Οι πολιτικές ομοιότητες της Ελλάδας με τη Γαλλία δεν φαίνεται να εξαντλούνται στην επικείμενη αλλαγή φρουράς στη διακυβέρνηση των δυο χωρών, μετά από εκλογές που πιθανότατα θα διεξαχθούν την ίδια ημερομηνία. Στην Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ και η Κεντροαριστερά ετοιμάζονται να αποχωριστούν τη…
λατρεμένη τους εξουσία, στις εκλογές που, εφόσον διεξαχθούν στις 6 Μαϊου, θα συμπέσουν με τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών της Γαλλίας. Εκεί όπου οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν την ακριβώς αντίστροφη πολιτική διαδρομή, με την Κεντροδεξιά και τον Νικολά Σαρκοζί να παραδίδουν τα κλειδιά του Ελιζέ στον Σοσιαλιστή Ολάντ.
Οι ομοιότητες ωστόσο σταματούν εδώ. Ή μήπως όχι; Η Ελλάδα είναι μια χώρα σε σύνθετη και πολυεπίπεδη κρίση, ενώ η Γαλλία βρίσκεται στην απέναντι όχθη, εκείνη των εταίρων που πέρασαν από το στάδιο του συμμάχου σε αυτό του δανειστή. Έχοντας ωστόσο απολέσει την αξιολόγηση-φετίχ του «ΑΑΑ», η Γαλλία προετοιμάζεται για ένα δύσκολο μέλλον. Ενώ η Ελλάδα προσδοκά ότι, διεκδικώντας αλλαγές στις στρεβλώσεις και τις παραφωνίες του Μνημονίου ΙΙ, θα αντικρίσει ένα μέλλον λιγότερο χλωμό.
Το τελευταίο διάστημα, η λαθρομετανάστευση έχει αναχθεί σε κεντρικό ζήτημα της δημόσιας συζήτησης, πόσο μάλλον της πολιτικής ρητορικής και της κομματικής αντιπαράθεσης. Σχετίζεται άμεσα με το αίσθημα ασφάλειας που έχει χαθεί, κυρίως στο κέντρο και τα προάστια της Αθήνας, με την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, και τον αποπροσανατολισμό στις προτεραιότητες που προκύπτουν ως εθνική αναγκαιότητα.
Στη Γαλλία, το πρόσφατο τραγικό περιστατικό της Τουλούζης, επανέφερε στην επικαιρότητα το θέμα της ασφάλειας. Ο Νικολά Σαρκοζί, περισσότερο επικοινωνιακός, χαρισματικός και ηγέτης με οξυμένα πολιτικά αντανακλαστικά, επένδυσε στην αποτελεσματική διαχείρισή του, για να ανακάμψει, και να «ντύσει» με αμφιβολίες τη διαγραφόμενη ως βέβαιη επικράτηση του Φρανσουά Ολάντ.
Η αίσθηση που κυριάρχησε αρχικά ήταν ότι θα τα κατάφερνε. Οι δημοσκοπήσεις δεν ήταν τόσο ενθαρρυντικές, ως προς την επιβεβαίωση των παραπάνω εκτιμήσεων. Ο Σαρκοζί ανέκαμψε και μείωσε περαιτέρω τη διαφορά του από τον Ολάντ, όχι όμως στο σημείο που προσδοκούσε.
Η εξήγηση δίνεται από την ποιοτική ανάλυση των απαντήσεων που δίνουν οι Γάλλοι στις προτεραιότητες με τις οποίες προσέρχονται στις κάλπες. Η επιδίωξη της ασφάλειας είναι πολύ σημαντική. Όχι όμως όσο η αγοραστική δύναμη των Γάλλων πολιτών και η ανεργία.
Στο ίδιο ακριβώς σημείο βρίσκεται η Ελλάδα. Το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης αποτελεί κομβική ανησυχία για την ελληνική κοινωνία. Όχι όμως όπως συμβαίνει με τις οδυνηρές επιπτώσεις των Μνημονίων Ι και ΙΙ. Οι μόνες… μεταρρυθμίσεις των οποίων μέχρι σήμερα, είναι η δραματική μείωση της αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων, και η εξίσου δραματική αύξηση της ανεργίας.
Υπό μια έννοια, οι εκλογές κρίνονταν πάντα στον τομέα της οικονομίας. Μιας και επηρεάζει καθοριστικά τη… χιλιοτραγουδισμένη καθημερινότητα. Μην ξεχνάτε ότι ο Μπιλ Κλίντον το είχε εντοπίσει εγκαίρως, πριν από δέκα χρόνια. Και μάλιστα απέναντι σε έναν Πρόεδρο που είχε μόλις κερδίσει έναν πόλεμο. Όχι έναν πρώην υπουργό Οικονομικών, που πρωτοστάτησε σε ένα «κούρεμα» από το οποίο οδηγείται σε διάλυση η κοινωνική συνοχή.
