ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Η αριθμητική της εθνικής ανασφάλειας, που έχει μπολιάσει εσχάτως το dna της χώρας, αφορά φυσικά το ύψος στο οποίο θα φτάσει τελικά το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, στην κατεύθυνση του να καταστεί βιώσιμο, και να παγιωθεί η αποτροπή του κινδύνου διάχυσης της κρίσης σε ολόκληρη την ευρωζώνη. Και από εκεί, στην παγκόσμια οικονομία.
Ο πρόλογος της αριθμητικής ξεκίνησε στη Συμφωνία των Βρυξελλών, της 21ης Ιουλίου, εκεί όπου το «κούρεμα» προσδιορίστηκε στα επίπεδα του 21%. Μια Συμφωνία που δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην πράξη, έστω και αν το IIF προχώρησε σε εντατικές διαπραγματεύσεις με τους ιδιώτες κατόχους ελληνικών ομολόγων, αγγίζοντας τον στόχο-φετίχ του 90%, ως προς την πρόθεσή τους να δεχθούν να… χάσουν τα κέρδη τους.
Η συνέχιση της αριθμητικής είναι περισσότερο περίπλοκη και ενδιαφέρουσα. Η Γερμανία, προπαγανδίζει εδώ και αρκετές εβδομάδες, την αναγκαιότητα ενός «κουρέματος» το οποίο θα φτάσει στο 50%, συνυπολογίζοντας ότι αυτό είναι το ανώτατο όριο που δεν θίγει τα συμφέροντα των γερμανικών τραπεζών.
Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, πρόεδρος του Eurogroup και θεμελιωτής της ευρωζώνης, πήγε την έκταση του «κουρέματος» λίγο πιο παρακάτω, στο 60%, ένα ποσοστό με το οποίο φαίνεται ότι συμφωνούν και οι υπουργοί Οικονομικών των χωρών του G20, αν κρίνει κανείς από τις σχετικές πληροφορίες του πάντα έγκυρου Bloomberg.
Ο Γιώργος Παπανδρέου απ’ την άλλη, μίλησε σε πρόσφατη συνεδρίαση της Κυβερνητικής Επιτροπής για «κούρεμα» 35%, συνυπολογίζοντας τη σθεναρή άρνηση της Γαλλίας να δεχθεί την πρόταση της Γερμανίας, από τη στιγμή που οι δικές της τράπεζες είναι περισσότερο εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος. Επομένως, θα υποστούν μεγαλύτερες απώλειες.
Χθες, η Καγκελαρία αλλά και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έσπευσαν να χαμηλώσουν τις προσδοκίες της επικείμενης έκτακτης Συνόδου Κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες, στις 23 Οκτωβρίου. Προδικάζοντας ότι δεν θα αποφασιστεί η «τελική λύση», αλλά θα παρουσιαστεί το περίγραμμά της.
Η θέση της Γερμανίας είναι καθοριστική για τις εξελίξεις, επειδή το Βερολίνο έχει υπό τη σφαίρα της πολιτικής επιρροής του, τις περισσότερες χώρες, τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και της ευρωζώνης.
Το «περίγραμμα» φαίνεται ότι είναι ο οδικός χάρτης τον οποίο επεξεργάζεται και προωθεί ο πρόεδρος της Deutsche Bank Γιόζεφ Άκερμαν. Διορισμένος στη θέση του από την Άνγκελα Μέρκελ, ο κεντρικός τραπεζίτης της Γερμανίας και βασικός «παίκτης» στο IIF, προωθεί σχέδιο εθελοντικού «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, σε ποσοστό 40%. Χωρίς ωστόσο να αλλάξουν επί της ουσίας οι όροι που είχαν αποφασιστεί στη Συμφωνία των Βρυξελλών της 21ης Ιουλίου.
Ο κ. Άκερμαν εκτιμά ότι ένα τέτοιο «κούρεμα» θα καταστήσει απόλυτα βιώσιμο το ελληνικό χρέος, επομένως θα περιορίσει την ανάγκη σταθερής χρηματοδότησης της Αθήνας από τη Γερμανία, μέσω νέων χρηματοπιστωτικών πακέτων στήριξης.
Διευκρινίζει ωστόσο ότι, για να αποφευχθεί ο κίνδυνος απρόοπτων κλυδωνισμών στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους θα πρέπει να συνοδευτεί από ένα αξιόπιστο σχέδιο για την ανακεφαλαίωση των τραπεζών, το οποίο θα προστάτευε τον χρηματοπιστωτικό τομέα, και θα έδινε στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία επαρκή χρόνο για να διαφοροποιηθούν από την Ελλάδα.
Το πραγματικό ενδιαφέρον στοιχείο της πρότασης Άκερμαν, έγκειται στη συγκεκριμενοποίηση των τριών παραμέτρων, στις οποίες θα μπορούσε να κινηθεί το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους: Είτε μείωση του κουπονιού, δηλαδή της απόδοσης που πληρώνει το ελληνικό δημόσιο στους κατόχους ομολόγων, είτε επέκταση του χρόνου αποπληρωμής των νέων ομολόγων, είτε μείωση του αρχικού κεφαλαίου.
Αυτό είναι, σε γενικές γραμμές, το… σενάριο της ζωής μας. Ή μάλλον, του εθνικού μέλλοντος. Το οποίο φυσικά, αποφασίζουν άλλοι για εμάς, χωρίς εμάς. Με την Κυβέρνηση να παρακολουθεί απλώς τις εξελίξεις. Έστω και… από την πρώτη σειρά.
