Η ιδιοκτησιακή αντίληψη που συνεχίζει να διακρίνει την κοσμοθεωρία των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, αναφορικά με τη σχέση ανάμεσα στο Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και την Ελλάδα, φαίνεται πως έχει γονιδιακές παραμέτρους.
Ακόμη και σήμερα, στην εποχή της μεγάλης κρίσης, στην οποία οδήγησε το ΠΑΣΟΚ την Ελλάδα, με το Κίνημα να έχει επιστρέψει δημοσκοπικά στα ποσοστά της πολιτικής γέννησής του, το 1974, η διήμερη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου έδειξε ότι τα κορυφαία αλλά και τα μικρομεσαία στελέχη, αντιλαμβάνονται την ιστορική εξέλιξη της Ελλάδας, σε… ώρα ΠΑΣΟΚ. Που είναι βέβαια πάντοτε ετεροχρονισμένη.
Η διαδικασία του Σαββατοκύριακου απέδειξε ότι στον αξιακό κώδικα προτεραιοτήτων του σημερινού ΠΑΣΟΚ, η Ελλάδα… έπεται του Κινήματος. Κάτι που επιβεβαιώνεται με τις πράξεις και τις αποφάσεις τους, αφού φυσικά η ρητορική την οποία αγκαλιάζουν ομνύει… πίστη στην πατρίδα.
Στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ ωστόσο, επιβεβαιώθηκε και κάτι ακόμη: Ότι τα λεγόμενα κορυφαία στελέχη, έχουν… θέμα να αντιμετωπίσουν τον Γιώργο Παπανδρέου. Και αντί να επιλέξουν τη μετωπική σύγκρουση μαζί του, ειδικά σε μια περίοδο κατά την οποία συνολικά ο Οίκος των Παπανδρέου βρίσκεται σε πολιτική αδυναμία, στρέφονται στην αναζήτηση λύσεων ισορροπίας και συμβιβασμού.
Σε σημείο που να… αναρωτιέται κανείς, που βρίσκει ο Γιώργος Παπανδρέου τη δύναμη να «στριμώχνει» κάθε φορά εκείνους που τον αμφισβητούν. Ξέρει κάτι που… δεν γνωρίζουμε οι υπόλοιποι; Το ιστορικό βάρος του επωνύμου του, δημιουργεί συναισθήματα συμπλέγματος και αμφιβολίας για όσους θέλουν να τον αποκαθηλώσουν;
Σε κάθε περίπτωση, η ορολογία που μπήκε στη ζωή μας λόγω του Μνημονίου της εθνικής αυτό-υπονόμευσης, φαίνεται να έχει μπολιάσει και την πολιτική πραγματικότητα. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς το… κούρεμα των δελφίνων, που ζήσαμε αυτό το Σαββατοκύριακο.
