Η ώρα της κάλπης πλησιάζει. Και τα αδιέξοδα καλά κρατούν. Αδιέξοδα. Και πάλι αδιέξοδα. Και φόβος για περισσότερα αδιέξοδα σ’ όλο το εύρος της πολιτικοκοινωνικής μας ζωής…
Η γνωστή ρήση ότι στη ” δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”, δεν ισχύει σε κοινωνίες όπου επικρατεί η παραπλάνηση και η σύγχυση που προκαλεί την επιπόλαια εντύπωση ότι η δημοκρατία είναι ευθύγραμμη και καλύπτει ένα συγκεκριμένο πεδίο.
Δεν ισχύει σε κοινωνίες όπου η άγνοια, η έλλειψη αυτοσεβασμού και η ανικανότητα των ποδηγετών της συσσωρεύουν βλακώδη αυτοπεποίθηση και αλαζονεία, ώστε να διεκδικούν πιστοποιητικά αμοραλισμού και καιροσκοπισμού.Η γνωστή ρήση ότι στη ” δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”, δεν ισχύει σε κοινωνίες όπου επικρατεί η παραπλάνηση και η σύγχυση που προκαλεί την επιπόλαια εντύπωση ότι η δημοκρατία είναι ευθύγραμμη και καλύπτει ένα συγκεκριμένο πεδίο.
Στη δημοκρατία υπάρχουν αδιέξοδα, όταν οι πολιτικοί διαφόρων αποχρώσεων διακατέχονται από την νοοτροπία της αρπακτής και με άνεση “επαγγελματία” δημοπρατούν τις ελπίδες του λαού και φροντίζουν να δραπετεύουν προς διάφορες περιοχές εξαγορασμένης επιβίωσης. Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα όταν οι πολιτικοί ποδηγέτες στην πλειοψηφία τους έχουν συναίσθηση του κοινωνικού χρέους, που είναι η προσφορά ποιότητας και η συμβολή στην εμπέδωση της αισθητικής παιδείας και στη ευαισθητοποίηση της σκέψης και του στοχασμού…
Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα όταν η πολιτική δεν ασκείται για την εξυπηρέτηση συγκροτημένων συμφερόντων. Όταν η καθημερινά ασκούμενη πολιτική δεν είναι πρόβα, αλλά κάθε πολιτική πρακτική αποτελεί και πρεμιέρα για το καλό του κοινωνικού συνόλου… Όταν η άσκηση της πολιτικής προϋποθέτει αυθεντικές ικανότητες, φαντασία, αφαίρεση και αποστασιοποίηση, πολυμέρεια και πολυπραγμοσύνη. Κι όχι διαλλακτικότητα σε βάρος της ηθικής τάξης σε εναγκαλισμό με τη δημοσιογραφική αυθαιρεσία, που οδηγούν στη συνθηκολόγηση με τη συνείδηση.
Το έχουμε βιώσει αρκούντως. Το είδαμε με τρόπο εξόφθαλμο. Το διαπιστώσαμε τα τελευταία χρόνια. Αμέτρητοι οι Ταρτούφοι της πολιτικής, που συντηρούσαν τους τυχοθήρες και τους τυχάρπαστους της οικονομικής ζωής του τόπου. Και είναι οι ίδιοι οι εκκλίνοντες της ευθείας πολιτικοί, οι οποίοι με θράσος χιλίων πιθήκων και με μονοσήμαντες και επιδερμικές ερμηνείες της άθλιας οικονομικής κατάστασης της χώρας, διεκδικούν για μια ακόμα φορά τη ψήφο μας, ως μη έχοντες αντιληφθεί τις συνέπειες των πολιτικών επιλογών τους και της διαφθοράς που εξέθρεψαν…
Η πολιτική αναξιοπιστία δεν προσδιορίζεται, βέβαια, μόνο από το ύφος και το ήθος της πολιτικής ηγεσίας, αλλά και από την αμετροέπεια του λαού, ως πομπού και δέκτη. Αν κρίνουμε μόνο την αναξιοπιστία από την υφολογία, προσμετρούμε απλώς το αποτέλεσμα.
