Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα δεχόμαστε τη μεγαλύτερη επίθεση των τελευταίων 100 χρόνων, βλέποντας τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος να καταρρέουν μία προς μία, με στόχο να γυρίσουμε ξανά σε συνθήκες κάτεργου. Η απειλή της ανεργίας κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας και μας σπρώχνει να κάνουμε συνέχεια πίσω. Θέλουν να λέμε κι «ευχαριστώ» όσοι κι όσες έχουμε ακόμα δουλειά.
Όλοι και όλες εμείς τρώμε το καθημερινό άγχος της δουλειάς, της απόλυσης, της ανεργίας, του πώς να καλύψουμε τις τρύπες και πώς να καλυφθούμε. Και στον κόσμο της εργασίας είμαστε πολλοί και είμαστε παντού. Είμαστε αυτοί που παράγουμε ό,τι έχει πραγματικό αντίκρισμα κοινωνικού πλούτου και είμαστε αναγκασμένοι να οικοδομούμε έναν κόσμο που δε θέλουμε και δε διαλέξαμε
Στην συγκυρία αυτή που ζούμε είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χεριά μας για να προχωρήσουμε στην αυτοδιεύθυνση της παράγωγης και της κοινωνίας. Ποιος άλλωστε έχει ακόμα εμπιστοσύνη σε όλα τα λαμόγια που κυβερνούν τον τόπο εδώ και χρόνια; ποιός νομιμοποιεί τους εκάστοτε κυβερνωντες και τους μηχανισμούς τους; Γιατί όλα να δουλεύουν για την βόλεψη και την ισχύ των λίγων;
Είμαστε φανερά δυο διαφορετικοί κόσμοι και στο δικό μας κόσμο δε χωράνε ούτε οι ψηφοθηρικές λογικές των επιτελών της αριστεράς, που λιγουρεύονται παραπάνω ψήφους, παραπάνω δύναμη και ουσιαστικά τη ματαιόδοξη εξουσία. Μακριά από τη δική μας λογική βρίσκονται και όσες μικρές γκρούπες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς επιδιώκουν την καπήλευση των αγώνων, με στόχο την ανάδειξή τους και την εξυπηρέτηση των μικροπολιτικών τους επιδιώξεων. Μακριά από μας όσοι παράγοντες , με τις υποτιθέμενες πρωτοβουλίες τους παν να ηγηθούν καταστάσεων με σκοπό να κινηθούν για τη χειραγώγηση και την καθοδήγηση των εργαζομένων, ενώ υποτίθεται πως προσπαθούν να δημιουργήσουν δομές για την εργατική τάξη, αλλά τελικά τη διώχνουν παραπέρα. Απέναντι μας είναι όλοι αυτοί οι εργατοπατέρες με ότι πρόσωπο και αν έχουν. Απέναντι μας είναι όσοι είναι εναντία στην εργατική τάξη και όσοι μιλάν για την εργατική τάξη χωρίς να νιώθουν μέρος αυτής. Θεωρούμε ότι τη χρονική αυτή στιγμή είναι ανάγκη να βρούμε ακηδεμόνευτα τους δικούς μας δρόμους ψάχνοντας να βρούμε τις απαντήσεις και τις πρακτικές ενάντια στους εξουσιαστικούς μηχανισμούς, και όχι να αγκυλωνόμαστε και να ψάχνουμε τις διαφορές μας και να προωθούμε την ανωτερότητα της θεώρησης μας ή της ομαδούλας μας
Είναι η στιγμή για να αγωνιστούμε όλοι οι εργαζόμενοι για τις δικές μας αξίες, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ελευθερία και την αλληλεγγύη, για να καρπίσει ο σπόρος που έσπειραν δυο αιώνες εργατικών αγώνων. Να αγωνιστούμε παίρνοντας έμπνευση όχι από το ατομικό και τυφλό πάθος της οργής, αλλά από το συλλογικό πάθος της δημιουργίας μιας κοινωνίας όπως την ονειρευόμαστε στα συντρίμμια του παλιού κόσμου. Και αν «η έφοδος στους ουρανούς» μοιάζει αδύνατη, είναι γιατί βάζουν τα δυνατά τους για να μας πείσουν ότι οι συλλογικές αντιστάσεις είναι μάταιες και η μόνη ελπίδα βρίσκεται στο να κοιτάει ο καθένας την προσωπική του επιβίωση. Αυτή η πεποίθηση είναι απαραίτητη μόνο για την επιβίωση του συστήματος της εκμετάλλευσης και της αδικίας.
Οι εργαζόμενοι όλοι μαζί έχουμε τεράστια δύναμη. Και αν τη δύναμή μας δεν τη σέβονται, ας τους κάνουμε να τη φοβούνται.
Συνδικαλισμός βάσης-γενικές συνελεύσεις παντού,
στην εργασία, στη σχολή, στο σχολείο, στη γειτονιά.
Όλοι στους δρόμους παντού.
Τετάρτη 19/10 10:30 στην Καμάρα
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική
Ένωση Θεσσαλονίκης
info@esethessalonikis.gr
