωή, η Δήμητρα ως γενική γραμματέας της Ελληνικής Εταιρείας Σκλήρυνσης κατά Πλάκας προσπάθησε να εξηγήσει κατά τη διάρκεια χθεσινής συνέντευξης Τύπου (φωτ.) τις συνέπειες που έχει στους ασθενείς η εικόνα διάλυσης των νοσοκομείων και των ασφαλιστικών ταμείων. Τη συνέντευξη Τύπου διοργάνωσαν το Πρόγραμμα Προαγωγής Αυτοβοήθειας του τμήματος Ψυχολογίας ΑΠΘ και τα μέλη του Δικτύου Συλλογικοτήτων Σωματικής Υγείας νομού Θεσσαλονίκης.
«Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι πολυδάπανη νόσος. Το βασικό μας φάρμακο κοστίζει 1.000 ευρώ, αλλά χρειαζόμαστε και άλλα για τις επιπλοκές της νόσου, όπως σπαστικότητα και ακράτεια. Κι αυτά τα πληρώνουμε από την τσέπη μας. Η ιντερφερόνη είναι ένα φάρμακο που το προμηθευόμασταν από τα φαρμακεία των νοσοκομείων. Τώρα με τον ΕΟΠΥΥ η προμήθειά του αποτελεί μαραθώνιο», είπε η Δήμητρα και πρόσθεσε: «Η μητέρα μου έτρεχε επί δύο εβδομάδες, για να μου βρει ένα κουτί ενέσεις. Μία φίλη μου πάλι επί τέσσερις μήνες πήγαινε από το ‘Παναγία’ στο ‘ΑΧΕΠΑ’ και πίσω, για να βρει το φάρμακό της. Για μας είναι όλοι άνθρωποι, όχι αριθμοί σε στατιστικές».
Δίπλα στη Δήμητρα κάθεται ο Πάνος Παπαστολόπουλος, ο οποίος επίσης έχει σκλήρυνση κατά πλάκας και αναγκάστηκε να σταματήσει να παίρνει τα φάρμακά του, αφού δεν μπορούσε να τα πληρώνει από την τσέπη του και δεν άντεχε την ταλαιπωρία που έπρεπε να υποστεί, για να τα προμηθευτεί. Ωστόσο συνεχίζει να δίνει χρήματα για τις φυσιοθεραπείες του. Καθισμένος στο αναπηρικό καροτσάκι του, δίνει τη δική του εξήγηση για την ταλαιπωρία των ασθενών, τονίζοντας ότι όλα αυτά συμβαίνουν εξαιτίας της υπερβολικής αγάπης στο ατομικό συμφέρον.
«Όταν βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από το γκρεμό ή βλέπουμε τους γύρω μας να πέφτουν στον γκρεμό, τότε φωνάζουμε και διαμαρτυρόμαστε. Άραγε αγωνιζόμαστε όσο θα έπρεπε ή απλώς μένουμε στη διεκδίκηση κάποιων επιδομάτων;», είπε χαρακτηριστικά ο Πάνος.
«Θα θρηνήσουμε θύματα»
Τον κίνδυνο να θρηνήσουμε θύματα εξαιτίας των συσσωρευμένων ελλείψεων σε φάρμακα και υλικά επισήμανε ο πρόεδρος του Συλλόγου Νεφροπαθών Βορείου Ελλάδος Χρήστος Καραγκιόζης. Όπως είπε, σε δεινή θέση βρίσκονται οι νεφροπαθείς τελικού σταδίου, είτε υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση είτε είναι μεταμοσχευμένοι. Για τη θεραπεία τους ξοδεύουν από την τσέπη τους 700-900 ευρώ, όταν ο μέσος όρος του εισοδήματός τους είναι 1.000 ευρώ.
«Καθημερινά συναντώ και μιλώ με νεφροπαθείς που κλαίνε, για να βρουν το φάρμακό τους. Έχουμε φτάσει στο σημείο να δανείζουμε ο ένας στον άλλο φάρμακα που έχουμε κρατήσει για ώρα ανάγκης. Ωστόσο φοβάμαι ότι το πρόβλημα δεν θα λυθεί και δεν θα αποφύγουμε να θρηνήσουμε θύματα», τόνισε ο κ. Καραγκιόζης.