Το πλέγμα ζωής του μέσου Έλληνα με τη… ραγιάδικη νοοτροπία του, που δεν καθορίζει καμία συγκεκριμένη στάση, εκμεταλλεύτηκε η μέχρι σήμερα ασκούμενη πολιτική και οι… ακατανόμαστοι διαπλεκόμενοι. Έμμεσα, αλλά καταλυτικά αυξομείωναν τις τάσεις και τις εντάσεις των Ελλήνων για αμετροέπεια, λιγότερη πολιτική σκέψη, περισσότερη τηλεοπτική αποχαύνωση, πετυχαίνοντας για το ίδιο το σύστημα, που το συγκροτούν αδιάφοροι και ανεπαρκείς πολιτικοί και τα τρωκτικά του εύκολου χρήματος, το ταχύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Το διαπιστώνουμε ακόμα και τώρα. Σ’ αυτό το εξαιρετικά κρίσιμο για τη χώρα χρονικό διάστημα. Στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Διαπιστώνουμε να στήνεται ένα Οργουελικό σκηνικό και να επικρατεί ταυτόχρονα ο ανεγκεφαλισμός. Επιδιώκεται η περαιτέρω αποχαύνωση των μαζοποιημένων πολιτών με απώτερο στόχο να ακολουθήσουν τάσεις που τους επιβάλλονται. Επιχειρείται ο αποπροσανατολισμός της λαϊκής βούλησης. Η δημιουργία ψηφοφόρων χωρίς προσωπική βούληση και βούλευμα. Χάνεται έτσι η προοπτική θεώρησης των πραγμάτων, ο έλεγχος, η κριτική σκέψη και ο καθορισμός μιας στάσης ζωής.
Και σε ποιά διαπίστωση καταλήγουμε; Σ’ αυτήν που συνομολογούν οι σκεπτόμενοι πολίτες. Όλοι αυτοί που γνωρίζουν την “καχεξία” της πολιτικής να αντισταθεί στις όποιες επιβολές ή παλλινωδίες, την αναγωγή του εφικτού σε μυθοπλασία και τη διάσταση της πολιτικής υποτίμησης τούτου του λαού. Στη διαπίστωση ότι η πολιτική δεν ασχολείται με τους πολίτες, αλλά με τις κλίσεις των επιπέδων, πάνω στα οποία “τσουλούν” τα όποια εγχώρια και ξένα συμπλέοντα συμφέροντα…
Οδηγείται ο λαός έτσι σε ανόητα και στημένα διλήμματα και σε δεινή αμηχανία… Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο; Ευρώ ή δραχμή; Κεντροδεξιό μέτωπο ή κεντροαριστερό; Σαμαράς ή Τσίπρας; Καταστροφή ή σωτηρία; Και ο κάθε πολιτικός φορέας τρέφει με προσδοκίες τους πολίτες. Κι αυτοί, καλοθρεμμένοι με προσδοκίες για δεκαετίες κατά τον ήχο των αναγκών τους, προσπαθούν προ της κάλπης ευρισκόμενοι, να μην εκμηδενίσουν κάθε λογική και κρίση…
Έχει μετατραπεί η Ελληνική κοινωνία σ’ ένα εκτροφείο θηραμάτων, με ελλοχεύοντες κυνηγούς τους διάφορους αβέλτερους ηγέτες και ηγετίσκους της πολιτικής. Ελάχιστοι στον πολιτικό στίβο οι αναζητητές της συναίνεσης και της αποτελεσματικής συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων για αξιοπρεπή αντιμετώπιση της κρίσης. Ελάχιστοι οι αναζητητές του εφικτού και οι διερευνητές βιώσιμων λύσεων, που συνδυάζουν τη βατότητα με τη ρεαλιστική προσδοκία. Κι όσοι προσπαθούν να λειτουργήσουν, υποχρεώνονται να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν απλώς, καταβάλλοντας τα επίχειρα της διαφωνίας ή αρκούμενοι στα ψιχία της συμφωνίας.
