Είναι ν' απορεί κανείς με τη στάση των συνδικαλιστών...

Είναι να απορεί κανείς με ορισμένους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους εργαζομένων, οι οποίοι «κοιμούνται και ονειρεύονται» την Ελλάδα των δανεικών, των μεγάλων μισθών - χωρίς παραγωγικό αντίκρισμα - και της επίπλαστης ευφορίας.

Γράφει ο Δημήτρης Διαμαντίδης

Συγκλονιστικά τα ποσοστά της ανεργίας τόσο σε εθνικό-περιφερειακό επίπεδο όσο και στις διάφορες ηλικιακές ομάδες, με έξαρση στους νέους και στις γυναίκες.

Την ίδια στιγμή, είναι να απορεί κανείς με ορισμένους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους εργαζόμενων, οι οποίοι «κοιμούνται και ονειρεύονται» την Ελλάδα των δανεικών, των μεγάλων μισθών, χωρίς παραγωγικό αντίκρισμα, και της επίπλαστης ευφορίας.

Είναι αυτοί οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι οι οποίοι δεν θέλουν μεγάλες ξένες επενδύσεις στη χώρα και σιγοντάρονται από τον άχρηστο κρατικό μηχανισμό, ο οποίος επί δεκαετίες δήθεν διευκολύνει, αλλά στην πραγματικότητα δυσχεραίνει την όποια έλευση αλλοδαπών κεφαλαίων.

Είναι αυτοί που δεν θέλουν στο χωριό, την επαρχία ή την περιφέρεια τους να γίνει οτιδήποτε καινούργιο, γιατί εάν δεν υπάρχουν προβλήματα, άνεργοι και προβληματικές επιχειρήσεις θα χάσουν οι ίδιοι το ρόλο τους και θα παροπλιστούν.

Είναι αυτοί που μόλις ακούσουν για κάποια καινούργια πρωτοβουλία, όπως η υλοποίηση Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, η αξιοποίηση του υπεδάφους, η αγορά μεγάλων εκτάσεων από επενδυτές και η αποκρατικοποίηση κρατικών «μαγαζιών», ουρλιάζουν γιατί μας προειδοποιούν για τη δυστυχία που επέρχεται.

Οντως επέρχεται μεγαλύτερη δυστυχία, αφού εάν δεν θέλεις να υλοποιηθεί τίποτε στη χώρα σου ή κρίνεις μέσα από το πρίσμα της ασχετοσύνης σου την κάθε νέα ιδέα, προφανώς, είναι σίγουρη η υποβάθμιση του βιοτικού σου επιπέδου.

Εάν επιθυμείς ανάπτυξη, που δεν βασίζεται σε κοινοτικά κονδύλια, τα οποία θα τελειώσουν, αλλά ούτε και σε δανεικά κάθε λογής, χρειάζεσαι ίδιες δυνάμεις.

Αλλιώς υπάρχει η επιλογή της ανεργίας, της φτώχειας και της δυστυχίας, και όποιος αντέξει.
Μέχρι το καλοκαίρι του 2011, η πλειονότητα των Ελλήνων πιστεύω πως δεν είχε καταλάβει τι συνέβαινε και πόσο μεγάλο ήταν το μέγεθος του προβλήματος, που θα μας απασχολήσει για τις επόμενες δεκαετίες.

Μάλιστα, πολλοί Έλληνες, κυρίως δημόσιοι υπάλληλοι, έσπευσαν να βγουν και στη σύνταξη, θεωρώντας ότι έτσι σώζουν την παρτίδα. Ήδη, διαψεύδονται και πολύ σύντομα θα καταλάβουν πόσο λάθος έκαναν, καθώς η Ελλάδα σταδιακά γίνεται ότι είναι και οι υπόλοιπες ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες.

Οι συντάξεις σε όλα τα επίπεδα θα μειωθούν κι άλλο, προκειμένου να επέλθει ισορροπία, καθώς οι εργαζόμενοι απαιτείται να λαμβάνουν πολύ μεγαλύτερες αποδοχές από τους συνταξιούχους.
Η αυτή ισορροπία θα προκύψει και στις αμοιβές δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, με τον πρώτο να πηγαίνει εκεί που είναι και η υπόλοιπη Ευρώπη, δηλαδή χαμηλότερα, και τον δεύτερο να ισορροπεί κάπου και να έχει μεσοπρόθεσμες προοπτικές για υψηλότερα.

Τέλος, ισορροπία χρειάζεται να προκύψει και στα «κεφάλια» ορισμένων συνδικαλιστών, οι οποίοι πιστεύουν ότι κλείνοντας δρόμους, κατεβάζοντας διακόπτες και διακατεχόμενοι από εχθρότητα απέναντι σε ό,τι καινούργιο, κάτι κάνουν. Τίποτε δεν κάνουν, εκεί που φτάσαμε βγάζουν τα μάτια τους.