ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
Όταν ο Σταύρος Θεοδωράκης μετέφερε στο βιβλίο «Εξομολογήσεις Πρωταγωνιστών», στις αρχές της προηγουμένης δεκαετίας, τις εξιστορήσεις επωνύμων της ελληνικής κοινωνίας, προφανώς και γνώριζε ότι η… υστεροφημία του εν λόγω υλικού, θα φλέρταρε με την Ιστορία, όσο θα περνούσαν τα χρόνια.
Καθώς, η κοινωνία θα έστρεφε πάντοτε με έκδηλο ενδιαφέρον τη ματιά της προς το παρελθόν, προς μια εξαιρετικά… περίπλοκη περίοδο του δημόσιου βίου, ώστε να ξαναδιαβάσει εκείνες τις εξομολογήσεις. Να δει ποιων το περιεχόμενο άντεξε στον χρόνο. Να επανακαλύψει μια Ελλάδα που ενδεχομένως και να έχουμε ξεχάσει, μέσα στον κυκεώνα της κρίσης.
Σημειολογικά, η πρώτη συνέντευξη που υπάρχει στο βιβλίο, είναι εκείνη της Γιάννας Αγγελοπούλου. Τότε ισχυρής κυρίας της Οργανωτικής Επιτροπής, που είχε αναλάβει να φέρει εις πέρας ένα εξαιρετικά δύσκολο εθνικό εγχείρημα: Την άρτια διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, το 2004.
Στην ερώτηση λοιπόν του Σταύρου Θεοδωράκη, για ποιο λόγο τα έκανε όλα αυτά, γιατί αποφάσισε να εμπλακεί σε αυτή την εθνική περιπέτεια, και αν έχει επόμενους στόχους, η απάντηση που δίνει η Γιάννα Αγγελοπούλου αποκαλύπτει το «μυστικό» της.
«Πολλές φορές μας πλήγωνε η αναφορά των ξένων για τη χώρα μας. Στο Χάρβαρντ, ή στα κέντρα όπου λαμβάνονται αποφάσεις για την τύχη του κόσμου, μας πλήγωναν πάντα αυτοί που δεν πίστευαν στον Έλληνα. Εμείς πιστεύουμε στον Έλληνα. Στο κύτταρό του, στις δυνατότητες που έχει, στην ευφυία του, στον τρόπο που δίνει λύση σε πολλά προβλήματα. Εάν δουλέψει συνδυαστικά, με πειθαρχία και με συντονισμό, κάνει θαύματα. Γι’ αυτό ανέλαβα αυτή τη θέση. Επειδή πολλοί συμμεριζόμαστε το όνειρο ότι η Ελλάδα μπορεί να δείξει μια άλλη εικόνα στο διεθνές στερέωμα», είναι η αφήγηση της Γιάννας Αγγελοπούλου στον Σταύρο Θεοδωράκη, ακριβώς πριν από 10 χρόνια. Τον Νοέμβριο του 2001.
Μια φωνή από ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, που δείχνει πόσα άλλαξαν στην Ελλάδα. Προς το χειρότερο. Και πόσο επώδυνη είναι η ανάμνηση μιας Ελλάδας που πρωταγωνιστούσε και διέπρεπε.