Και, δυστυχώς, ο λαός έρχεται αντιμέτωπος με το αποτέλεσμα, που είναι κατά κανόνα οδυνηρό, προσδένοντας τις ελπίδες του στην παραμυθία που καλλιεργούν οι εν πολλοίς ανερμάτιστοι εγχώριοι επικοινωνιολόγοι και παχυλώς αμειβόμενοι σύμβουλοι προεδρικών κομματικών γραφείων, οι οποίοι συντηρούν τη “τσιμεντένια” γλώσσα των πολιτικών και την παρωχημένη πολιτική τους σκέψη, που ξενοδοχείται στη σατραπεία των ταριχευμένων “ιδεολογιών” του “έχειν” ή του “κλέβειν”.
Το διαπιστώνουμε ακόμα και τώρα. Σ’ αυτό το εξαιρετικά κρίσιμο για τη χώρα χρονικό διάστημα. Στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Διαπιστώνουμε να στήνεται ένα Οργουελικό σκηνικό και να επικρατεί ταυτόχρονα ο ανεγκεφαλισμός. Επιδιώκεται η περαιτέρω αποχαύνωση των μαζοποιημένων πολιτών με απώτερο στόχο να ακολουθήσουν τάσεις που τους επιβάλλονται. Επιχειρείται ο αποπροσανατολισμός της λαϊκής βούλησης. Η δημιουργία ψηφοφόρων χωρίς προσωπική βούληση και βούλευμα. Χάνεται έτσι η προοπτική θεώρησης των πραγμάτων, ο έλεγχος, η κριτική σκέψη και ο καθορισμός μιας στάσης ζωής.
Και σε ποιά διαπίστωση καταλήγουμε; Σ’ αυτήν που συνομολογούν οι σκεπτόμενοι πολίτες. Όλοι αυτοί που γνωρίζουν την “καχεξία” της πολιτικής να αντισταθεί στις όποιες επιβολές ή παλλινωδίες, την αναγωγή του εφικτού σε μυθοπλασία και τη διάσταση της πολιτικής υποτίμησης τούτου του λαού. Στη διαπίστωση ότι η πολιτική δεν ασχολείται με τους πολίτες, αλλά με τις κλίσεις των επιπέδων, πάνω στα οποία “τσουλούν” τα όποια εγχώρια και ξένα συμπλέοντα συμφέροντα…
Οδηγείται ο λαός έτσι σε ανόητα και στημένα διλήμματα και σε δεινή αμηχανία… Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο; Ευρώ ή δραχμή; Κεντροδεξιό μέτωπο ή κεντροαριστερό; Σαμαράς ή Τσίπρας; Καταστροφή ή σωτηρία; Και ο κάθε πολιτικός φορέας τρέφει με προσδοκίες τους πολίτες. Κι αυτοί, καλοθρεμμένοι με προσδοκίες για δεκαετίες κατά τον ήχο των αναγκών τους, προσπαθούν προ της κάλπης ευρισκόμενοι, να μην εκμηδενίσουν κάθε λογική και κρίση…
Έχει μετατραπεί η Ελληνική κοινωνία σ’ ένα εκτροφείο θηραμάτων, με ελλοχεύοντες κυνηγούς τους διάφορους αβέλτερους ηγέτες και ηγετίσκους της πολιτικής. Ελάχιστοι στον πολιτικό στίβο οι αναζητητές της συναίνεσης και της αποτελεσματικής συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων για αξιοπρεπή αντιμετώπιση της κρίσης. Ελάχιστοι οι αναζητητές του εφικτού και οι διερευνητές βιώσιμων λύσεων, που συνδυάζουν τη βατότητα με τη ρεαλιστική προσδοκία. Κι όσοι προσπαθούν να λειτουργήσουν, υποχρεώνονται να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν απλώς, καταβάλλοντας τα επίχειρα της διαφωνίας ή αρκούμενοι στα ψιχία της συμφωνίας.
Και, δυστυχώς, ο λαός έρχεται αντιμέτωπος με το αποτέλεσμα, που είναι κατά κανόνα οδυνηρό, προσδένοντας τις ελπίδες του στην παραμυθία που καλλιεργούν οι εν πολλοίς ανερμάτιστοι εγχώριοι επικοινωνιολόγοι και παχυλώς αμειβόμενοι σύμβουλοι προεδρικών κομματικών γραφείων, οι οποίοι συντηρούν τη “τσιμεντένια” γλώσσα των πολιτικών και την παρωχημένη πολιτική τους σκέψη, που ξενοδοχείται στη σατραπεία των ταριχευμένων “ιδεολογιών” του “έχειν” ή του “κλέβειν”.
