Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι το πλέον προικισμένο πολιτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Μόνο που όπως έχει αποδείξει και πολλές άλλες φορές η πολιτική ζωή, το παραπάνω συγκριτικό πλεονέκτημα δεν αρκεί για να καταφέρει κάποιος να παραμερίσει… τη δική του αλλά και τις άλλες γενιές, και να εξελιχθεί στον αδιαμφισβήτητο ηγέτη μιας παράταξης.
Βλέποντας τον στη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, έμοιαζε να έχει χάσει το βλέμμα της αυτοπεποίθησης που τον συνόδευε τους τελευταίους μήνες. Διαισθανόταν ότι χάνει το ΠΑΣΟΚ για δεύτερη φορά, και πάλι από κάποιον που δεν μπορεί να θεωρηθεί ανώτερός του. Και προσπαθούσε να βρει την εσωτερική ισορροπία για να καταπνίξει τα αυτονόητα ανθρώπινα συναισθήματα.
Με την ομιλία του ωστόσο, έχασε την ευκαιρία να βγει νικητής, έστω και γνωρίζοντας μια βαριά εσωκομματική ήττα. Απ’ τη μια επεσήμανε την εθνική χρησιμότητα του Μνημονίου και της προσπάθειας που έχει αναλάβει η κυβέρνηση Παπαδήμου, και από την άλλη παραδέχτηκε ότι θυσιάστηκε ο ίδιος, αναλαμβάνοντας αυτό το άγος.
Που τον έχει καταστήσει πλέον μέρος του προβλήματος, και τον έχει φέρει απέναντι στην κοινωνία, όπως και όσους συνεχίζουν να προσπαθούν να μας πείσουν ότι το Μνημόνιο ύφεσης και εμβάθυνσης της κρίσης, έχει… κρυμμένες αρετές που δεν γνωρίζουμε. Και που θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν σε εθνική ανάκαμψη.
Το ιστορικό λάθος που έκανε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με την επίκληση της αδιαμφισβήτητης προσωπικής «θυσίας» του, ήταν η αίσθηση που δημιούργησε ότι… θέλει να πάρει πίσω, τη θυσία αυτή. Να αντιστρέψει τις συνέπειές της. Να διεκδικήσει την ηγεσία, που θα έπρεπε να ξέρει ότι έχανε, όταν συμφωνούσε να αναλάβει τσάρος της οικονομίας.
Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, οι θυσίες δεν επιστρέφονται. Απλώς καταγράφονται, και αξιολογούνται.