Παράλληλα επισήμανε ότι σύντομα δεν θα υπάρχουν φίλτρα στις μονάδες τεχνητού νεφρού, που σημαίνει ότι οι νεφροπαθείς δεν θα μπορούν να κάνουν αιμοκάθαρση και σε τρεις ημέρες θα πεθαίνουν. Επιπλέον μίλησε για την παράνοια των φαρμακοποιών που δεν χορηγούν φάρμακα με πίστωση και πρότεινε στο Φαρμακευτικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης να ορίσει 20 φαρμακεία στην πόλη τα οποία να δίνουν φάρμακα με πίστωση στους νεφροπαθείς. Επίσης πρότεινε να γίνονται κεντρικές εισαγωγές για τους χρόνια πάσχοντες από ΙΦΕΤ, ΕΟΦ ή ΕΟΠΥΥ, ώστε να υπάρχουν φάρμακα και να μειωθεί κατά 60% η φαρμακευτική δαπάνη.
Για ανταλλαγή φαρμάκων μεταξύ ασθενών έκανε λόγο και ο εκπρόσωπος του Συλλόγου Γονέων Παιδιών και Πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία νομού Θεσσαλονίκης Γιώργος Σβάρνας.
«Το εμπάργκο των φαρμακοποιών στα ασφαλιστικά ταμεία μάς δυσκολεύει τη ζωή. Αναγκαζόμαστε να ανταλλάσσουμε φάρμακα. Επιπλέον σε ‘ΑΧΕΠΑ’ και ‘Ιπποκράτειο’ δεν υπάρχουν αντιδραστήρια για έλεγχο του αίματος. Οργανώσαμε αιμοδοσία και δεν υπήρχαν ούτε ασκοί συλλογής αίματος. Φτάσαμε σε σημείο να χάνουμε αιμοδότες», είπε ο κ. Σβάρνας.
Ανάλογο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και τα άτομα που πάσχουν από νεανικό διαβήτη. Όπως ανέφερε η εκπρόσωπος της Ένωσης Διαβητικών Παιδιών και Εφήβων Βορείου Ελλάδος Πηνελόπη Κωνσταντούδη, το κόστος είναι δυσβάσταχτο, καθώς κάθε μήνα ένας διαβητικός χρειάζεται 200 ευρώ για τέσσερα κουτάκια με ταινίες, 150 για τρία κουτιά ινσουλίνης και 200 ευρώ για αναλώσιμα αντλίας. Χειρότερη είναι η κατάσταση για τους νέους άνω των 25 ετών που δεν καλύπτονται πλέον από την ασφάλεια των γονέων τους και είναι και άνεργοι.
«Η κόρη μου εμφάνισε διαβήτη στα 8 της χρόνια. Στα 18 της ζει με αντλία ινσουλίνης και τα καταφέρνει μια χαρά. Φοβάμαι όμως, διότι δεν θέλω να γυρίσω πίσω, γιατί δεν θα υπάρχουν αναλώσιμα για την αντλία», τόνισε η κ. Κωνσταντούδη.
Απελπισμένοι οι καρκινοπαθείς
«Τα φάρμακά μας είναι πανάκριβα, κοστίζουν από 200 έως 4.000 ευρώ. Όταν δεν υπάρχουν, κινδυνεύει η ζωή μας. Μας λένε ότι δεν τα δίνουν οι εταιρείες, διότι τα νοσοκομεία χρωστάνε. Δεν θα μπω σε αυτό το παιχνίδι. Δεν με νοιάζει ποιος φταίει. Ας τα βρουν μεταξύ τους», δήλωσε η πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών Μακεδονίας-Θράκης Περσεφόνη Μήττα.
Παράλληλα ανέφερε ότι κανένας πολιτικός δεν συγκινήθηκε με τα προβλήματα των καρκινοπαθών ούτε σκέφτηκε να δώσει έναν μισθό για την αγορά φαρμάκων. Αντίθετα το πρόβλημα έλλειψης φαρμάκων και υλικών ευαισθητοποίησε έναν Έλληνα από τη Γερμανία και έναν έλληνα γιατρό από την Αμερική, που προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν.
Άνεργος, ανασφάλιστος και χωρίς τη δυνατότητα να πάρει σύνταξη, γιατί του λείπουν 99 ένσημα, ο Μιχάλης Τσακατσώλης δεν μπορεί ούτε τα φάρμακά του να πάρει, ούτε καν να… ανασάνει, αφού η ΔΕΗ τού έχει κόψει το ρεύμα, το οποίο είναι απαραίτητο για τη λειτουργία της αναπνευστικής συσκευής που πρέπει να χρησιμοποιεί. «Δεν παρακαλάω κανέναν. Δεν ζητάω τίποτα. Τουλάχιστον να πεθάνω ανθρώπινα», είπε ο κ. Τσακατσώλης, που εκτός από καρκίνο πάσχει από διαβήτη και καρδιακή ανεπάρκεια.