Στην κοινωνικοπολιτική μας ζωή το “δέον γενέσθαι” έχει αντικατασταθεί με την αδράνεια. Η αντίδραση με την απάθεια. Η λογική με την άλογη συμπεριφορά. Η ασφάλεια με την ανασφάλεια. Η σοβαρότητα με τη γελοιότητα. Η αξία με την απαξία. Ξηρασία παντού. Ξηρασία πολιτική, οικονομική και συλλογιστική. Ακόμα και τα εθνικά θέματα ρευστοποιούνται κατά καιρούς σε πολιτικό-εκλογικό τακτικισμό. Και ο λαός παραμένει εγκλωβισμένος στην υποσχεσιολογία του πολιτικού λυκοτροφείου και στις ψευδώνυμες μονομαχίες των πήλινων γρεναδιέρων της πολιτικής…
Έλληνες γρηγορείτε!..
Προσοχή με τις πολυώνυμες αμφιβολίες, τις αυθεντίες της πολιτικής, τις διλημματικές φοβίες, τις χαλκευμένες αξίες, τις έωλες υποσχέσεις και τις διάφορες εποπτείες…
Προσοχή με τους ευκαιριακούς και μόνιμους δοξοφάγους της πολιτικής. Η δόξα συνοδεύεται πάντοτε από το ψέμα της φύσης της. Την πίστη ότι τα σάβανα δεν έχουν τσέπες, αντικατέστησε η πολυδιάστατη επιθυμία του υπερχορτασμού. Και ενώ κάθε δόξα φαίνεται σαν μια μεταθετή ματαιότητα, όπως όλα τα ανθρώπινα, η αποφατική αυτή άρνηση γίνεται καταφατική επιδίωξη.
Προσοχή με τους ευνουχισμένους καριερίστες των πολιτικών πανδοχείων, που τα πρόσωπά τους έχουν χαραχθεί και “κρεμάσει” από τα ψευτοχαμόγελα, οι οποίοι με τις επαναλαμβανόμενες δολιεύσεις τους και την επιληψία του ελιτισμού τους προσπαθούν να μας παγιδέψουν στις γερασμένες ιδεολογίες των φρουρίων με τα εκπλάσματα μιας μετα-μεταπολιτευτικής δήθεν μυθολογίας…
Προσοχή με όσους διεκδικούν τη ψήφο μας και η βλακεία πανδοχεύει στον εγκέφαλό τους… Είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι ως σχεδόν μόνιμοι προσκεκλημένοι των διαφόρων τηλεοπτικών παραθύρων και πολιτικών εκπομπών αμφιβόλου ποιότητας και σκοπού…
Προσοχή με τους πολιτικούς, για τους οποίους ο άρτος ο επιούσιος έγινε άρτος πλούσιος και μουχλιάζει στις ψωμιέρες τους… Δεν είναι οι ολίγοι, δυστυχώς. Είναι οι χιμαιροκυνηγοί μεγαλείων που φέρονται επί πτερύγων ανέμου κι αποζητούν το μέγιστο, αγνοώντας το ελάχιστο που τιμά και μεγαλύνει τους άρχοντες…
Προσοχή με τις λέξεις που εκστομίζουν οι πολιτικοί μας… Όλοι ξέρουμε ότι ο ήχος ήταν το πρώτο λεξιλόγιο της γης κι ότι η γλώσσα είναι η προφητεία για την ενανθρώπιση. Και ενώ δεν υπάρχουν θεμιτά και αθέμιτα μεγέθη στις λέξεις, που εκφράζουν αισθητικές αντιλήψεις, δυστυχώς βιάζονται βάναυσα από τους πολιτικούς και εκθέτουν αυτούς που τις βιάζουν…
Έλληνες γρηγορείτε!..
Συγκεκριμένοι πολιτικοί μας παίζουν αβαντοδόρικα. Πάντα ο λαός είναι χαμένος. Αυτοί που ευθύνονται, έχει αποδειχτεί ότι ουδέποτε βαρύνονται στην πολιτική. Η λαϊκή αμνησία μετατρέπεται τελικά σε αμνηστία για τους άρπαγες της πολιτικής… Η ψήφος της Κυριακής είναι απόφαση επιλογής ζωής!.. Αρκετά ανεχτήκαμε να γίνει το κορμί μας σκακιέρα και πάνω της να παίζουν το παιχνίδι της σωτηρίας μας!..
Έλληνες γρηγορείτε!..
Προσοχή με τις πολυώνυμες αμφιβολίες, τις αυθεντίες της πολιτικής, τις διλημματικές φοβίες, τις χαλκευμένες αξίες, τις έωλες υποσχέσεις και τις διάφορες εποπτείες…
Προσοχή με τους ευκαιριακούς και μόνιμους δοξοφάγους της πολιτικής. Η δόξα συνοδεύεται πάντοτε από το ψέμα της φύσης της. Την πίστη ότι τα σάβανα δεν έχουν τσέπες, αντικατέστησε η πολυδιάστατη επιθυμία του υπερχορτασμού. Και ενώ κάθε δόξα φαίνεται σαν μια μεταθετή ματαιότητα, όπως όλα τα ανθρώπινα, η αποφατική αυτή άρνηση γίνεται καταφατική επιδίωξη.
Προσοχή με τους ευνουχισμένους καριερίστες των πολιτικών πανδοχείων, που τα πρόσωπά τους έχουν χαραχθεί και “κρεμάσει” από τα ψευτοχαμόγελα, οι οποίοι με τις επαναλαμβανόμενες δολιεύσεις τους και την επιληψία του ελιτισμού τους προσπαθούν να μας παγιδέψουν στις γερασμένες ιδεολογίες των φρουρίων με τα εκπλάσματα μιας μετα-μεταπολιτευτικής δήθεν μυθολογίας…
Προσοχή με όσους διεκδικούν τη ψήφο μας και η βλακεία πανδοχεύει στον εγκέφαλό τους… Είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι ως σχεδόν μόνιμοι προσκεκλημένοι των διαφόρων τηλεοπτικών παραθύρων και πολιτικών εκπομπών αμφιβόλου ποιότητας και σκοπού…
Προσοχή με τους πολιτικούς, για τους οποίους ο άρτος ο επιούσιος έγινε άρτος πλούσιος και μουχλιάζει στις ψωμιέρες τους… Δεν είναι οι ολίγοι, δυστυχώς. Είναι οι χιμαιροκυνηγοί μεγαλείων που φέρονται επί πτερύγων ανέμου κι αποζητούν το μέγιστο, αγνοώντας το ελάχιστο που τιμά και μεγαλύνει τους άρχοντες…
Προσοχή με τις λέξεις που εκστομίζουν οι πολιτικοί μας… Όλοι ξέρουμε ότι ο ήχος ήταν το πρώτο λεξιλόγιο της γης κι ότι η γλώσσα είναι η προφητεία για την ενανθρώπιση. Και ενώ δεν υπάρχουν θεμιτά και αθέμιτα μεγέθη στις λέξεις, που εκφράζουν αισθητικές αντιλήψεις, δυστυχώς βιάζονται βάναυσα από τους πολιτικούς και εκθέτουν αυτούς που τις βιάζουν…
Έλληνες γρηγορείτε!..
Συγκεκριμένοι πολιτικοί μας παίζουν αβαντοδόρικα. Πάντα ο λαός είναι χαμένος. Αυτοί που ευθύνονται, έχει αποδειχτεί ότι ουδέποτε βαρύνονται στην πολιτική. Η λαϊκή αμνησία μετατρέπεται τελικά σε αμνηστία για τους άρπαγες της πολιτικής… Η ψήφος της Κυριακής είναι απόφαση επιλογής ζωής!.. Αρκετά ανεχτήκαμε να γίνει το κορμί μας σκακιέρα και πάνω της να παίζουν το παιχνίδι της σωτηρίας μας!..
